Πριν από καιρό, σε ένα μπαρ των Εξαρχείων, μια
παρέα δικηγόρων του
«αντιεξουσιαστικού» χώρου με ρώτησαν, με αυτάρεσκο ύφος, «αν γαμάμε εμείς οι
φιλελέδες».
Το θράσος και η χυδαία εκφορά του λόγου
φανερώνουν την έλλειψη κοινωνικής αγωγής ―την οποία οι αναρχοφασίστες και,
προφανώς, οι συνήγοροί τους θεωρούν περιττή ή ιδεολογικά απαράδεκτη―
καθώς ένα βαθιά νοσηρό σύμπλεγμα ανωτερότητας: όποιος δεν είναι
αναρχοφασίστας, δεν χαίρεται τη ζωή· η ύπαρξή του είναι ασήμαντη, μονότονη κι
αδιάφορη. Τουναντίον, η ζωή των αντιεξουσιαστών είναι, υποτίθεται, ένα
διαρκές πάρτι, γεμάτο άγριες συγκινήσεις…
