Experiment Number One...

John Cale

Η δασκάλα με τα ξανθά μαλλιά… της καρδιάς μας!

Τα «παλιά» χρόνια της δεκαετίας του ’70, επί μεταπολίτευσης, η Ελλάδα έζησε με μια χρονική υστέρηση 5-10 χρόνων το όνειρο της «ανατροπής», που ο υπόλοιπος πολιτισμένος κόσμος είχε ήδη ζήσει, και ξεπεράσει προ πολλού.

Στη μπανανία μας όμως, λίγο οι μεταπολεμικές πολιτικές και όχι μόνο συγκρούσεις, λίγο ο στρεβλός κοινοβουλευτισμός (Ιουλιανά κλπ.), και πάρα πολύ η χούντα των συνταγματαρχών, συνετέλεσαν ώστε να ζούμε σε ένα είδος γυάλας, απομονωμένοι από τις διεθνείς πολιτικές, ιδεολογικές, και πολιτισμικές εξελίξεις.

Εξελίξεις που διεθνώς εκφράζονταν με τα αντιπολεμικά κινήματα στις ΗΠΑ, τα φοιτητικά στη Γαλλία, και τα εθνικοαπελευθερωτικά σε ολόκληρο τον τότε τρίτο κόσμο….

Η περίπτωση της αρχαιολόγου Όλγας Παλαγγιά…

Είμαστε έθνος ανάδελφον.

Δεν μπορούμε να μονιάσουμε ούτε ακόμη κι αν έχουμε μπροστά μας μεγάλες προκλήσεις, εθνικού ενδιαφέροντος.

Και δε μιλάμε εδώ για πολιτική ή οικονομία.

Δε μιλάμε για την αιώνια αντιπαλότητα δεξιάς – αριστεράς, ούτε για τον τρόπο που πρέπει να κυβερνηθεί αυτός ο τόπος.

Μιλάμε για την Αμφίπολη και για το τόσο σημαντικό γεγονός που μας απασχολεί εδώ και μερικούς μήνες.

Ο μοναδικός αυτός τάφος που κάθε μέρα μας εκπλήσσει και ακόμη δεν έχει αποκαλυφθεί το μεγάλο μυστικό.

Ποιος είναι δηλαδή ο «ένοικος», πότε κατασκευάστηκε ακριβώς και ποιος είναι ο μεγάλος δημιουργός…

Μια νευρολογική διάσταση της Αμφίπολης…

Ο άνθρωπος είναι το μόνο ζώο που έχει αίσθηση της ιστορικής συνέχειας.

Η Ιστορία είναι μνήμη.

Η μνήμη είναι αυτή που μας δίνει ταυτότητα.

Ένας άνθρωπος χωρίς μνήμη (όπως στις περιπτώσεις που αναφέρει ο νευρολόγος Όλιβερ Σακς) δεν γνωρίζει ποιος είναι.

Αντίστοιχα δεν μπορεί να υπάρξει ένα έθνος χωρίς ιστορία, αφού έθνος είναι ένα σύνολο ανθρώπων που συνδέονται μέσω της Ιστορίας, του πολιτισμού (λαϊκή τέχνη και παραδόσεις, ήθη και έθιμα), της γλώσσας, συχνά και της θρησκείας.

Τα έθνη υπάρχουν μέσα στο χρόνο, ο χώρος (τα σύνορα) δεν έχουν μεγάλη σημασία γι” αυτά.

                                                                 

Η ευρωπαϊκή συνείδηση και οι εχθροί της…

Όχι, ο χρόνος δεν είναι πολύ μακρυά. κάπου το 2040, όταν τα εγγόνια μου θα πλησιάζουν τα τριάντα τους χρόνια, στην Ευρώπη της δημοκρατίας θα κατοικούν περίπου 140 εκατομμύρια μη Ευρωπαίοι –οι οποίοι, ωστόσο, θα έχουν ευρωπαϊκή εθνικότητα.

Επίσης, η Ευρώπη θα περιστοιχίζεται από 90 έως 96 εκατομμύρια Τούρκους, 300 εκατομμύρια Βορειοαφρικανούς και 220 εκατομμύρια Κεντροασιάτες.

Λίγο πιο μακρυά της, στην Μέση Ανατολή, θα βρίσκονται άλλα 160 εκατομμύρια Άραβες, Ιρανοί, Ιρακινοί, Κούρδοι και Ισραηλινοί –με τους τελευταίους να είναι οι μισοί και πλέον αραβικής προελεύσεως. Θα έχουμε έτσι μιαν Ευρώπη «περικυκλωμένη» από 800 εκατομμύρια μουσουλμάνους, με άλλα 140 εκατομμύρια να βρίσκονται στην καρδιά της. 

Σκάσε μωρή…

Εάν έπρεπε να ποντάρω υποχρεωτικά κάπου ένα ποσό χρημάτων για το ποιος θα είναι ο πιο επιτυχημένος δήμαρχος στην Αττική θα διάλεγα Μαραθώνα και Ηλία Ψινάκη. Έχει όλο το πακέτο.

Έχει δουλέψει στη ζωή του, έχει την αναγνωρισιμότητα και τις επαφές για να προσελκύσει τον κόσμο που θα χρειαστεί κατά καιρούς, ξέρει πώς να παίρνει ένα προϊόν από το μηδέν και να το εκτοξεύει εμπορικά και κυρίως δείχνει έξυπνος, ικανός και άνθρωπος που δεν βαριέται.

Η ακμή του κόσμου που έπαψε να υπάρχει…

Τώρα με την Αμφίπολη, διαπιστώνω όξυνση του ενδιαφέροντος για την Ιστορία. Ειλικρινές ή μη, ρηχό ή βαθύ, αυτά δεν έχουν σημασία.

Το γεγονός είναι για τη στήλη μια ευκαιρία ώστε να τεθούν μέσα στο σωστό ερμηνευτικό πλαίσιο κάποια  πολύτιμα  στοιχεία, τα οποία δημοσιοποίησε  μέσω  του  Τουίτερ ο (άγνωστος  σε  μένα) George Kesarios ― με το όνομά του, την εικόνα  του  προσώπου του, καθώς και  τη  φωτογραφία του εγγράφου·  γι’ αυτό και αναφέρω το όνομά του.