Nemesis...

Shriekback.

Το τρένο δεν σφυρίζει στη Σερβία…

Ή εναλλακτικά ''Προσκυνήστε το είδωλο!''.

Οποιοσδήποτε άλλος τίτλος θα ήταν πολύ φτωχός για σένα, φίλε εργαζόμενε στον ΟΣΕ, που μου έφτιαξες τη μέρα και παράλληλα μου γκρέμισες κάθε ελπίδα γύρω από το ανθρώπινο είδος και την πορεία του στον μάταιο τούτο κόσμο.

Όλα ξεκίνησαν όταν πήρα την απόφαση να καλέσω την εξυπηρέτηση πελατών για να ενημερωθώ για τα δρομολόγια του τρένου από Θεσσαλονίκη προς Σερβία.

Άδολος συνδικαλισμός ή απλά … προβοκάτσια;

Υπάρχει μια θεωρία που θέλει την τρομοκρατία, όταν αυτή εμφανίζεται σε δημοκρατικά (δυτικού τύπου) καθεστώτα, να παίζει τον ρόλο του μπαμπούλα, που θα ξεσκεπάσει το ψεύτικο προσωπείο της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, και θα αποκαλύψει το πραγματικό, αυτό που κρύβεται κάτω από τη μάσκα, δηλαδή την πλουτοκρατία που ουσιαστικά μας κυβερνά ανέκαθεν ασχέτως του είδους του πολιτεύματος.

Και αυτό γίνεται επειδή το κράτος, μετά από κάθε τρομοκρατική επίθεση βρίσκει άλλοθι και σφίγγει περαιτέρω τα λουριά, αναστέλλει δικαιώματα και ελευθερίες, με τη συναίνεση των φιλήσυχων πολιτών, και στο τέλος καταντά ένα αστυνομοκρατικό απολυταρχικό καθεστώς, κάθε άλλο παρά δημοκρατικό.

Αυτό θέλουν οι «γνήσιοι» επαναστάτες, προκειμένου να αφυπνιστεί ο λαός, και να καταλάβει ο κάθε «βολεμένος» πόσο οι ιθύνοντες τον εκμεταλλεύονται, και τι πραγματικά παίζει…

Ανατομία μιας επίθεσης…

Πρέπει να ομολογήσω πως δεν ξαφνιάστηκα όταν έμαθα την Τρίτη το βράδυ πως ο Νίκος Μαραντζίδης είχε δεχτεί επίθεση από ομάδα αριστεριστών.

Για να είμαι ειλικρινής, αναρωτήθηκα πώς και την είχε γλιτώσει τόσον καιρό. Γιατί η επίθεση αυτή δεν είναι παρά η κορυφή του παγόβουνου, ο ορατός κρίκος μιας μεγαλύτερης αλυσίδας, την οποία γνωρίζω από πρώτο χέρι: με τον Νίκο μας συνδέει στενή φιλία και μακρόχρονη συνεργασία.

Οπως είναι γνωστό, εδώ και μια δεκαπενταετία, η έρευνά μας σχετικά με τον ελληνικό εμφύλιο πόλεμο μας έχει βάλει στο στόχαστρο της αριστεράς.

Και εγώ μεν ζω και εργάζομαι στο εξωτερικό, ο Νίκος όμως είναι κυριολεκτικά μέσα στο στόμα του λύκου, όπως άλλωστε φάνηκε με πανηγυρικό, θα τολμούσα να πω, τρόπο.

Το τέλος των εργατοπατέρων (και της ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ)!

 Η άτακτη υποχώρηση των συνδικαλιστών της ΔΕΗ μετά την απόφαση του Δικαστηρίου να κηρύξει την απεργία τους παράνομη και καταχρηστική, και η άμεση άρση των κινητοποιήσεών τους, ήταν αν μη τι άλλο πρωτοφανής.

Πρωτοφανής, γιατί άπαντες είχαν προεξοφλήσει ότι οι συνδικαλιστές της ΔΕΗ ήταν αποφασισμένοι να φθάσουν τα πράγματα στα άκρα, και ότι ήταν αποφασισμένοι να πουλήσουν ακριβά το τομάρι τους.

Αντ’ αυτού είδαμε να την κάνουν με ελαφρά πηδηματάκια με τον πρώτο πυροβολισμό…

Απέναντι στον βαρβαρισμό.

Δυστυχώς, τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα πανεπιστημιακοί στοχοποιούνται από ανώνυμους τραμπούκους για τις ιδέες τους.

Ο ρόλος του πανεπιστημιακού, διαχρονικός ως κοινωνική επιταγή και συνταγματικά κατοχυρωμένος, είναι να παράγει γνώση, ελευθερία, δημοκρατία και ουμανισμό μέσα στα αμφιθέατρα και έξω από αυτά με την εν γένει παρουσία του και τα γραπτά του.

Είναι προφανές ότι όποιος ενοχλείται απ’ αυτό εχθρεύεται την ελευθερία, φοβάται την υπεύθυνη θέση και απεχθάνεται τον ορθολογισμό.

Γι’ αυτήν την ομάδα ανθρώπων ένα φασματογράφημα του γκριζόμαυρου φανατισμού, που συναντιέται από διαφορετικές κατευθύνσεις στην ψευδαίσθηση του λειτουργισμού της βίας, ο αταβισμός, είναι η μοναδική μέθοδος για να παγιδεύσουν την κοινωνία στο επίπεδο των απλουστευτικών νοημάτων, της μονοδιάστατης σκέψης και των αδιέξοδων συστημάτων· εκεί που ο άνθρωπος γίνεται υποχείριο του βαρβαρισμού και υπόλογος μιας διαρκούς πνευματικοσωματικής καταπίεσης.

Παράλληλες Ελλάδες…

Οι μπουνιές που άρπαξε ο καθηγητής Νίκος Μαραντζίδης για τα άρθρα γνώμης που ανεβάζει είναι μια άλλη πτυχή της σοβιετικής Ελλάδας.

Το σύστημα καμώνεται ότι υπηρετεί τη δημοκρατία αλλά οι βαστάζοι του είτε φαιοί είτε κόκκινοι (μου είναι αδιάφορο) φροντίζουν να τρομοκρατούν τους φορείς του διαφορετικού αλλά αληθινού.