23.8.18

Μωρέ θα φύγουν και θα ‘ναι μέρα μεσημέρι…


Καμιά φορά σκέφτομαι ότι τρομαγμένοι από τις αναμνήσεις της περιόδου 2010-15 έχουμε υπερεκτιμήσει τις δυνατότητες των ΣΥΡΙΖΑίων και θεωρούμε ότι αυτοί οι τύποι είναι πολιτικά εφτάψυχοι. Ότι πάλι την τελευταία στιγμή κάτι θα βρουν να κάνουν ώστε να κατσικωθούν άλλη μια τετραετία στην εξουσία. Μπούρδες. Έχουμε καταντήσει όλοι φοβικοί άνευ λόγου και αιτίας.




Φίλοι και γνωστοί μου λένε τακτικότατα: «Αυτοί δεν θα φύγουν, άκου με που σου λέω. Δεν ξέρω τι θα κάνουν, αλλά δεν πρόκειται να φύγουν.» Κι όταν τους λέω ότι θα φύγουν ωραιότατα και κανονικότατα, ότι θα χάσουν τις εκλογές όποτε γίνουν και ότι τα απομεινάρια της κοινοβουλευτικής τους ομάδας θα σωριαστούν ξέπνοα και με κατεβασμένα αυτιά στα έδρανα της αντιπολίτευσης, με κοιτάζουν γεμάτοι δυσπιστία, σα να μου λένε πως είμαι αφελής που πιστεύω αυτά τα αυτονόητα…


Ξεδιάντροποι, θρασείς, και πάνω απ’ όλα αμετανόητοι…


Μπορεί εδώ και κάποια χρόνια να έχει γίνει μόδα η απαξίωση της μεταπολιτευτικής πολιτικής σκηνής στη χώρα μας, όμως υπάρχουν κάποια σημεία που θα πρέπει να διευκρινιστούν.
Η Ελλάδα, στον 20ο αιώνα έζησε πολέμους, εμφύλιο, και πολλές δικτατορίες. Χώρια η γενικευμένη φτώχεια.
Η τελευταία δικτατορία έληξε το 1974… μόλις χθες… ένα πετάρισμα των ματιών δηλαδή, από ιστορικής πλευράς.



 Από το 1974 και μέχρι σήμερα η χώρα μας έζησε ίσως την μακροβιότερη περίοδο πολιτικής και δημοκρατικής ηρεμίας στην ιστορία της, με τις κυβερνήσεις διαφόρων κομμάτων να εναλλάσσονται ειρηνικά στην εξουσία.
Παράλληλα, τα τελευταία 45 περίπου αυτά χρόνια έφεραν στη χώρα μια πρωτοφανή οικονομική ανάπτυξη, με αποτέλεσμα να υπάρχουν μια δυο (και παραπάνω) γενιές που δεν έχουν γνωρίσει την πείνα, την στέρηση, και πάνω απ’ όλα την καταστολή του χωροφύλακα…