Από τα μέσα της δεκαετίας του ’90 – από την
περίοδο Σημίτη, ακριβέστερα – μια άποψη επικράτησε πλήρως στην Ελληνική
εξωτερική πολιτική.
Στην πολύ απλουστευτική εκδοχή της υποστήριζε
ένα πράγμα:
Ότι την εθνική μας ασφάλεια και τα κυριαρχικά μας
δικαιώματα τα κατοχύρωναν δύο πράγματα: Η ένταξή μας ως πλήρες μέλος της
Ευρωπαϊκής Ένωσης (και του ΝΑΤΟ, βεβαίως, και του ευρώ αργότερα) και το Διεθνές Δίκαιο.
·
Πρώτη
απόρροια αυτού του δόγματος ήταν πως η Ελλάδα θα στήριζε την Ευρωπαϊκή ένταξη της Τουρκίας.
Γιατί όσο η Τουρκία προσπαθούσε να μπει στην Ευρώπη, οι Βρυξέλλες θα «συγκρατούσαν»
- υποτίθεται - την προκλητικότητά της έναντι της Ελλάδος. Κι όταν έμπαινε η
Τουρκία στην Ευρώπη, τότε η συμπεριφορά της Τουρκίας – και έναντι της Ελλάδος,
αλλά και έναντι της Κύπρου – θα ελεγχόταν και «θεσμικά» πλέον.
·
Δεύτερη
απόρροια αυτού του δόγματος ήταν και η στρατηγική για την Κυπριακή ένταξη στην
ΕΕ. Εν όψει ένταξης και της Κύπρου (και της Τουρκίας) το Κυπριακό θα έμπαινε σε
φάση σταδιακής
«εξομάλυνσης» και «πολιτικής λύσης». Χωρίς κινδύνους και χωρίς
κραδασμούς.
Υποτίθεται,
πάντα…
