Living on an Island...

Living on a an Island... Status Quo (1979)

Αθήνα-Σπάρτη, Σόιμπλε, και ... Αβραμό!

Το φθινόπωρο του 404 π.χ. τελείωνε, και η Αθήνα βρίσκονταν ένα βήμα πριν από την έσχατη ταπείνωση,  και αυτό δεν ήταν το χειρότερο: Υπήρχε ο βάσιμος φόβος της οριστικής της εξαφάνισης από το χάρτη, ως συνέπεια του ότι είχε πλέον χάσει τον λεγόμενο Πελοποννησιακό Πόλεμο, μετά από σκληρό αγώνα 27 ετών (με ενδιάμεσες διακοπές) αλλά και ως τιμωρία για όσα είχε πράξει η ίδια στα πλαίσια αυτού του πολέμου, σε άλλους, πιο αδύναμους από αυτήν αντιπάλους. Κάπως έτσι π.χ. οι Αθηναίοι είχαν σβήσει από το χάρτη τη Μήλο και την Τορώνη στη Χαλκιδική.

Βέβαια, δεν είχαν το μονοπώλιο σε τέτοιου είδους αγριότητες.

Και οι αντίπαλοί τους π.χ. είχαν επιφυλάξει την ίδια τύχη στις Πλαταιές, επειδή απλώς ήταν σύμμαχος των Αθηναίων.

Αυτά έχει ο πόλεμος.

Και αυτός που ενδέχεται εν τέλει να τιμωρηθεί σκληρά για τα πολεμικά του εγκλήματα είναι ο ηττημένος.

Έτσι ήταν, έτσι είναι και έτσι θα είναι...

Να τους χαίρονται οι γονείς τους…

Από το πρωί πολλοί θρηνούν στα social media για την κατάντια της νεολαίας μας.

Με αφορμή την συμπεριφορά των μαθητών του ΤΕΙ Πάτρας προς ένα καθηγητή τους.

 

Είναι σαν να πέφτουν με το αλεξίπτωτο σε αυτή τη μικρή, ξεχασμένη χώρα.

Σα να μην έχουν ξαναδεί έφηβους και βάλε.

Πίσσα και πούπουλα στους δημοσίους υπαλλήλους….

Έχω πραγματικά βαρεθεί όλο αυτό το τελευταίο διάστημα να ακούω παντού υπέρμαχους του ιδιωτικού τομέα να κατηγορούν τους δημοσίους υπαλλήλους, διότι ξαφνικά απαξάπαντες ανακαλύψαμε ότι για όλα τα δεινά, για την κρίση, για την ύφεση, για την ανεργία… αυτοί φταίνε.

Και πως αν τους κρεμάσουμε ανάποδα, αν απολυθούν οι μισοί, όλα θα γίνουν και πάλι μερβεγιέ, και θα παίζουμε μήλα στους αγρούς… παρέα με την Νόρα Βαλσάμη.

Άσχετα αν η κάθε οικογένεια διαθέτει και από ένα δημόσιο υπάλληλο, χωμένο κάπου, και άσχετα αν μέχρι πρότινος το 80% των Ελλήνων έγλυφαν κάποιον πολιτευτή για να βολευτούν κι αυτοί κάπου.

Ο άνθρωπός μας (και οι σκύλοι του).

Ο άνθρωπος για τον οποίον όλοι μας μιλάμε, γεννήθηκε τα Χριστούγεννα του 1950 όχι στα πούπουλα ουδέ καν σε φάτνη.

Η λέξη «φτώχεια» θα αποτελούσε για τα πρώτα-πρώτα χρόνια του ευφημισμό. Ανάπηρος -σακάτη τον φωνάζαν- ο πατέρας του, πήγαινε στη χωματερή, γλιστρούσε από το καροτσάκι του στο έδαφος και ξεδιάλεγε έρποντας τα σκουπίδια υπό τα γαβγίσματα των γλάρων.

Παραδουλεύτρα -δούλα την έλεγαν- η μάνα του, ξενόπλενε σε εργατόσπιτα και αμοιβόταν σε είδος, δυο πιάτα φαϊ, τίποτα στραβοπατημένα παπούτσια.

Η παράγκα τους ήταν στην άκρη-άκρη του συνοικισμού, γειτνίαζε με τα τσαντίρια των γύφτων που ο άνθρωπός μας είχε μάθει να τους μισεί γιατί «μαζί με τους Εβραίους, σταύρωσαν τον Χριστούλη»…

Είναι θαύμα πως υπ’ αυτές τις συνθήκες ο άνθρωπός μας τελείωσε το δημοτικό σχολείο.

Στα δώδεκά του βγήκε στη βιοπάλη.

Λούστρος, λαχειάς, αληθινός Βασιλάκης Καϊλας.

