Τι σου είναι η ψηφοθηρία….

Ο Αντώνης Ρέμος είναι ένας ιδιαίτερα δημοφιλής καλλιτέχνης, οπότε ότι και να κάνει ή να πει, επηρεάζει.

Σαν λαϊκό παιδί όμως που είναι, σίγουρα δεν διαθέτει ούτε ειδική μόρφωση, ούτε πολιτικό αισθητήριο.

Διαθέτει όμως φωνή, και κοινό.

Επώνυμο και μη.

Ο Ρέμος προφανώς λειτουργεί με το θυμικό, και όπου τον βγάλει.

Και σε τέτοιες περιπτώσεις δημοφιλίας, όταν η γενική  αναγνώριση δεν συνοδεύεται και από κάποια καλλιέργεια, ή παιδεία, τότε δεν θέλει και πολύ για να χαθεί η μπάλα.

Έτσι, όλοι είδαμε πριν από μερικούς μήνες την συναυλία του σούπερ δημοφιλούς καλλιτέχνη σε ιν μπιτς μπαρ της Μυκόνου, όπου πέρα από τα διάφορα που προέκυψαν περί φοροδιαφυγής, λίγο έλειψε να δημιουργηθεί και διπλωματικό επεισόδιο, αφού πάνω στο τσακίρ κέφι, ο Ρέμος παρασύρθηκε από τον αντιμνημονιακό του οίστρο, και τά’ βαλε με τον Σόιμπλε, αποκαλώντας τον «σακάτη», και ισχυριζόμενος ότι «θα τον κάνει να σηκωθεί και να περπατήσει».

Και από κάτω όλοι οι επώνυμοι και μη μαϊντανοί, αυτοί που έχουν λύσει όλα τα προβλήματά τους και τώρα ξεσαλώνουν στις μπάρες, πίνοντας ξύδια των €20.000 ανά φιάλη, χειροκροτούσαν την «αντρίκια» πολιτική αυτή στάση του λαϊκού παιδιού, που εμμέσως πλην σαφώς τα έβαλε με την «χούντα του Σαμαρά».

Η κοινοτοπία της σύγχυσης.

Οι πολιτικοί συνήθως δεν γράφουν για να πουν κάτι.

Δημοσιεύουν για να υπάρξουν στη δημόσια σφαίρα.

Ελάχιστοι καθοδηγούν κι επιμορφώνουν τους αναγνώστες τους.

Οι περισσότεροι γράφουν στο πλαίσιο των καθηκόντων τους, όπως πάνε σε πανηγύρια και βαφτίσια ή όπως επισκέπτονται τις λαϊκές προεκλογικά.

Κατά κανόνα δε, τα κείμενά τους είναι γεμάτα κοινοτοπίες· λογικό, κατά μία άποψη, αφού θέλουν να προσελκύσουν τον μέγιστο αριθμό ψηφοφόρων.

Η Χρυσή Αυγή θα ξεφουσκώσει οσονούπω…

Ή αλλιώς: Εμπρός στο δρόμο που χάραξε το… ΚΚΕ.

Δυο ήταν οι μεγάλες ολοκληρωτικές ιδεολογίες της σύγχρονης ιστορίας.

Ο φασισμός και ο κομμουνισμός.

Και οι δυο διελύθησαν στα εξ ων συνετέθησαν.

Η μία βιαίως, και η άλλη από μόνη της,  με ένα μικρό κλαψούρισμα…

Στη χώρα μας όμως, αμφότερες διατηρούν ακόμη σκληρούς πυρήνες οπαδών, σαν να μη πέρασε ούτε μια μέρα.

Και αυτό χρήζει ανάλυσης…

Αναδημοσιεύσαμε προχθές ένα άρθρο του Antinews, σύμφωνα με το οποίο οι σημερινές συνθήκες μοιάζουν πολύ με αυτές του 1943.

Τότε που εν μέσω κατοχής, σφάζονταν μεταξύ τους Έλληνες γερμανοτσολιάδες, δοσίλογοι, κομμουνιστές, απλοί πατριώτες, Ιταλοί, Βούλγαροι,  και Γερμανοί.

Και στη μέση ο απλός κοσμάκης, όπως πάντα.

Την συνέχεια όλοι την ξέρουμε πολύ καλά.

Με την «αναχώρηση- αποχώρηση» των Γερμανών, επικράτησε ένα μπάχαλο, ακολούθησαν τα Δεκεμβριανά, και τέλος είχαμε και έναν αιματηρό εμφύλιο πόλεμο, τις συνέπειες του οποίου ζήσαμε επί πολλές δεκαετίες, αφού σημάδεψαν τη χώρα ανεξίτηλα.

Χρυσαυγίτισσα μόνη ψάχνει…

Κυριακή, νωρίς το απόγευμα στην Αυλή, το «καπηλειό» στου Ψυρρή.

Το στενό που κάποτε ήταν ο κοινόχρηστος χώρος των αντικριστών σπιτιών, τώρα είναι ένα φοιτητοστέκι που είναι πάντα τίγκα, ό,τι ώρα και να περάσεις.

Πρέπει να έχεις μεγάλη τύχη για να βρεις τραπέζι.

Χθες σταθήκαμε τυχεροί.

Έτσι νομίσαμε.

Την ώρα που μπαίναμε, ένα ζευγάρι πλήρωνε για να φύγει.

Έτσι, καθίσαμε δίπλα σε τρεις μεγαλοκοπέλες που δεν ξέρω αν είχαν ήδη φάει ή μπορούσαν να μιλάνε με γεμάτο το στόμα, πάντως δεν το έκλεισαν ούτε λεπτό.

