16.7.19

«Αγάπη μου άγγιξα τον Βαρουφακίς»…


Οταν έχεις περάσει κοντά τέσσερις ώρες δεμένος στο κάθισμα μέσα στην άτρακτο του αεροπλάνου, όσο καλές κι αν είναι οι συνθήκες, κάποιος εκνευρισμός είναι μάλλον φυσιολογικός.
Το μόνο που σε ενδιαφέρει είναι να βγεις το συντομότερο από την κλειστή ατμόσφαιρα του αεροδρομίου της άφιξης, που εκ πρώτης όψεως δεν διαφέρει από το αεροδρόμιο της αναχώρησης. Εχεις διασχίσει μερικές χιλιάδες χιλιόμετρα για να βρεθείς από τη μία φυσούνα στην άλλη.

 
Πήγε να μου τον ακουμπήσει ο χωροφύλαξ...

Η πρωτοτυπία του επεισοδίου στην έξοδο του Charles de Gaulle οφείλεται στη φύση και στο ταλέντο του πρωταγωνιστή του, για την ακρίβεια στην ικανότητα του Βαρουφάκη να μας θυμίζει σε κάθε ευκαιρία πως οφείλουν όλοι να μοιραστούν την αντίληψη που ο ίδιος έχει για τον εαυτό του.
Είναι το παράπτωμα του Γάλλου αστυνομικού. Είδε το αγέρωχο βάδισμα να τον πλησιάζει. Διέκρινε τη λάμψη της κεφαλής αλλά δεν εξετίμησε την αξία του πολυτίμου λίθου που ακούει στο όνομα Βαρουφάκης…

Αντί να είναι στα εδώλια… κομπάζουν!


Ο άνθρωπος έχει το ακαταλόγιστο. Λέει τα μεγαλύτερα ψέματα, τις περισσότερες αγραμματοσύνες, τις πιο παρωχημένες προτάσεις, βρίσκεται διαρκώς παραπλανημένος από την πραγματικότητα, έχει τινάξει την οικονομία στον αέρα, έχει σφαγιάσει σε φόρους τους πολίτες, πήγε τη χώρα 5 χρόνια πίσω και έχει το θράσος με τους πρώην υπουργούς του να βγάζουν και γλώσσα!




Στο μεταξύ, η παρέλαση των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ από τις εκπομπές στα ΜΜΕ είναι αδιάκοπη και με απύθμενη αλαζονεία. Σαν να κέρδισαν τις εκλογές. Σαν να μην άλλαξε τίποτε. Σαν να μην τους πέταξε ο λαός από την κυβέρνηση...