Till the End of the World...

Nick Cave...

Δημοκρατία και φορολόγηση.

Η ριζοσπαστική Αριστερά νομίζει ότι η πραγματικότητα στριμώχνεται στα μέτρα της υπο-μαρξίζουσας κοινωνιολογίας της.

Οι πεινασμένοι εξεγείρονται, οι χορτάτοι πείθονται ότι πεινούν και μαζί επαναστατούν για να «κοινωνικοποιήσουν εξαγωγικές επιχειρήσεις», να τιμωρήσουν τους νεογερμανoτσολιάδες, να απολαύσουν την ανταλλακτική οικονομία και τη λαϊκή εξουσία.

Λίγος αντισυστημισμός ακόμα και ο λαός θα εγκαταλείψει τον νεοφιλελεύθερο μονόδρομο, τον αλλοτριωτικό καπιταλιστικό τρόπο ζωής, για να χαρεί την πλήρη δημοκρατία και τις καινοφανείς ελευθερίες που θα του διαθέσουν οι κοινότητες αλληλεγγύης.

Σε αυτή τη νεοκομμουνιστική σύλληψη της ελληνικής κοινωνίας του 2013 μπορείς να αντιπαρατεθείς προβάλλοντας τη διαφωτιστική παράδοση του κοινωνικού συμβολαίου, την ορθολογική δυναμική του εμπορίου ή να ξαναθυμίσεις τις τραγωδίες της κοινοκτημοσύνης του 20ού αιώνα.

Τίποτα τέτοιο δεν είναι ωστόσο αναγκαίο.

Απέναντι στην επαναστατική υπόσχεση στέκεται μια καταλυτικά μελαγχολική πραγματικότητα.

Ελλάδα και Ευρώπη, υποτασσόμενες στην ύφεση, πλήττονται από έναν ποικιλόμορφο νεοσυντηρητισμό που συρρικνώνει τη δημοκρατία, υπονομεύει την κουλτούρα της κοινωνικής ειρήνης, στιγματίζει τα αιτήματα ελευθερίας, ενταφιάζει την αλληλεγγύη μεταξύ των γενεών και μεταξύ των εθνών.

Στον ουτοπικό παράδεισο του Τσίπρα…

Ή αλλιώς Αναμνήσεις Υπανάπτυξης!

Ταξιδεύοντας στη Βενεζουέλα, ταξιδεύω στο εσωτερικό του Τρίτου Κόσμου: εμείς οι Έλληνες ξέρουμε καλά τον Τρίτο Κόσμο – σε πολλούς από μας αρέσει, ανθίζουμε μέσα του, τον βρίσκουμε ανθρώπινο, πολύ ανθρώπινο, μολονότι είναι απάνθρωπος.

Τίποτα δεν μας εντυπωσιάζει όπως ακούω ότι εντυπωσιάζει τους Γερμανούς που μένουν στο ίδιο ξενοδοχείο εδώ στο Καράκας.

Να μερικά από τα χαρακτηριστικά αυτού του λατινοαμερικανικού Absurdistan:

1) η έλλειψη αξιοπιστίας του κράτους, η έλλειψη αξιοπιστίας των πολιτών έναντι του κράτους καθώς και στις σχέσεις μεταξύ τους.

Το ελλειμματικό κοινωνικό συμβόλαιο, τα νομικά κενά, η σχέση των πολιτών με τους νόμους μοιάζουν με την ελληνική κατάσταση – κι αν ταξιδεύω στην άλλη όχθη του Ατλαντικού είναι για να παρηγορηθώ («Υπάρχουν και χειρότερα») και για να ανησυχήσω λίγο περισσότερο για την τόσο αργή πρόοδο της ανθρωπότητας…

Γύρνα τον κόσμο ανάποδα, να δεις το ψέμα αλήθεια…

Σε αυτή τη χώρα, του άκρατου παραλογισμού, όπου οι λέξεις έχουν το νόημα που αρέσει στον καθένα και όχι το πραγματικό τους,  εμείς οι Έλληνες έχουμε καταφέρει πολλά.

Έχουμε καταφέρει τον νόμιμο έλεγχο να τον ονομάζουμε κρατική αυθαιρεσία, τις οφειλές μας προς το δημόσιο να τις ονομάζουμε κρατική τρομοκρατία, το λιντσάρισμα του όχλου κοινωνική αντίδραση, την τρομοκρατία αντίσταση στο κατεστημένο, την εισβολή και τον εποικισμό των λαθρομεταναστών αγώνα για μία καλύτερη ζωή, τη μη συμμόρφωση με τους νόμους λαϊκό αγώνα, τις απειλές κατά της ζωής συμμόρφωση των φασιστών, και πάει λέγοντας....

Κατά το δοκούν βέβαια και όπως μας βολεύει.....

Ψεκασμένη χώρα.

Ίσως τελικά ο Π. Καμμένος να έχει δίκιο.

Ίσως όντως είναι ψεκασμένη αυτή η χώρα από απροσδιόριστες δυνάμεις.

