Μια πληρωμένη απάντηση σε έναν «μάγκα».

Η επιεικώς απαράδεκτη άποψη – μέσω facebook– του πρώην μπασκετμπολίστα Δημήτρη Παπανικολάου σχετικά με τη νομοθεσία, η οποία προστατεύει τα κυνηγόσκυλα από κάθε μορφής κακοποίηση, οδήγησε την Πανελλαδική Φιλοζωική και Περιβαλλοντική Ομοσπονδία (Π.Φ.Π.Ο.) στο να στείλει επιστολή τόσο στον ίδιο όσο και στην αρμόδια εισαγγελέα Ζώων αλλά και στο Υπουργείου Πολιτισμού και Αθλητισμού καθώς και στην Ελληνική Ομοσπονδία Καλαθοσφαίρισης.

Θυμίζουμε ότι ο πρώην καλαθοσφαιριστής και νυν κυνηγός αντέδρασε για την εγκύκλιο που εστάλη από το Υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων, η οποία υπενθυμίζει τη νομοθεσία που ισχύει για την μεταφορά των σκυλιών των κυνηγών, για το τσιπάρισμα, τις συνθήκες ευζωίας κ.ά.

Στο σινεμά με τον… Σαμαρά!

Ανέβηκα το προηγούμενο Σάββατο 31-8-13 στη ΧΛΟΗ στην Κηφισιά για να δω την κωμωδία «Οικογένεια Μίλλερ».

Πριν ξεκινήσει το έργο έφθασε -διακριτικότατα οφείλω να πω- η οικογένεια Σαμαρά και έκατσε σχεδόν δίπλα στη δική μου οικογένεια.

Η σειρά με την οποίαν έκατσαν στις 4 θέσεις ήταν αρχικά τυχαία.

Τροποποιήθηκε όμως με προσωπική παρέμβαση του κ. Σαμαρά, ο οποίος υπέδειξε στον γιο του να αλλάξει θέση με την κόρη του.

Τα δύο παιδιά έδειχναν περίπου 14-15 ετών, άρα λογικά είχαν τη δυνατότητα να επιλέξουν πώς θα κάτσουν δίπλα στους γονείς τους, σε θέσεις που άλλωστε φυλάσσονταν από αστυνομικούς.

Την παρέμβαση του πρωθυπουργού τη θεώρησα ως επιβεβαίωση της άποψης περί συγκεντρωτικού στυλ μάνατζμεντ που ασκεί ο Πρωθυπουργός απέναντι στους υπουργούς και συνεργάτες του.

Η πραγματική επιβεβαίωση όμως ήρθε αργότερα.

Χρήσιμοι ηλίθιοι και εμετικοί μπακαλιάροι…

Είναι από αυτά που, όπως έμαθα προσφάτως από την μόνη σοβαρή πολιτική εκπομπή του ραδιοφώνου, λέγονται στη γλώσσα των νεότερων «μπακαλιάροι».

Πρόκειται, δηλαδή, για διατυπώσεις αποφθεγματικού ύφους, των οποίων ο γλοιώδης στόμφος προκαλεί κάτι ανάμεσα σε οίκτο και αηδία. (Αυτό, ωστόσο, δεν στερεί το μάλλον παρεξηγημένο είδος των «μπακαλιάρων» από την πρακτική χρησιμότητά τους - εγώ, π.χ., τους καταγράφω σε μια ατζέντα για ώρα ανάγκης και τους διαβάζω όταν χρειάζομαι επειγόντως πλύση στομάχου...)

Έξοχο δείγμα του είδους ήταν το «τουίτ», με το οποίο ο ογκόλιθος της Ροδόπης Ευριπίδης Στυλιανίδης παρενέβη στην τελευταία ενδοκυβερνητική διένεξη σχετικά με τον επιμερισμό των ευθυνών για όσα μας έφεραν στην χρεοκοπία: «τ. πρωθυπουργοί που με τα ΝΑΙ τους στιγμάτισαν (sic) την σύγχρονη ιστορία, μιλούν για ηγέτες που με τα ΟΧΙ τους έγραψαν Ιστορία».

Υπάρχει πιστή γυναίκα;

Αποτελεί τη μεγαλύτερη φοβία των ανδρών.

Μήπως τους κερατώσει η γκόμενα, η σύντροφος, η γυναίκα.

Εφιάλτης κανονικός. Και κοινωνικός. Παιδιόθεν.

Μεγαλώνετε, αγαπημένοι μου, με τον ισόβιο τρόμο που καταργεί (νομίζετε) την ανδρική σας υπόσταση: μήπως πάει με άλλον η γυναίκα σας.

