Μια Ζωή Σικέ (3)

Κύριο θέμα στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων η κρίση της οικονομίας, η ανεργία, οι περικοπές μισθών, και οι αναπόφευκτες αυξήσεις στα προϊόντα.

Κόντρες της κυβέρνησης με την αντιπολίτευση και vice versa.

Το αιώνιο παιχνίδι της εξουσίας.

Μοναδικός σκοπός και των μεν και των δε η υφαρπαγή του σκήπτρου της εξουσίας και το άραγμα στην καρέκλα του πρωθυπουργού. Όπως οι Βασιλιάδες του Μεσαίωνα. Τότε που ο μέσος όρος ζωής ήταν τα τριάντα πέντε.

Το σαπούνι ήταν άγνωστο, το ίδιο και το πλύσιμο.

Είχαν λέει πάντα δίπλα τους πολλά μαλλιαρά σκυλιά που τα χρησιμοποιούσαν για πετσέτες. Τα λίπη και τα λάδια τα σκούπιζαν στις ράχες των ζώων. Και μετά πλακώνονταν στις κολόνιες.

Βρώμα, κολόνια, βρώμα και ούτω καθ`εξής. 

Έφθαναν σε κάποιο σημείο και το δέρμα τους είχε εξαφανισθεί κάτω από πολλά στρώματα σκληρής και βρώμικης κρούστας. Πέθαιναν συνήθως στα τριάντα τους.

Το περίφημο ανακτορικό συγκρότημα των Βερσαλλιών άλλωστε, διαθέτει τα πάντα πλην … τουαλέτας.

Αρώματα οι Γάλλοι όμως άφθονα.

Και να σκεφτεί κανείς ότι στην Αθήνα του 5ου αιώνα π.Χ. είχαν φθάσει το μέσο όρο ζωής στα εβδομήντα πέντε. Κάτι που πλησιάζουμε κι`εμείς σήμερα με όλα τα φάρμακα, τους γιατρούς και την τεχνολογική εξέλιξη που λέγαμε. Χαμός.

Μην ξεχνάμε βέβαια ότι όταν μιλάμε για αρχαία Ελλάδα μιλάμε για πράγματα φευγάτα.

Μέσα σε ένα χρονικό διάστημα διακοσίων ετών αναφέρονται τουλάχιστον ενενήντα προσωκρατικοί φιλόσοφοι. Κι`όλοι αυτοί σε ένα πληθυσμό που υπολογίζεται να έφτανε μόλις το ένα εκατομμύριο ψυχές.

Άλλο επίπεδο λοιπόν. 

Καληνύχτα μας…

Τρείς διαφορετικές «εμπειρίες» μου σήμερα, μου ανακάτεψαν το στομάχι, και ήρθαν να επιβεβαιώσουν αυτό το οποίο πίστευα από τότε που ήμουν πολύ πιο μικρός και πολύ πιο αθώος.

Ότι δηλαδή, ετούτη εδώ η χώρα δεν έχει σωτήρια…

Ότι και να λέμε, ότι και να κάνουμε, όσο και να προσπαθούμε να βάλουμε μια τάξη, το παιχνίδι είναι χαμένο προ πολλού.

Η τράπουλα της Ελλάδας είναι σημαδεμένη.

Η βλακεία και (δευτερευόντως) η διαφθορά έχουν διαποτίσει το μεδούλι μας, και έχουν καταγραφεί στο DNA της φυλής….

Ο δωδεκάλογος του Ρομά!

Ρομά και μόνον Ρομά. Διότι αν σου ξεφύγει και πεις τσιγγάνος ή γύφτος θα σου ρίξουν το πιπέρι του πολιτικώς ορθού στο στόμα σου και θα καεί η γλώσσα σου.

Ως εκ τούτου ο «Δωδεκάλογος του Γύφτου» του Παλαμά θα πρέπει πάραυτα να μετονομασθεί σε «Δωδεκάλογο του Ρομά», η «Γυφτοπούλα» του Παπαδιαμάντη σε «Μικρή Ρομά» και πάει λέγοντας, αν θέλουμε να προνοήσουμε ώστε τα παιδιά μας να μάθουν τη γλώσσα της πολιτικής ορθότητας.

Η επιβολή της ενιαίας σκέψης ξεκινάει από το λεξιλόγιο.

Το περιέγραψε μια χαρά ο Οργουελ στο «1984». Εμείς απλώς το ζούμε.

Σας βλέπουμε….

Ένα από τα πιο δυστοπικά λογοτεχνικά έργα όλων των εποχών είναι το 1984 του George Orwell, που έχει επηρεάσει τον κόσμο από την εποχή που εκδόθηκε το 1949.

Πολλά από όλα όσα επινόησε ο συγγραφέας, αποτελούν σήμερα μέρος της καθημερινότητάς μας, αλλά  και της ορολογίας μας.

Π.χ. οι όροι Big Brother, doublethink, thoughtcrime, Newspeak and Room 101, που εμφανίζονται στο βιβλίο, σήμερα είναι γνωστοί τοις πάσι.

