28.6.19

Πως (δεν) έσκισαν το μνημόνιο…


Το βιβλίο «Η Τελευταία Μπλόφα» της Ελένης Βαρβιτσιώτη και της Βικτωρίας Δενδρινού, διαβάζεται μονορούφι, σαν ένα θρίλερ που περιμένεις με αγωνία την εξέλιξή του κι ας γνωρίζεις το τέλος.
Μόνο που αντίθετα από ό,τι συμβαίνει με ένα αστυνομικό μυθιστόρημα, στο τέλος δεν μένεις με την ικανοποίηση που σου αφήνει η καλή λογοτεχνία, αλλά με οργή και την αίσθηση ότι αυτά που διάβασες δεν μπορεί να συνέβησαν στ' αλήθεια.





Μου ήρθαν στο μυαλό αυθόρμητα κάτι μαύρες κωμωδίες όπου μια παρέα εφήβων καταλαμβάνουν για πλάκα το σχολείο τους και τα κάνουν όλα λίμπα. Μόνο που στη συγκεκριμένη περίπτωση είχαν καταλάβει την κυβέρνηση…


Μόνο εγώ τα θυμάμαι;


Τεσσεράμισι χρόνια τώρα τα ζήσαμε και τα είδαμε όλα.
Και χρειάστηκε να ψηφίσουμε την Πρώτη Φορά Αριστερά για να τα δούμε.
Ένα τσούρμο ανερμάτιστων ιδεοληπτικών, επαγγελματιών άεργων, που έκαναν καριέρα δηλώνοντας προοδευτικοί και άφθαρτοι κομμουνιστές.
Πουλώντας ανέξοδη κριτική και άφθονα φούμαρα στα πάνελ και στα πεζοδρόμια.
Και που μόλις ανέλαβαν υπουργεία, μόλις κάθισαν σε καρέκλες ευθύνης, έδειξαν το πραγματικό τους πρόσωπο.
Εκείνο του πραγματικού, ουσιαστικού φασισμού, πασπαλισμένου με «αριστερή» ρητορική.




Δεν είναι τυχαίο πως στην πολιτική επιστήμη ο φασισμός ταυτίζεται με τον συντεχνιασμό, τα μικροσυμφέροντα μικρών οργανωμένων ομάδων δηλαδή.
Το γνωρίζατε; Σας θυμίζει κάτι;
Εξάλλου, κι ο  Μουσολίνι κομμουνιστής ήταν πριν «ιδρύσει» τον φασισμό… να τα λέμε όλα.
Ή στην περίπτωση των δικών μας, όπως είχε πει κάποτε ο Χέρμπερτ Μαρκούζε: «αν θες να γνωρίσεις το πραγματικό πρόσωπο κάποιου, δώσε του εξουσία»…