Κι ας είναι η γκόμενα που έχετε μόνο για ικανοποιήσετε το σεξουαλικό σας ένστικτο. Φοβάστε μην τύχει και σας παρατήσει γι' άλλον.

Ενθουσιαστεί με άλλον.

Εντυπωσιαστεί από άλλον.

Σκέψου, πότε τελικά κινδυνεύεις να σε παρατήσει η γυναίκα σου;

Όποιας σχέσης, όποιας μορφής σχέσεως.

Πότε θα λακίσει για κάποιον άλλο;

Μήπως όταν της προσφέρει χρήματα;

Μήπως όταν της προσφέρει κοινωνική θέση;

Μήπως όταν της δώσει τρυφερότητα, στοργή, αγάπη;

Μήπως όταν βρει σε κάποιον άλλο κάτι που θα την κολλήσει κοντά του;

Αθήνα, Ρώμη, Ιερουσαλήμ…

Ο χριστιανισμός, ο ελληνορωμαϊκός κόσμος και ο ιουδαϊσμός είναι οι τρεις πυλώνες του ευρωπαϊκού πολιτισμού.

Ακόμη και η αποδοχή της πολυπολιτισμικότητας δεν σημαίνει ότι η Ευρώπη πρέπει να αρνηθεί την Ιστορία της, όπως και δεν πρέπει να αρνηθεί τα στοιχεία της παιδείας της και του πολιτισμού της.

Η συρρίκνωση της διδασκαλίας των κλασικών γραμμάτων στην εκπαίδευση και η απάλειψη της χριστιανικής παράδοσης που έγιναν στο όνομα της ανοχής, αντιθέτως, οδήγησαν στην αποτυχία του πολυπολιτισμικού πειράματος.

Δημιούργησαν κοινωνίες θυλάκων, θρησκευτικών και φυλετικών, των οποίων η συνύπαρξη μοιάζει με καταναγκασμό.

Η Ευρώπη μπορεί να θέλησε να θεραπεύσει εαυτήν από την αλαζονεία και το αίσθημα υπεροχής της αποικιοκρατικής της ιστορίας, όμως, δεν πρέπει να ξεχνάει πως είναι αυτά τα ίδια τα στοιχεία της πολιτισμικής υπεροχής που της επέτρεψαν να συλλάβει το όραμα της πολυπολιτισμικής κοινωνίας.

Κάτι που είναι αδιανόητο στις ισλαμικές κοινωνίες, για παράδειγμα.

Οι αιώνιοι φοιτητές…

Ως αιώνιος φοιτητής (ή λιμνάζων, όπως είναι ο «επιστημονικός» όρος) θέλω να εκφράσω την άποψή μου πάνω σε αυτό το περίεργο ζήτημα.

Ξεκινώντας λοιπόν, να δηλώσω μια κι έξω πως ο νόμος που θεσπίστηκε ως λύση σε αυτό το πολύπλοκο πρόβλημα, είναι αρπακολατζίδικος και άδικος, και καταδείχνει σαφέστατα την παθογένεια της Ελληνικής πολιτικής.

Μιας πολιτικής με πρόταγμα το «πονάει πόδι, κόψει πόδι», χωρίς καμιά ουσιαστική πρόταση, προσπαθεί να λύσει κάθε κόμπο με το μαχαίρι του νόμου.

Από τις οριζόντιες περικοπές, μέχρι το βίαιο κλείσιμο της ΕΡΤ, μέχρι την ιδιωτικοποίηση κάθε δημόσιου οργανισμού, η Ελληνική πολιτική εξουσία φαίνεται να εκλαμβάνει κάθε σύμπτωμα, ως ενδείξεις ανίατης μεταδοτικής ασθένειας.

Αλέξης ο ολίγιστος!

Ή αλλιώς: Η πλατεία ήταν άδεια…

Ήρθε προχθές ο Αλέξης στη Θεσσαλονίκη, για να ηγηθεί της μεγαλειώδους συγκέντρωσης των οπαδών του εναντίον των ανάλγητων κυβερνητικών μέτρων.

Και το έκανε, φορώντας τα περιβόητα πλέον Μπέρμπερι του…

Σαν γυφτοπρόξενος στο παζάρι.

Μόνο που η δική του λαϊκή πορεία ήταν μικρότερη ακόμη και από αυτήν του … συλλόγου αγάμων θυγατέρων, που συζητήθηκε ευρέως, και που είχε έναν κάποιο παλμό.

Του Αλέξη δεν είχε.

Διότι δεν το έχει ο Αλέξης.

Πώς να το κάνουμε δηλαδή;

Δείτε λοιπόν πως περιγράφει την εμφάνιση Τσίπρα το Antinews...