Όταν ο Αλέξης περιπαίζει την αστική δημοκρατία…

Η εντολή του λαού στις εκλογές είναι εντολή πολιτικής ευθύνης για τη διαχείριση της συγκυρίας όπως θα διαμορφώνεται στη διάρκεια μιας κυβερνητικής θητείας.  Η παραίτηση είναι αυτονόητη αποποίηση της πολιτικής ευθύνης.

Ωστόσο, το αυτονόητο δεν εντάσσεται στη κατά ΣΥΡΙΖΑ λογική διαχείρισης της αστικής δημοκρατίας και των θεσμών της.

Η παραίτηση γίνεται τακτικός ελιγμός υπέρβασης του κόστους διαχείρισης της πολιτικής ευθύνης.

Την ίδια στιγμή που η ουσία της ευθύνης, δηλαδή η διαχείριση της συγκυρίας, παραμένει ακόμα και ως κατά τι αναβαλλόμενη. Ουσιαστικά, οι εκλογές αποτελούν ένα ελιγμό για να κερδηθεί χρόνος . Είναι ένα «δικαίωμα» μελλοντικής εκπλήρωσης μιας υποχρέωσης που ο Τσίπρας αρνείται να εκπληρώσει στον παρόντα χρόνο...

Ο ατσαλάκωτος μέντορας με τις φραπεδιές…

Κουΐζ για πολύ δυνατούς λύτες. Τι δουλειά κάνει ο  Αλέκος Φλαμπουράρης; Όχι  ποιο είναι ο επάγγελμα του, εκεί  υπάρχει ολόκληρη ιστορία. Τι ακριβώς κάνει στην κυβέρνηση. Ποιο είναι το αντικείμενό του.

Με τι ασχολείται καθημερινά, βρε αδερφέ!

Στα χαρτιά είναι  υπουργός Επικρατείας, αρμόδιος για το συντονισμό του κυβερνητικού έργου. Αλλά  αυτό δεν λέει τίποτε. Τον ίδιο τίτλο φέρει και ο Τέρενς Κουίκ. 

Χώρια  που υπάρχουν και πέντε έξι  ακόμη που συντονίζουν το κυβερνητικό έργο, οπότε χρειάζεται και κάποιος να συντονίζει τους συντονιστές...

Σας ξεγέλασα, απέτυχα, ξαναψηφίστε με…

Σήμερα όμως δεν είναι Ιανουάριος. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει κυβερνητικό παρελθόν

Στις εκλογές του Ιανουαρίου ο Αλέξης Τσίπρας περιέγραψε τον εαυτό του σαν τον ισχυρό της διαπραγμάτευσης και υποσχέθηκε:

Την άμεση κατάργηση των μνημονίων.
Τη διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους.
Το τέλος της λιτότητας με ένα πακέτο παροχών, αυξήσεων και καταργήσεων φόρων.
Μια νέα αναπτυξιακή πορεία της χώρας.

Είναι προφανές ότι απέτυχε πλήρως.

Απέδωσε την αποτυχία του στην σκληρότητα των δανειστών. Σκληρότητα την οποία θεωρούσε δεδομένη όλα τα προηγούμενα χρόνια, αλλά πριν τις εκλογές θεώρησε χρήσιμο να εμφανίσει τους δανειστές έτοιμους να υποχωρήσουν μπροστά στην κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ…

Αλέξη, ας πρόσεχες…

Παρακολουθώντας το προχθεσινό «διάγγελμα» παραίτησης του Αλέξη, τσιμπιόμουν για να δω αν είμαι ξύπνιος ή αν ονειρεύομαι αυτά που βλέπω και ακούω.

Εκτός από το να κάνει το μαύρο άσπρο, και να περιγράφει τις απανωτές αποτυχίες της κυβέρνησής του ως μεγάλα επιτεύγματα, ο Αλέξης έδειξε (εδώ και καιρό το κάνει ) μια ιδιαίτερη εμμονή στο να χαρακτηρίζει το 6μηνο της καταστροφικής κωλυσιεργίας του ως μια ηρωική περίοδο σκληρών και σθεναρών διαπραγματεύσεων με τους δανειστές!

Διαπραγματεύσεις, που όλοι θυμόμαστε ότι είχαν επικεφαλής τους τον απόλυτο καραγκιόζη (αποδεδειγμένα πλέον) Δρα Μπαρουφάκη.

Τον οποίο όχι μόνο απέπεμψε με συνοπτικές διαδικασίες ο πρωθυπουργός, όταν είδε το φως (στις καθυστερήσεις), αλλά στα πρόσφατα «διαγγέλματά» του ούτε καν τον αναφέρει.

Και βέβαια πώς να τον αναφέρει όταν σήμερα όλοι γνωρίζουμε τον ύπουλο ρόλο και την κρυφή ατζέντα του φαλακρού πράκτορα του χάους;

Που ενώ δήθεν διαπραγματεύονταν, ο μεγάλος του νταλκάς ήταν η μεθοδευμένη χρεοκοπία μας και η μετάβασή μας σε άλλο νόμισμα (δραχμή, ψηφιακό μπιτ κόιν, κλπ).

Εγκληματίας…

Όμηρος της αυταρέσκειάς του και του άκρατου πολιτικού τυχοδιωκτισμού του είναι ο Αλέξης Τσίπρας και το αποδεικνύει με την απόφασή του να πάει σε εκλογές. Αποδεικνύοντας επίσης ότι οδηγεί τη χώρα κάθε φορά στα άκρα, στα αδιέξοδα και έπειτα αποφασίζει.

Αφού κατάστρεψε την οικονομία επί έξι μήνες διαπραγμάτευσης και την έφτασε στα όρια της χρεοκοπίας αποφάσισε να κάνει στροφή και να σώσει την παρτίδα και την πάρτη του την τελευταία στιγμή…