Thinking Like That...

Hope Sandoval & the Warm Inventions

Η Ελλάδα "ματώνει"…

Η χώρα καταρρέει, αλλά οι ΣΥΡΙΖΑίοι ονειρεύονται μάχες κατά... της διαπλοκής. Η ελληνική κοινωνία βρίσκεται στα κάγκελα, οι παραγωγικές τάξεις στενάζουν, οι αγρότες πεινάνε, η ανεργία καλπάζει και δυστυχώς η υπεράσπιση μιας κουρελιασμένης εθνικής κυριαρχίας απαιτεί και βαρύ φόρο αίματος. Ας ελπίσουμε τουλάχιστον ότι όταν η κυβέρνηση αυτή αποχωρήσει θα αφήσει τη χώρα ολόκληρη... 

Γιατί μπορεί ο κ. Καμμένος να πανηγυρίζει για τη συμφωνία εμπλοκής ΝΑΤΟϊκών δυνάμεων και τις κοινές περιπολίες με την Τουρκία, δείχνει όμως παντελή άγνοια της ιστορίας της τουρκικής διπλωματίας και της στρατηγικής των διεκδικήσεών της. Κι εδώ ίσως δημιουργείται και η μεγαλύτερη παγίδα για τη χώρα στα χρόνια που έρχονται. Δεδομένου ότι στην κατάσταση αδυναμίας στην οποία βρίσκεται είναι πολύ δύσκολο να επιβάλει οτιδήποτε, είναι πολύ δύσκολο να πείσει. Και πρέπει να διασφαλιστεί με κάθε τρόπο ότι η ΝΑΤΟϊκή εμπλοκή δεν θα αξιοποιηθεί από τους γείτονες για να "κερδίσουν έδαφος" στις διεκδικήσεις τους στο Αιγαίο...  

Το... τιμημένο το Κιλελέρ!

Είναι λοιπόν μια παρέα που κάθεται σ’ ένα τραπέζι. Όλοι τρώνε, πίνουν, φλερτάρουν, αμπελοφιλοσοφούν, κουτσομπολεύουν και γενικά περνούν καλά. Έρχεται λοιπόν κάποια στιγμή, ως είθισται, και ο λογαριασμός, ο οποίος σίγουρα δεν είναι και μικρός, μια που το τσιμπούσι ήταν πλούσιο.

Κι ενώ όλοι βγάζουν τα πορτοφόλια τους για να πληρώσουν αυτό που τους αναλογεί, ένας της παρέας μένει ακίνητος και ατάραχος. Μαζεύονται τα χρήματα και φυσικά δεν φτάνουν, κι όλοι ζητούν από τον μπαταχτσή να δώσει κι αυτός το μερτικό του.

Οπότε εκείνος, αντί να νιώσει άσχημα και να ψευτοδικαιολογηθεί που πήγε να επιβαρύνει τους υπόλοιπους, κάνει κάτι άλλο. Όλο ύφος, τους αρχίζει ένα λογύδριο όπου τους λέει πως αυτός είναι μάγκας κι αυτοί κορόιδα, πως σιγά μη κουβαλούσε λεφτά πάνω του, πως η ταβέρνα δεν ήταν αντάξια του γούστου του, πως το ελληνικό φαΐ δεν αξίζει φράγκο μπροστά στο ξένο, πως χάρη τους έκανε που έκατσε μαζί τους και τελικά πως αν ο λογαριασμός ήταν σε χάντρες κι όχι σε ευρώ θα τον πλήρωνε, επειδή από δαύτες έχει μπόλικες...

Αν τύχαινε σε σας κάτι τέτοιο, τι θα κάνατε. Θα λέγατε «Μπράβο του που είναι θρασύς, κι εγώ την άλλη φορά θα κάνω το ίδιο»; Ή μήπως «Δε θέλω να έχω ξανά παρτίδες μ’ αυτό τον τύπο, που δε φτάνει που μας κλέβει, μας τη λέει κι από πάνω»; Αν ανήκετε στην πρώτη κατηγορία, δεν νομίζω πως υπάρχει λόγος να διαβάσετε το υπόλοιπο κείμενο. Αν όμως ανήκετε στη δεύτερη, ίσως το βρείτε ενδιαφέρον…

Το Νόμπελ του παραμυθιού…

Δεν ξέρω αν η υποψηφιότητα των «ηρώων του Αιγαίου» για το Νόμπελ της ειρήνης και οι εκατοντάδες χιλιάδες υπογραφές που το συνοδεύουν, θα επηρεάσουν θετικά την κρίση της Σουηδικής Ακαδημίας. Το βέβαιο είναι ότι η αυταπάρνηση των κατοίκων του Αιγαίου που προσπαθούν καθημερινά να βγάλουν  από τα κύματα ζωντανούς τους συνανθρώπους τους, ακυρώνεται τις μέρες αυτές στην πράξη από τους ελληναράδες του Αιγαίου και όχι μόνον.

