12.5.20

Ποτέ Ξανά, σημαίνει…


Η επέτειος εμπρησμού της Μαρφίν πέρασε. Πριν λίγες μέρες… Πρόκειται για τραγικό περιστατικό που έγινε στο κέντρο της Αθήνας, στις 5 Μαΐου του 2010!
Δεν θέλησα να γράψω κάτι επετειακό γι’ αυτό.
Ούτε κάτι στενά «πολιτικό», για την άρνηση της Αριστεράς να τιμήσει μαζί με τον υπόλοιπο πολιτικό κόσμο, τα θύματα εκείνης της τραγωδίας.





Τέτοια κείμενα γράφτηκαν αρκετά τις τελευταίες μέρες, κι ήταν όλα σωστά.
Αλλά εδώ υπάρχει κάτι παραπάνω:
Κάτι σημαδιακό για την χώρα μας, για το ποιοι είμαστε, που πάμε και τι μας κρατάει πίσω
Κάτι που πρέπει να ξεπεράσουμε. Γιατί αλλιώς θα είμαστε άξιοι της μοίρας μας…
Δεν ήταν ένα ατύχημα! Δεν ήταν απλά ένα «βίαιο περιστατικό»…

Ιστορίες από την εποχή του κορονοϊού…


Η πανδημία του κορονοϊού, μαζί με τον αναπόφευκτο φόβο που έχει προκαλέσει, έχει φέρει τα πάνω κάτω σε ολόκληρο τον πλανήτη.
Σαν να ζούμε σε μια ταινία επιστημονικής φαντασίας, χωρίς όμως σενάριο, και χωρίς σκηνοθέτη.
Αυτοσχεδιάζουμε, ή μάλλον κάποιοι «ειδικοί» αυτοσχεδιάζουν για εμάς, κι εμείς προχωράμε… τρεκλίζοντας.





Μέσα σε αυτό το πρωτόγνωρο σκηνικό συμβαίνουν και διάφορα… κουλά.
Όπως π.χ. αυτό που είδαμε στη Ρωσία του «δημοκράτη» Πούτιν. Όπου κάθε μέρα που περνάει εκπαραθυρώνεται κυριολεκτικά και κάποιος γιατρός  ή νοσηλευτής, που δεν συμμορφώνεται προς τας υποδείξεις…