The Big Music...

Waterboys!
The Big Music...

Ο Νότης ΔΕΝ είναι φασίστας…

Με πολύ στενοχώρια και αγωνία για τον πολιτισμό της πολύπαθης χώρας μας (η οποία, αν εξαιρέσεις τα 9/10 του πλανήτη, θα πρέπει να είναι από τις πιο βασανισμένες που υπάρχουν), αντιμετώπισα την είδηση της διάλυσης της συνεργασίας του Notis του Σφακιανάκη με τη Δέσποινα τη Βανδή.

Τολμώ να υποθέσω πως είστε κάτοικοι αυτού του πλανήτη και άρα γνωρίζετε τις αιτίες της διάλυσης αυτής, οπότε μπαίνω κατευθείαν στο ψητό λέγοντας πως, παρά τη γνώμη που κάποιοι επιπόλαιοι έχουν σχηματίσει γι αυτόν, ο Notis ο Σφακιανάκης δεν είναι φασίστας.

Η μεταρρύθμιση της γραβάτας.

Η ελληνική προεδρία, όπως όλα δείχνουν, ανατέλλει με τις ευνοϊκότερες προοπτικές. Η ιστορικής σημασίας απόφαση που πήρε το υπ. Εξωτερικών της χώρας μας μπορεί να αφορά τις αναμνηστικές γραβάτες και τα φουλάρια που η ελληνική προεδρία δεν θα μοιράσει στους περισσότερο ή λιγότερο επίσημους προσκεκλημένους της, μπορεί δηλαδή να αφορά ένα απλό αξεσουάρ της ενδυμασίας, ουδείς όμως δικαιούται να αγνοήσει τη συμβολική σημασία της απόφασης.

Στο κάτω κάτω της γραφής οι πραγματικές μεταρρυθμίσεις, αυτές που αλλάζουν τον ρου της Ιστορίας, δεν είναι παρά το αποτέλεσμα πολλών μικρών αλλαγών που μπορεί η καθεμιά τους να μην επηρεάζει την καθημερινότητα, όλες μαζί όμως μια ωραία πρωία σε κάνουν να ξυπνάς σε έναν κόσμο διαφορετικό, νέο, σ’ αυτό το μέλλον που πάντα ονειρευόσουν και τώρα έγινε παρόν.

Το δίκιο του Αδώνιδος…

Τις τελευταίες μέρες παρακολουθούμε μια σύγκρουση εκτός ορίων μεταξύ του Υπουργού Υγείας, Άδωνι Γεωργιάδη, και του ΣΥΡΙΖΑ.

Χθες μάλιστα πήρε θέση και ο Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, Αλέξης Τσίπρας, χωρίς πάντως να αγγίζουμε την ουσία του θέματος.

Ποιο είναι το θέμα; 

Σήμερα έρχεται στη Βουλή τροπολογία του Υπουργείου Υγείας τροπολογία με την οποία μειώνεται η τιμή 6.000 φαρμάκων.

Την τελευταία εβδομάδα λαμβάνει χώρα ένα ανεπανάληπτο πινγκ-πονγκ μεταξύ κυβέρνησης και ΣΥΡΙΖΑ, αναφορικά με το ποιος τα έχει πιο καλά με τη διαπλοκή και ποιος υπερασπίζεται τα συμφέροντα των φαρμακοβιομηχάνων.

Αυγιανισμός: Ο νέος Αυριανισμός!

Προχθές σημειώθηκε κάτι πολύ σπουδαίο στην πλανητική επικαιρότητα.

Μια πρώτη καταγραφή ύφεσης στις σχέσεις μεταξύ Δύσης και Ιράν, που θεωρήθηκε απαρχή για σταθερότερο έλεγχο της έντασης στη Μέση Ανατολή.

Και αυτό, εκτός από μεγάλη διεθνής είδηση, ήταν και ένα νέο υψηλού ελληνικού ενδιαφέροντος.

Ελάχιστα προσέχθηκε μέσα στην φοβική μας εσωστρέφεια.

Τέτοιες μέρες, τέλος 1989, θυμάστε, πάλι ταλανιζόμασταν από αντίστοιχες εσωτερικές μιζέριες, ενώ ο πλανήτης απογειωνόταν προς μια νέα εποχή.

Τότε μικροί μεγάλωναν και μεγάλοι μίκραιναν.

Κι εμείς χτενιζόμασταν και συνεχίζαμε να τρώμε βελανίδια, όταν κάποιοι προβάριζαν τα καινούργια κοστούμια τους.

Γιατί γινόταν κάστινγκ για τους ρόλους που αναλάμβαναν, στο νέο έργο που ανέβαζε ο παγκόσμιος θίασος.

Έπεφτε το Τείχος του Βερολίνου κι εμείς εδώ το τρίβαμε το πιπέρι του βρόμικου ’89.

Λέτε να έγινε και υπουργός;

Σε μια αποκάλυψη η οποία προκαλεί ερωτηματικά προχωρά η εφημερίδα «Τα Νέα», η οποία αναφέρει πως ο Γιώργος Καμίνης έχει εντοπίσει τουλάχιστον 10 περιπτώσεις υπαλλήλων του Δήμου Αθηναίων οι οποίοι έχουν χρησιμοποιήσει πλαστά πιστοποιητικά προκειμένου να προσληφθούν στον Δήμο Αθηναίων, ενώ ένας από αυτούς έφτασε και στα κεντρικά της Νέας Δημοκρατίας.

Συγκεκριμένα, ο δημοσιογράφος Γιώργος Παπαχρήστος αναφέρει μια περίπτωση ενδεικτική της κατάστασης που επικρατούσε επί σειρά ετών στο δήμο Αθηναίων, αλλά και στο ελληνικό Δημόσιο…

Ιστορίες πολυτέλειας…

Τον λέγαν Μπάμπη, τον παλιό συγκάτοικο, και ήταν ανέκαθεν λίγο αφελής.

Εννέα χρόνια πριν, αγόρασε ένα αυτοκίνητο, θεριό, 4.000 κυβικά, αμερικάνικο.

Το λιμπιζόταν από μικρός, αλλά οι φόροι εκείνα τα χρόνια δεν τον αφήνανε.

Το 2004, όμως, πέσανε οι δασμοί.

Η GM, που 'θελε να ξανοιχτεί προς τα εδώ, έκανε εκπτώσεις – το βρήκε του κουτιού, 48 χιλιάρικα.

Δεν ήταν λίγα, ωστόσο 2 φορές ένα Φολκσβάγκεν, αντί για 22, παλευόταν.

Κι ο Μπάμπης δεν έχασε την ευκαιρία, το ‘κανε το όνειρο πραγματικότητα.

Προχθές, έπεσα απάνω του, είχα χρόνια να τον δω. Ήταν «μαύρος» – ένας άνθρωπος που μια ζωή, στα πάνω και στα κάτω, είχε πάντα ένα χαμόγελο για όλους…