Ο κ. Κραουνάκης εκτός από τραγουδοποιός είναι και
αγωνιστής.
Ανήκει στη χορεία αυτή των αρχιτραγουδιστών της
δημοκρατίας που δεν χάνουν ευκαιρία να προβάλλουν τα στήθη τους για την εν
γένει αντίσταση και τη σωτηρία του κεκτημένου ειδικού τους βάρους, το οποίο το
θεωρούν τόσο σημαντικό ώστε να το ταυτίζουν με τον τόπο.
Όταν είχε επισκεφθεί τη χώρα μας η κ. Μέρκελ είχε
εξαντλήσει τα αποθέματα της καλλιτεχνικής του ευαισθησίας και του καλού του
γούστου, αποκαλώντας τη «Μερκέλα» και άλλα συναφή και ωραία που ευτυχώς δεν τα
θυμάμαι πια.
Όμως τα αποθέματα της καλλιτεχνικής ευαισθησίας του κ.
Κραουνάκη είναι, φαίνεται, ανεξάντλητα, ευτυχώς για τον αγωνιζόμενο πολιτισμό.
Τις προάλλες λοιπόν έκανε την εμφάνισή του στη
διαδικτυακή ΕΡΤ με το τελευταίο του πόνημα, μια παραλλαγή της γνωστής επιτυχίας
«Πάμε στον Αδωνη» για καφέ. Όπου, αν δεν το καταλάβατε ακόμη, σας το
αποκαλύπτω: Άδωνης είναι ο κ. Γεωργιάδης τον οποίον τον λούζει με διάφορα
ακατονόμαστα παρασύροντας εν τη ρύμη της εμπνεύσεώς του και την κ. Μανωλίδου,
τη σύζυγό του, την οποία αποκαλεί «ξινή νευρικιά» σχολιάζοντας διάφορα για τα
εσώρουχά της.