Οι αποψινές μας μουσικογραφίες

Ο TopGunZ και πάλι απόψε στα decks αφιερώνει τους δυνατούς Muse στο μελωδικό Felling good

Λίγο πιο χαλαρά, κομαντάντε...

«Δεν με νοιάζει τι λέτε για εμάς στα κανάλια σας. Έτσι κι αλλιώς ο κόσμος δε σας πιστεύει πλέον. Τον έχετε συκοφαντήσει, τον έχετε προσβάλλει, τον έχετε εκβιάσει. Δεν με νοιάζει τι γράφουν οι εφημερίδες σας. Με έχετε αποκαλέσει Χρυσαυγίτη, αναρχικό, εθνικιστή, ακραίο και φίλο των τρομοκρατών. Μου προσάπτετε κατηγορίες για όλα τα γούστα. Σας λέω καθαρά το εξής: Ο καιρός που είχατε τον πολιτικό κόσμο στο χέρι πέρασε. Οι μάσκες σας έχουν πέσει. Είστε ταυτισμένοι με το μνημόνιο. Το υπερασπιστήκατε με λύσσα. Είστε τόσο ένοχοι, όσο είναι και οι μνημονιακές, πολιτικές δυνάμεις. Οι μέρες, όμως, που λύνατε και δένατε πέρασαν ανεπιστρεπτί».

Το (κατά Στανίση) Πάσχα των Ελλήνων!

Όταν πρωτοείδα τη διαφήμιση των Jumbo με την Κατερίνα Στανίση ντυμένη κόκκινη τούρτα – λαμπατέρ πίστας, φρίκαρα.

Δεν πίστευα στα μάτια μου.

Αυτό και μόνο θα έπρεπε να με υποψιάσει για την ιδιοφυία των δημιουργών της αλλά εγώ παρέμενα κολλημένος στην πρώτη ανάγνωση.

Μια κουβέντα με ένα φίλο (για να μη στο παίζω και ιδιοφυής) μου άνοιξε αμέσως τα μάτια.

 
Απέναντι στην πιο τίμια καταγραφή της πραγματικότητας μιας χώρας. Πάσχα τσίκνα, παχύσαρκα παιδιά, κοιλαράδες γονείς, πλαστική καρέκλα, σκυλάδικα, χύμα φτηνό κρασί σε πλαστικά μπουκάλια και μαλλί κομμωτηρίου μαζί με φόρεμα τσαντίρι – Μπάκιγχαμ.

Κι ένα τελευταίο πλάνο με ένα παλουκωμένο καμένο αρνί πάνω στο οποίο οι διαφημιστές μας εύχονται «Καλό Πάσχα».

Είναι genius. Tίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο.

Υπάρχουν και χειρότερα….

Aν και έχω συνηθίσει, λόγω επαγγελματικής απασχόλησης, χρόνια τώρα, να ακούω τα πιο εξωφρενικά περιστατικά βίας στα Πανεπιστήμια, ποτέ δεν έχω κατανοήσει ούτε στο ελάχιστο , την ανοχή που επιδεικνύεται από την πλειοψηφία της ακαδημαϊκής κοινότητας, στους λίγους που βιαιοπραγούν, είτε για ….την «ελεύθερη διακίνηση των ιδεών», είτε για… μαγκιά,  είτε γιατί είναι αρχηγοί του …φοιτητικού κινήματος, είτε …για την πλάκα τους.

Λόγω, λοιπόν,  της επαγγελματικής απασχόλησης με τα εκπαιδευτικά πράγματα στη χώρα μας, γνωρίζω ότι τα περιστατικά βίας στα Πανεπιστήμια, είναι απείρως περισσότερα από εκείνα που έρχονται στο φώς της δημοσιότητας.

Έναν Κινκινάτο ρε παιδιά!

Το 501 π.χ. η νεαρή Ρωμαϊκή Δημοκρατία (δεν είχε περάσει δεκαετία που είχε διώξει τον τελευταίο Ταρκύνιο βασιλιά) αντιμετώπιζε ήδη πολύ σοβαρά προβλήματα.

Ήταν  σε πόλεμο με τους γείτονές της Σαβίνους, και επίκειτο πόλεμος με τους άλλους γείτονές της, Λατίνους που είχαν συμμαχήσει με τον έκπτωτο βασιλιά της Ρώμης.

Η κρισιμότητα των συνθηκών οδήγησε τη νεαρή δημοκρατία, με εισήγηση της Συγκλήτου και τη σύμφωνη γνώμη και των δύο υπάτων (που με ετήσια θητεία ασκούσαν την κύρια εκτελεστική εξουσία) να εισαγάγει μια καινοτομία, που αποδείχτηκε ιδιαίτερα επιτυχής επί αιώνες: Το αξίωμα του «δικτάτορα», δηλαδή τη συγκέντρωση υπερεξουσιών στο πρόσωπο ενός μόνο ανθρώπου χάριν της αντιμετώπισης μιας άκρως κρίσιμης και έκτακτης κατάστασης και με μέγιστη διάρκεια τους έξι μήνες (που μπορούσαν να ανανεωθούν πάλι με την ίδια διαδικασία με τη σύμφωνη γνώμη των ίδιων προσώπων και θεσμών εφόσον η έκτακτη κατάσταση εξακολουθούσε).

Πρώτος δικτάτορας ορίστηκε ο Ρούφος (Τίτος Λάρτιος Ρούφος το πλήρες του όνομα), ο ένας εκ των δύο υπάτων εκείνης της χρονιάς με επιτυχημένα αποτελέσματα. Ιδιαίτερα όμως επιτυχημένο παράδειγμα δικτάτορα, που συνέβαλε τα μέγιστα να διαιωνιστεί ο θεσμός αυτός και να κρατήσει για άλλους 4 αιώνες μέχρι που τα διαδοχικά παραδείγματα των Μάριου, Σύλλα και Ιουλίου Καίσαρα του έδωσαν την έννοια με την οποία τον ξέρουμε σήμερα, αποτέλεσε ο (Λούκιος Κίνκτιος) Κινκινάτος.

Ο κύριος αυτός κλήθηκε, ενώ είχε ήδη αποσυρθεί στα κτήματά του, το έτος 458 π.Χ. να διεκπεραιώσει ως δικτάτορας τον πόλεμο εναντίον των Αίκουων και (ξανά) των Σαβίνων που είχε λάβει άκρως επικίνδυνη τροπή για τη Ρώμη.

Δέχτηκε απρόθυμα, μάζεψε το στρατό που μπορούσε να μαζέψει, τον οδήγησε άμεσα σε κρίσιμη μάχη, θριάμβευσε και αποσύρθηκε εκ νέου στα κτήματά του, αφού πλέον ο κίνδυνος είχε αποτραπεί οριστικά, και η δημοκρατική ομαλότητα μπορούσε να αποκατασταθεί μετά από μόλις …16 μέρες.