Η μία είχε μία βραχνή, εκνευριστική φωνή που τη χρησιμοποιούσε με όλη την ένταση και επαναλάμβανε συνέχεια και συνέχεια ότι δεν έχει γκόμενο, ότι είναι σε διάσταση με τον σύζυγό της και ότι είναι από τη Μυτιλήνη.

Επίσης, διαλαλούσε ότι είναι δασκάλα…

Αν έτσι είναι οι δασκάλες του σημερινού σχολείου, θα προτιμούσα το παιδί μου να μείνει στο σπίτι, δεν θα ήθελα να έχει καμία επαφή με τέτοιον εκπαιδευτικό. [ΟΚ, δεν έχω παιδί]...

Η ώρα του κρεσέντο της δημοκρατίας.

Δυστυχώς, έπρεπε να φτάσουμε στα δραματικά γεγονότα των τελευταίων ημερών, σε μία δολοφονία, για να συνειδητοποιήσουμε ως κοινωνία και ως πολιτικό σύστημα πως η Χρυσή Αυγή έπρεπε να γίνει αντιληπτή ως ένα ακραίο μόρφωμα που προωθεί εγκληματικές συμπεριφορές.

Παρ’ όλα αυτά, μπορούμε τώρα να αισιοδοξούμε.

Αφού η Χ.A. αποφάσισε να εισαγάγει στην πολιτική ζωή μια κακογραμμένη μεσαιωνική Fanfare, τα πράγματα δείχνουν πως έφτασε η ώρα η Δημοκρατία να απαντήσει με ένα εκστατικό Crescendo.

Η πολιτική ηγεσία δείχνει αποφασισμένη να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά το φαινόμενο του εξτρεμισμού στη χώρα μας, τόσο πολιτικά όσο και θεσμικά.

Από την πλευρά τους, τα συντεταγμένα όργανα της πολιτείας, παρά τα λάθη τους, φαίνεται πως αποκτούν σταδιακά αυτοπεποίθηση και εμπειρία στην καταστολή των εγκληματικών δραστηριοτήτων της οργάνωσης αυτής.

Αφιερωμένο στη Ρεπούση…

Τα ακόλουθα αφιερώνω εξαιρετικά στην πολυπράγμονα καθηγήτρια της Ιστορίας, βουλευτή της ΔΗΜΑΡ κυρία Μαρία Ρεπούση, κατ' ανάγκην συνωστισμένα  λόγω περιορισμένου χώρου.

Ο κ. Αριστείδης Κωνσταντινίδης είναι μια σπάνια περίπτωση διανοουμένου που συνεισφέρει στη γλωσσική και κατά προέκταση στην πολιτιστική μας κληρονομιά με έναν μοναδικό τρόπο. Από τον καιρό που υπηρετούσε στον Στρατό ως διερμηνέας προσείλκυσε την προσοχή του πόσο μεγάλος αριθμός λέξεων αγγλικών έχει ελληνική ρίζα.

Ερασιτεχνικά στην αρχή, συστηματικότερα εν συνεχεία και ως έργο ζωής τελικά συγκέντρωσε και καταμέτρησε 51.807 λήμματα στην αγγλική γλώσσα που προέρχονται κυρίως από την αρχαία ελληνική γλώσσα και έχουν υιοθετηθεί και κυριαρχούν και στην καθομιλουμένη και στην επιστημονική ορολογία.

Η Χρυσή Αυγή της Θεσσαλονίκης…

“Θα σου στείλω τη Χρυσή Αυγή...” ήταν η απειλή αστής κυρίας του κέντρου της Θεσσαλονίκης προς την αλλοδαπή κυρία που φρόντιζε τους γονείς της, όταν η δεύτερη αρνήθηκε να συμμορφωθεί στους μεσαιωνικούς όρους εργασίας που της πρότεινε.
 Άλλη αστή κυρία του Πανοράματος ξυλοφόρτωσε τη φιλιππινέζα οικιακή βοηθό της επειδή τόλμησε να της ζητήσει να πληρωθεί τους τρεις μήνες που της χρωστούσε...
Τελικά πολλοί κρύβουν έναν μικρό “χρυσαυγίτη” μέσα τους, και ίσως γι’ αυτό ως κοινωνία δείξαμε τόση μεγάλη ανοχή στην εγκληματική δράση αυτής της νεοφασιστικής σπείρας...

Η Χρυσή Αυγή στη Θεσσαλονίκη έχει μακρά ιστορία.

Πάντα σ’ αυτή την πόλη υπήρχαν νοσταλγοί της χούντας, πάντα υπήρχαν θύλακες, “σταγονίδια” σε ευαίσθητους κρατικούς μηχανισμούς όπως η ΕΛΑΣ, πάντα ευδοκιμούσε ένας αρρωστημένος εθνικισμός.

Πριν βγουν στην Αθήνα τα τάγματα κρούσης της νεοναζιστικής οργάνωσης, μέλη της πραγματοποιούσαν παρελάσεις στους δρόμους της Θεσσαλονίκης κρατώντας στρατιωτική πειθαρχία.

Μαύρα μπλουζάκια, ξυρισμένα κεφάλια, “καμένα” μυαλά...

Στα χέρια σημαίες καρφωμένες σε δοκάρια-όπλα για τη συμπλοκή με τους ιδεολογικούς αντιπάλους, στο στόμα το “αίμα, τιμή, Χρυσή Αυγή” και η απειλή “ερχόμαστε...”.

Αλλά η πόλη παρακολουθούσε τη φασιστική φιέστα βουβά, ως ένα γραφικό φαινόμενο, παραβλέποντας ότι επρόκειτο για νέα παιδιά.

Πού και πώς βρέθηκαν εκεί;