Living on an Island...

Status Quo

Συριζοφοβία…

 Ο κόσμος το ’χει τούμπανο, οι δημοσκοπήσεις αυταπόδεικτο κι εμείς κρυφό σκελετό στην ντουλάπα.

Το ξέρει και η Ν.Δ., το έχει καταλάβει επιτέλους και η Κουμουνδούρου, το γνωρίζουν στην Ε.Ε., στις ΗΠΑ, πανταχόθεν εντός και εκτός, πολύς κόσμος. Περίπου τα 2/3 του εκλογικού σώματος, τουλάχιστον, πάσχουν από μια κάποια φοβία και μόνο στην ιδέα ότι θα έρθει κάποτε ο ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία.

Η φοβία αυτή μάλιστα κλιμακώνεται και από την εύλογη απορία για το άγνωστο περνά στη δικαιολογημένη ανησυχία για το τι μπορεί να συμβεί όταν ένα άπειρο κόμμα αναλάβει τις τύχες μιας χώρας που ισορροπεί σε τεντωμένο σκοινί και καταλήγει σε υστερία, τρομοκρατία, κινδυνολογία ή και ό,τι άλλο θες.

Ο Αδωνις Γεωργιάδης δεν είναι ο μοναδικός Ελληνας που σκέφτεται ότι «άμα έρθει ο ΣΥΡΙΖΑ, εγώ θα σηκωθώ να φύγω, δεν θα εμπιστευθώ τα λεφτά μου στον Βαρεμένο», όπως είπε σε μια μάλλον ατυχή στιγμή.

Πες μου γιατί: Χτυπάει το κινητό...

Eικόνα: Η φωτογραφία του αμερικανού John Stanmeyer πήρε το βραβείο της φωτογραφίας της χρονιάς (World Press Photo of the Year award).

Κάτω απ΄το φως του φεγγαριού μετανάστες σε μια παραλία του Τζιμπουτί προσπαθούν να πιάσου σήμα.

Σε μία καθημερινότητα, που το κινητό τηλέφωνο αποτελεί κυριολεκτικά την προέκταση του χεριού των περισσότερων από εμάς, έχοντας πλέον αντικαταστήσει σχεδόν εντελώς την ανάγκη χρήσης ηλεκτρονικού υπολογιστή, πόσοι ξέρουμε αλήθεια τι πραγματικά γίνεται όταν δεχόμαστε κλήσεις στο κινητό μας τηλέφωνο και αυτό χτυπάει;

Το πλαστό και το γνήσιο…

Πόσο απέχει το πλαστό από το γνήσιο;

Εξαρτάται από την ποιότητα της πλαστογραφίας, θα μου πείτε.

Αν είναι καλή θα μπορούσε κανείς να πει πως δεν απέχει καθόλου.

Εξαρτάται και από την οπτική γωνιά.

Αν ταυτίζεσαι με την τυπολατρική αντίληψη της ελληνικής διοίκησης, τότε, όντως, η ποιότητα της πλαστογραφίας είναι το ουσιώδες.

Αν είσαι αρκετά αφελής ώστε να πιστεύεις ότι κάθε έγγραφο οφείλει να έχει κάποιο αντίκρισμα στην πραγματικότητα για να είναι γνήσιο, τότε ισχύουν άλλες παράμετροι…

Να πιστεύουμε τις δημοσκοπήσεις;

Μια φορά και έναν καιρό, δούλευα σε μια εφημερίδα.

Ένα καλοκαιρινό βράδυ, έφτασε στα γραφεία της ένας δημοσκόπος στον οποίο η εφημερίδα είχε παραγγείλει μια μέτρηση.

Ηταν παραμονές εκλογών και καθίσαμε όλοι γύρω από ένα τραπέζι ν' ακούσουμε τα μαντάτα.

Ο δημοσκόπος έβγαλε κάποια χαρτιά από μια μεγάλη τσάντα, έβηξε αμήχανα δυο-τρεις φορές και μας είπε πως τα πράγματα είναι δύσκολα.

Δύσκολα, εννοούσε βέβαια για το κόμμα που υποστήριζε η εφημερίδα.

'Οχι, δεν ήταν δεύτερο σε εκλογική επιρροή, απλά δεν ήταν σίγουρα πρώτο με ασφαλές ποσοστό.

Αυτή ήταν η δυσκολία…

Ήμουν κι εγώ εκεί: Στο ΑΘΩΣ…

Το 1979 ήμουν πάνω στις τρέλες μου και το ΑΘΩΣ ΠΑΛΑΣ  στη Κρυοπηγή της Χαλκιδικής το ήξερα μόνο λόγω της υπόγειας ντίσκο του, που μάζευε Σουηδέζες, και την οποία επισκεπτόμασταν σχεδόν κάθε βράδυ με τους φίλους μου, οδηγώντας κάποιο σαραβαλάκι από τη Θεσσαλονίκη, και μάλιστα από τον παλιό και μοναδικό τότε σούπερ επικίνδυνο δρόμο.

Επιστρέφαμε τα χαράματα, άλλοτε  γεμάτοι εμπειρίες, και άλλοτε απογοητεύσεις.

Εκείνη τη χρονιά είχε γίνει στο συγκεκριμένο ξενοδοχείο και το Συνέδριο της ΝΔ του Κ. Καραμανλή (του κανονικού).

Αν μου έλεγε κάποιος τότε ότι 35 χρόνια μετά θα «συμμετείχα» (έστω σαν απρόσκλητος επισκέπτης) σε μια ανάλογη μάζωξη της ΝΔ, θα τον θεωρούσα τρελό.

Και όμως πήγα χθες...

Όπως οδηγούμε, έτσι ζούμε…

 Οι ουρανοί ορθάνοιχτοι.

Βρήκα κι εγώ μέρα ο αθεόφοβος να πάω στη δουλειά με το αυτοκίνητο κι όχι με το μετρό όπως καθημερινά συνηθίζω.

Κίνηση, βαβούρα, περίεργοι οι δρόμοι γενικότερα.

Όχι και το καλύτερο μομέντουμ για να αναθερμάνει κανείς τη σχέση του με το αστικό περιβάλλον.

Στην Κηφισίας, λίγο πριν τον Παράδεισο, ακούγονται εμμονικές κόρνες και σειρήνες. Το ασθενοφόρο εμφανίζεται στον εσωτερικό μου καθρέφτη. Κάνω δεξιά, περνάει. Το ίδιο κάνουν και τα δύο προπορευόμενα αμάξια, όλα μια χαρά. Ώσπου φτάνει στη διασταύρωση.