Όργωνε καθημερινά το κέντρο της Αθήνας. Τα βράδια δεν είχε το κουράγιο να αλλάξει δύο λεωφορεία για να επιστρέψει στο Σχιστό και στη συνέχεια μισή ώρα περπάτημα ως την παράγκα.

Ξεβρώμιζε το χνώτο του με μία σκέτη από γιουβέτσι στα μαγειρεία της Ομόνοιας κι ανάπαυε το λιπόσαρκο κορμί το στο ημιυπόγειο ενός ξενοδοχείου στα Χαυτεία, ανάμεσα σε συναδέλφους του, παιδιά και γέρους.

Και να ’βλεπε όνειρα δεν τα θυμόταν το πρωί…

Η τερηδόνα είναι πανάρχαια…

Το 1991, στα σύνορα Αυστρίας με Ιταλία, βρέθηκε μια καταψυγμένη και καλά συντηρημένη, λόγω του ψύχους, «μούμια», ενός συνανθρώπου μας που έζησε και πέθανε πριν από 5.300 χρόνια!

Ο παγωμένος νεκρός ονομάστηκε Otzi, και αποτέλεσε την χαρά των επιστημόνων οι οποίοι τον μελέτησαν και συνεχίζουν να τον μελετούν…

Που να τα κρύψω;

Καθώς όλα όσα ξέραμε εμείς οι μη ειδικοί πολίτες σχετικά με τη διαχείριση των χρημάτων μας φαίνεται να αλλάζουν και οι αποταμιεύσεις σκεπάζονται από ένα πέπλο ανασφάλειας και ανησυχίας, καλούμαστε -για πρώτη φορά ίσως- να σκεφτούμε τι θα κάνουμε για να περισώσουμε ό,τι μπορούμε από τις αποταμιεύσεις και τις επενδύσεις μας. 

Θεωρητικά ο έχων ομόλογα του γερμανικού τραπεζικού κολοσσού Deutsche Bank θα έπρεπε να κοιμάται ασφαλής.

Ξαφνικά όμως, οι «Financial Times», η εγκυρότερη οικονομική εφημερίδα του κόσμου, δημοσίευσε ένα άρθρο με το οποίο κατηγορεί την Deutsche Bank ότι έχει χάσει 12 δισ. ευρώ και το κρύβει.

Αυτό κινητοποίησε τη γερμανική Κεντρική Τράπεζα να ψάξει την υπόθεση και δεν ξέρουμε τι θα βγάλει η έρευνα, αλλά ξέρουμε ότι, πρώτον, οι «Financial Times» δεν θα έγραφαν κάτι τόσο σοβαρό χωρίς μια έστω και υποτυπώδη τεκμηρίωση και, δεύτερον, αν πράγματι έχει κρύψει ζημιές 12 δισ. ευρώ η Deutsche Bank, θα «κουρέψει» τα ομόλογά της πρώτα και ίσως αργότερα και τις καταθέσεις της.

Αν το κάνει αυτό, θα πρέπει και όλες οι άλλες μεγάλες τράπεζες του κόσμου που έχουν επενδύσει σε ομόλογα της Deutsche Bank (και είναι πολλές, αν όχι όλες) να «κουρέψουν» και αυτές τα δικά τους ομόλογα και ίσως τις καταθέσεις τους.

Με λίγα λόγια, θα πέσει γενικό «κούρεμα» παγκοσμίως και κανένας καταθέτης ή επενδυτής δεν θα ξέρει πόσο επικίνδυνη είναι η τράπεζα στην οποία έχει εμπιστευθεί τα λεφτά του.

Ελπίς βόσκουσα τους πολλούς βροτών…

Λυπάμαι που οι λέξεις έχουν χάσει το νόημά τους και λυπάμαι πολύ περισσότερο, επειδή η απαξίωση των λέξεων καθοδηγείται από ψηλά, στη λογική που θέλει τις λέξεις να φτιάχνουν φράσεις και τις φράσεις  νοήματα.  

Α, λοιπόν, φαίνεται πως η πολιτική ηγεσία του τόπου θέλει όχι απλά την απαξίωση των λέξεων, των φράσεων και των νοημάτων, αλλά την επιβολή της νοηματικής εξ ολοκλήρου, για να μη μιλάει κανείς και να μη συζητά, να μη καταλαβαίνει και ως εκ τούτου να δέχεται αγόγγυστα τις αποφάσεις του Παπανδρέου (οι δικές του είναι, ας μη γελιόμαστε), του Τρισέ, της Μέρκελ και του κάθε παπατζή, που το οικονομικό περίσσευμα της χώρας του είναι το έλλειμμα της δικής μου, το οποίο προέκυψε από το εμπόριο όπλων που μου επέβαλαν, τα πλαστικά τυριά με τα οποία με ταΐζουν, το ουίσκι τους, με το οποίο με ποτίζουν!