Η μεγάλη απόδραση: Εκλογές Σεπτεμβρίου 2015…

Εν τέλει αποδείχτηκε για μια ακόμα φορά πως ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Τσίπρας προσωπικά, κατόρθωσαν να κερδίσουν το στοίχημα που έθεσαν με το δημοψήφισμα του Ιουλίου του 2015: Και να εξαπατήσουν τους Έλληνες αντιμνημονιακούς μέσα από ένα ψευδεπίγραφο δίλημμα, αλλά και να τους μεταβάλουν σε μνημονιακούς, οδηγώντας τους σε ένα πρωτοφανές αδιέξοδο μια και η εμμονή στην αντιμνημονιακή ρητορεία οδηγούσε στον… Βαρουφάκη, τη Ραχήλ και τη Ζωή.

Η δυναμική του δημοψηφίσματος, αυτού του 62% των Ελλήνων που συντάχθηκε με το ΟΧΙ, ήταν αρκετή ώστε στον απόηχό του, μέσα σε μόλις δύο μήνες –και πριν αρχίσουν οι Έλληνες να καταβάλουν το πανάκριβο κόστος του μνημονίου–, να προσφέρει στον Τσίπρα ένα σημαντικό προβάδισμα έναντι των παλαιο-μνημονιακών αντιπάλων του.

Διότι εάν όλες οι μείζονες επιλογές ήταν εξ ίσου μνημονιακές, για ποιο λόγο να επιλέξει κανείς τους φθαρμένους παλαιο-μνημονιακούς και όχι τους νεο-μνημονιακούς;

Ομάδα που χάνει, αλλάζει…

Οι προπονητές ποδοσφαίρου υποστηρίζουν ότι «ομάδα που κερδίζει δεν αλλάζει». Αυτό λογικά συνεπάγεται ότι ομάδα που χάνει πρέπει να αλλάξει.

Η ομάδα της Νέας Δημοκρατίας ηττήθηκε στις ευρωεκλογές του 2014, στις εκλογές του Ιανουαρίου και στο δημοψήφισμα εντός του 2015, αλλά δεν άλλαξε.

Οπότε το αποτέλεσμα των εκλογών της 20ής Σεπτεμβρίου ήταν περίπου προδιαγεγραμμένο, άλλη μια ήττα, μια οικτρή αποτυχία.

Αυτή την φορά πιο οδυνηρή από ποτέ, επειδή η Νέα Δημοκρατία είχε απέναντί της την χειρότερη κυβέρνηση της μεταπολίτευσης, η οποία διακρίθηκε στην αποδιάρθρωση όσων δομών του κράτους και της κοινωνίας είχαν επιβιώσει από την λαίλαπα των τελευταίων ετών...

Όλα θολά και απαίσια…(ή μήπως όχι;)

Πως το είπε πει ο Καρυωτάκης; «Όλα θολά κι απαίσια… πιο άθλια κι από πριν»! Και είχε δίκιο, άσχετα αν όταν το έλεγε δεν είχε υπόψη του το μακρινό μέλλον, δηλαδή το δικό μας παρόν.

Όλα θολά κι απαίσια λοιπόν, και τα κεφάλια ξανά μέσα για κάποιο διάστημα, με έναν λαό που «έχει τον ίλιγγο του θανάτου», που θα έλεγε κι ο Καρυωτάκης, και στον οποίο θα κάνει κουμάντο ο ανανεωμένος Αλέξης μαζί με τον κολλητό του τον όψιμο αριστερό συγκαμένο, σε μια Ελλάδα που οι πολίτες της ενσαρκώνουν το «βαράτε με κι ας κλαίω»...

Ούτε μέρα για πανηγυρισμούς…

1.     Θρίαμβος, καθαρά προσωπικός και μεγάλος θρίαμβος, του Αλέξη Τσίπρα. Το γράφω από τον Ιούλιο. Είναι πολιτικά κυρίαρχος. Η ημερομηνία που επέλεξε για εκλογές ήταν ιδανική γι’ αυτόν. Αλλά νομίζω ότι σήμερα έφτασε στο απόγειο της δύναμής του.

Από εδώ και πέρα αρχίζουν τα πολύ δύσκολα.

Οι 155 βουλευτές είναι πολύ λίγοι.