Ο όρος μάλιστα «οργουελικό», έχει πλέον καθιερωθεί ως η περιγραφή της επίσημης παραπλάνησης, των μυστικών παρακολουθήσεων, και της χειραγώγησης των μαζών από πλευράς ενός απολυταρχικού παντοδύναμου κράτους.

Η ηθικοπλαστική της βίας…

Θυμάστε την αφήγηση της γενέσεως, έτσι όπως την αφηγείται ο Πρωταγόρας στον φερώνυμο διάλογο του Πλάτωνα; - ένα από τα ωραιότερα κείμενα της ιστορίας της λογοτεχνίας.

Εκεί, λέει, όταν ήρθε η πεπρωμένη ώρα για τη γέννηση των ειδών, ο Ζευς ζήτησε από τον Προμηθέα να αναλάβει το ζήτημα.

Πλην όμως εκείνος μετέθεσε το καθήκον στον αδελφό του, τον περιώνυμο Επιμηθέα.

Αυτός, λοιπόν, αφηρημένος, και αμελής ως γνωστόν, αφού εξόπλισε όλα τα ζωντανά με τα απαραίτητα για την επιβίωσή τους μέσα, σε άλλα έδωσε ταχύτητα, σε άλλα κέρατα και γούνες, σε άλλα φτερά και πάει λέγοντας, ανακάλυψε έναν ταλαίπωρο που τον είχε ξεχάσει.

Το οπλοστάσιο το είχε εξαντλήσει ο Επιμηθεύς και ως εκ τούτου, γυμνός και ανυπόδητος, κινδύνευε με αφανισμό.

Προκειμένου να σωθεί του έμαθε τον τρόπο να οργανώσει κοινωνίες για να προστατεύει ο ένας τον άλλον από τους εξωτερικούς εχθρούς.

Πλην όμως αυτοί οι άνθρωποι, ενώ είχαν βρει τον τρόπο να αντιμετωπίζουν τις απειλές, κινδύνευαν από τη μεγαλύτερη απειλή αφού τρώγονταν και σφάζονταν μεταξύ τους.

Οπότε για να μην αφανιστούν αναγκάστηκε να τους δώσει και την πολιτική σοφία, τον τρόπο να συνυπάρχουν, αυτήν που, αν θυμάμαι καλά, την φύλαγε στα σεντούκια του ο ίδιος ο Ζευς.

Η καλή βία και η κεραμίδα…

Την προηγούμενη εβδομάδα αναφερθήκαμε στους παράγοντες που «ρίχνουν νερό στον μύλο» της Χ.Α. και επικεντρωθήκαμε σε τρεις, στον μη εντοπισμό των υπευθύνων που οδήγησαν σκόπιμα την Ελλάδα στο καταστροφικό Μνημόνιο, στον χειρισμό της «λίστας Λαγκάρντ», που προστατεύει τους παρανόμους, και στο ζήτημα της επιχειρούμενης ακύρωσης της απόφασης αναγνώρισης της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου και της Μικράς Ασίας, συμπεριλαμβάνοντας μόνο τους αρνητές της Γενοκτονίας των Εβραίων στο νομοσχέδιο που υποτίθεται θα καταπολεμά φαινόμενα ρατσισμού!

Μία εβδομάδα μετά τη δημοσίευση του άρθρου βλέπουμε δυστυχώς να επαληθεύεται η πρόβλεψή μας, που έλεγε ότι αν δεν εξαλειφθούν τα αίτια που ωθούν εκατοντάδες Ελληνες να ψηφίσουν Χ.Α., θεωρώντας τα λεγόμενα συστημικά κόμματα αλλά και το άλλο πρόωρο μικρομέγαλο νεογνό της κρίσης, ΣΥΡΙΖΑ, χειρότερη επιλογή, η επιχείρηση αποδόμησής της δεν θα έχει αποτέλεσμα.

Νέο κύμα απολύσεων δημοσίων υπαλλήλων.

Το «Σχέδιο Β’» για τις 1.000 απολύσεις που υπολείπονται προκειμένου να συμπληρωθούν οι 4.000 υποχρεωτικές απομακρύνσεις στο Δημόσιο μέχρι του τέλος του έτους βάζει σε εφαρμογή ο Κυριάκος Μητσοτάκης, με τους υπαλλήλους χαμηλών προσόντων να βρίσκονται να βρίσκονται στην πρώτη γραμμή.

Οι απολύσεις, θα προκύψουν από την αξιολόγηση των δομών των περίπου 129 Νομικών Προσώπων Ιδιωτικού Δικαίου και των Ανώνυμων Εταιρειών του Δημοσίου, προκειμένου να συμπληρωθεί ο απαιτούμενος αριθμός, αποφάσισε το Κυβερνητικό Συμβούλιο Διοικητικής Μεταρρύθμισης σύμφωνα με το Εθνος, ενώ παράλληλα αποφασίσθηκε να μην μπουν «λουκέτα» σε δημόσιους οργανισμούς, αλλά να προχωρήσει σε αναλογική κατανομή υποχρεωτικών αποχωρήσεων σε κάθε τομέα ανάλογα με το δυναμικό του, αφού πρώτα γίνει αξιολόγηση.