The Battle of Evermore...

Robert Plant & Jimmy Page Live

Γιατί με την Αργεντινή;

Έχω ξαναπεί ότι θεωρώ (και εγώ) το ποδόσφαιρο ως το πιο σημαντικό από τα ασήμαντα αυτής της ζωής.

Τι θα ήταν όμως μια ζωή χωρίς τα ασήμαντα;

Όπως και να έχει, τίποτα πιο σημαντικό στο ποδόσφαιρο από έναν τελικό μουντιάλ.

Ειδικά όταν σε αυτόν μετέχει μια αγαπημένη σου ομάδα την οποία υποστήριζες ανέκαθεν μετά φανατισμού.

Φανατισμού είπατε; Ναι φανατισμού.

Διότι το ποδόσφαιρο έχει και αυτή την προσφορά στη σύγχρονη κοινωνία, σου δίνει τη δυνατότητα να εκφράσεις τον όποιο φανατισμό διαθέτεις μέσα σου με σχετικά αβλαβή τρόπο. βοηθώντας έτσι στο να μένεις ψύχραιμος και νηφάλιος στα άλλα, τα σημαντικά ζητήματα της ζωής.

Η Ελλάδα είναι η χώρα που ανακάλυψε το «μονά ζυγά μονόζυγα».

Το σύστημα που δεν χάνει.

Το σκεφτόμουν με την ιστορία του Νικ Κύργιου και την πορεία του στο Γουίμπλεντον.

Παίζει ο Νικ, κερδίζει τον Ναδάλ και τραβάει την προσοχή του τενιστικού κόσμου, συμπεριλαμβανομένης και της Ελλάδας - όχι βέβαια επειδή ο Ελληνας δεν ζει χωρίς ρακέτα αλλά επειδή ο Κύργιος είναι Ελληνας.

Για την ακρίβεια έχει Ελληνα μπαμπά και μαμά από τη Μαλαισία.

Λεπτομέρειες για μας.

Είπαμε, ο μπαμπάς είναι Ελληνας…

Έθνος ειδικών αναγκών και σπανίων ικανοτήτων...

 Επανέρχομαι σε ένα θέμα που έθιξα χθες εν παρόδω, διότι διαθέτει το απαραίτητο αβυσσαλέο βάθος, ώστε να απαντάται συχνά εκεί, στη φυσική του κατάσταση (δηλαδή σε χαύνωση), ο υπαρκτός Ελληνισμός.

Εννοώ το κατά πόσον «συναθροίζονται» οι ξεχωριστές προτάσεις των κομμάτων της αντιπολίτευσης για την πώληση της μικρής ΔΕΗ.

Δεν έχει σημασία ούτε πώς ξεκίνησε ούτε ποιος έδωσε την αφορμή.

Δεν έχει σημασία ούτε αν συνεχίζεται, έστω με φθίνουσα ορμή, ούτε αν έκλεισε οριστικά το θέμα.

Κατά την ταπεινή μου άποψη, αρκεί και μόνο ότι για ένα διάστημα το θέμα απασχόλησε, με τον δέοντα τρόπο της σοβαροφάνειας, πολιτικούς και δημοσιογράφους.

Αρκεί ότι για λίγο το πήραμε σοβαρά…

Γυμνός Ιούλη μήνα… το καταμεσήμερο.

Γυμνός, Iούλιο μήνα, το καταμεσήμερο.

Σ' ένα στενό κρεβάτι, ανάμεσα σε δυο σεντόνια χοντρά, ντρίλινα, με το μάγουλο πάνω στο μπράτσο μου που το γλείφω και γεύομαι την αρμύρα του.

Kοιτάζω τον ασβέστη αντικρύ στον τοίχο της μικρής μου κάμαρας.

Λίγο πιο ψηλά το ταβάνι με τα δοκάρια….

Το Μουντιάλ, οι Γερμανοί, και εμείς…

Την ώρα που οι δικοί μας ποδοσφαιριστές οι οποίοι συμμετείχαν στο Μουντιάλ έστελναν από τη Βραζιλία γράμμα απόγνωσης στον πρωθυπουργό για να του πουν ότι δεν θέλουν πριμ για τη συμμετοχή τους στο Παγκόσμιο Κύπελλο, αλλά ένα προπονητικό κέντρο που λείπει παντελώς από τη χώρα μας μετά το κλείσιμο του Αγίου Κοσμά, οι Γερμανοί συνάδελφοί τους απολάμβαναν κάτι που καμία άλλη ομάδα από τις συμμετέχουσες στο Μουντιάλ δεν μπορούσε να διανοηθεί: ένα ολόδικο τους προπονητικό κέντρο που κατασκευάστηκε μέσα σε λίγους μήνες στην άλλη άκρη του κόσμου.

Αμέσως μετά την κλήρωση των αγώνων, τον περασμένο Δεκέμβριο, Γερμανοί αρχιτέκτονες ταξίδεψαν στη Βραζιλία και επέλεξαν ένα ιδανικό μέρος για να εγκλιματισθούν οι συμπατριώτες τους ποδοσφαιριστές στις κλιματολογικές συνθήκες της περιοχής και έστησαν εκεί ένα προπονητικό κέντρο που, εκτός των άλλων, εξασφάλιζε την απομόνωση των παικτών αλλά, ταυτόχρονα, και την εύκολη πρόσβασή τους προς τα στάδια που επρόκειτο να αγωνιστούν.

Περιμένοντας την έκρηξη…

Ο αγώνας δρόμου για την έξοδο από την κρίση της ελληνικής χρεοκοπίας τα τελευταία χρόνια δόθηκε σε λάθος πεδία.

Οι πληροφορίες τις τελευταίες μέρες από τραπεζικά στελέχη είναι άκρως ανησυχητικές και επιβεβαιώνουν τις εκτιμήσεις πως παρά τις προσπάθειες των εταίρων να κρατηθεί η χώρα όρθια, η καθυστέρηση των μεταρρυθμίσεων σε συνδυασμό με τις αντιδράσεις των συντεχνιών και τη μηδενιστική ρητορική των κομμάτων που δεν διστάζουν να εκτοξεύουν απειλές εναντίον των ξένων επενδύσεων, κρατούν την οικονομία στα «γόνατα».