Είναι οι ίδιοι, οι στρατευμένοι ελληναράδες που ξεσηκώνονται κάθε φορά που νοιώθουν ότι θίγονται στο ελάχιστο τα συμφέροντά τους, που δεν ανέχονται την διαφορετικότητα και γράφουν στα παλιά τους τα παπούτσια τους θεσμούς, τους νόμους, την κοινωνία ολόκληρη. Αυτοί που βάζουν σήμερα τις φωτιές στην Κω, τα Διαβατά, το Σχιστό, είναι όμοιοι μ” αυτούς που έστησαν το αντάρτικο στην Κερατέα και στους άλλους ΧΥΤΑ, που δεν ανέχτηκαν τον ΟΚΑΝΑ στη γειτονιά τους, που σήκωναν επί μήνες τις μπάρες στα διόδια…

«Ψεκασμένοι»: τα συμπτώματα μιάς πνευματικής αρρώστιας…

Αυτοί που χαρακτηρίζονται ως «ψεκασμένοι» –λόγω του ότι αποδέχτηκαν τη θεωρία πως αεροπλάνα ψεκάζουν τους πολίτες με ειδικές χημικές ουσίες για να μην αντιδρούν στις κυβερνητικές αποφάσεις– πάντα υπήρχαν στην ελληνική κοινωνία. Απλώς η αποδοχή εκ μέρους τους αυτής της βλακώδους άποψης βοήθησε ώστε μία συγκεκριμένη συμπεριφορά κι ένας συγκεκριμένος τρόπος σκέψης να κωδικοποιηθούν με μία λέξη. Οι ψεκασμένοι.

Βασικό γνώρισμα αυτών των ανθρώπων η ευκολία με την οποία υιοθετούν κάθε συνωμοσιολογικό σενάριο, επιλέγουν τις απλοϊκές λύσεις για πολυσύνθετα προβλήματα και πάντα εργαλείο της κάθε ερμηνείας τους είναι ο ανορθολογισμός και η παραδοξολογία, που αντικαθιστούν τον «κοινού νού»...

Φιλίες που χάλασαν… για τον Τσίπρα!

Μου αρέσει που τέτοιο καιρό πέρυσι πανηγυρίζατε επειδή έπεσε η «χούντα» των Σαμαροβενιζέλων. Που σας είχε τράπεζες ανοιχτές, σύνορα ανοιχτά, κανάλια ανοιχτά και το μόνο που έκλεισε ήταν ένας ελεεινός κρατικός οργανισμός κηφήνων που τρέφονταν από την τσέπη σας. Την κωλοΕΡΤ.

Ναι. Τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο.

Όταν είχα πει σε φίλη ότι με αυτούς εδώ δεν θα έχουμε ούτε burger να φάμε (τη στιγμή εκείνη τρώγαμε ένα ωραιότατο καπιταλιστικό ζουμερό burger), μου είπε «E και; Aς μην έχω burger».
Eκείνη τη στιγμή κατάλαβα ότι το πρόβλημα είναι πολύ πιο βαθύ, σύνθετο και τρομακτικό…

Τα χάχανα της Ιστορίας…

Το ΝΑΤΟ σταδιοδρόμησε παρ’ ημίν ως Δαίμων. Ηταν το αρκουδάκι που κάρφωνε βελάκια ο αείμνηστος Ανδρέας, για δε την αριστερά ήταν το αγαπημένο παιχνίδι κοινωνικών συναναστροφών. Το είχε αναγορεύσει σε επίτιμο πρόεδρο και γενικό διευθυντή όλων των δεινών του κόσμου τούτου. Το τελευταίο στάδιο του καπιταλισμού, του ιμπεριαλισμού, του σεξισμού, του ρατσισμού, του εβραιομασονισμού, ένας αιμοβόρος Αρης με πυρηνικές κεφαλές.

Και δεν αναφέρομαι μόνο στην κομμουνιστική ορθοδοξία, η οποία πρακτόρευε παρ’ ημίν τα συμφέροντα του φιλειρηνικού αλήστου μνήμης Συμφώνου της Βαρσοβίας. Αναφέρομαι και στη δήθεν ανανεωτική αριστερά, η οποία ύστερα από πολύχρονη κύηση απέβαλε τον ΣΥΡΙΖΑ…