Αλλιώς δεν εξηγούνται όλα αυτά που συμβαίνουν και εμβρόντητοι παρατηρούν όσοι αντιστέκονται ακόμη στις συνέπειες του ... ψεκασμού, είτε επειδή παίρνουν τα κατάλληλα φάρμακα είτε επειδή γεννήθηκαν προικισμένοι με ειδικά αντισώματα.

Δεν εξηγείται, δηλαδή, με την κοινή λογική, ακόμη και με τη βοήθεια της επιστήμης, η συμπεριφορά του τέως προέδρου του ΤΑΙΠΕΔ, Στ. Σταυρίδη, ο οποίος μάλιστα παραδέχεται ότι σωστά τον αποκαθήλωσε η κυβέρνηση, προσθέτοντας όμως ταυτόχρονα ότι δεν βρίσκει κάτι μεμπτό στην επιλογή του μέσου με το οποίο ταξίδεψε στην Κεφαλονιά και θα το ξανάκανε, αν μπορούσε να γυρίσει τον χρόνο πίσω.

Παρομοίως, δεν εξηγούνται, ούτε με την ωφελιμιστική λογική για την κυβέρνηση, αποφάσεις όπως η τοποθέτηση του Χρ. Παπουτσή στη θέση του εκπροσώπου της Ελλάδας στην Παγκόσμια Τράπεζα, ό,τι και να σημαίνει αυτό στην πραγματικότητα...

Τα ανέμελα παιδιά της πίστας…

Τους τελευταίους μήνες οι τραγουδιστές της πίστας δίνουν ένα ρεσιτάλ ανεμελιάς. Άλλους τους βλέπουμε να κάνουν δηλώσεις υπέρ «των κάποιων καλών που έχει ο νεοναζισμός».

Κάποιους άλλους τους βλέπουμε να λένε χαζομαρούλες για ανάπηρους και να σηκώνουν το λάβαρο της επανάστασης, με προσοχή, μη και γλιστρήσουν από τις σαμπάνιες που έχουν χυθεί στο πάτωμα.

Άλλοι πάλι ζαλισμένοι από τα εκκλησιαστικά λιβάνια τους φταίνε οι πωλήσεις των cd τους από τους μαύρους και παίρνουν το μέρος του «Αγγέλου τιμωρού με την σβάστικα».

Και μόλις προχθές ένα άλλος αποφασίζει να χαιρετίσει ναζιστικά μετά από μια συναυλία.

Τι καλά που ήταν επί δραχμής!

Τι καλά που ήμασταν παλιά;
Τι φοβερό νόμισμα ήταν η δραχμή;

Μπορούσες να αγοράσεις σχεδόν τα πάντα!
Οι άνθρωποι ήταν γεμάτοι καλοσύνη, υπήρχε διαπροσωπική επικοινωνία, όχι chat και sms.

Τι ωραία ήταν τότε που μπορούσαμε να κάνουμε διακοπές ολόκληρες εβδομάδες το καλοκαίρι και η κοινωνία είχε αξίες: πατρίδα, θρησκεία, οικογένεια… 

Αυτές είναι σκέψεις που αν μη τι άλλο, τις έχουμε κάνει όλοι μας.

Ας προσπαθήσουμε όμως να ρίξουμε μια πιο εμπεριστατωμένη ματιά στο παρελθόν και στα τελευταία πενήντα χρόνια της Ελλάδας.

Πρωτογενές πλεόνασμα; Τώρα μπορούμε να χρεοκοπήσουμε ελεύθερα!

Η χώρα είναι ως φαίνεται πολύ κοντά στο να επιτύχει το πολυπόθητο πρωτογενές πλεόνασμα.

Κατά την ταπεινή γνώμη του γράφοντος, αυτό θα μπορούσε να συμβεί ακόμη και εντός του 2013 εάν πάει καλά η συλλογή των άμεσων φόρων και του χαρατσιού της ΔΕΗ.

Στο σημείο που βρίσκεται τούτη την ώρα η χώρα, ελάχιστη σημασία έχει αν αυτό το πρωτογενές πλεόνασμα είναι διατηρήσιμο (που δεν είναι, κατά την γνώμη μου πάντα) ή όχι. Εκείνο που έχει μεγαλύτερη σημασία είναι η άμεση ψυχολογική του επίπτωση τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό της χώρας.

Τρεις παραιτήσεις, ένα σκάνδαλο, και μια χαμένη τσίπα…

Βοά από χτες με την αποκάλυψη του Πρώτου Θέματος ο τόπος για την απομάκρυνση του προέδρου του ΤΑΙΠΕΔ.

Του τρίτου στη σειρά. 

Πάντα προηγείται  μετά Βαΐων και Κλάδων η τοποθέτηση του προέδρου και του Διοικητικού Συμβουλίου του Ταμείου Αξιοποίησης Ιδιωτικής Περιουσίας.

Οι εφημερίδες και τα media υποδέχονται τότε με πολύ επαινετικά σχόλια το διορισμό και με πολλές υψηλές προσδοκίες ότι 5 δισεκατομμύρια ευρώ θα εισέρρεαν στα ταμεία του κράτους σύντομα από την αποκρατικοποίηση προβληματικών αλλά και κερδοφόρων επιχειρήσεων.

Δεν πολυψάχνει κανείς τα πράγματα στην αρχή.