Black Sun...

Death Cab for Cutie

Τα σαρδανάπαλα της πολιτικής διαπραγμάτευσης…

Πριν λίγες μέρες ο Τσίπρας δήλωσε:  «μόνο πολιτική σκοπιμότητα μπορεί κανείς να διακρίνει στην επιμονή των θεσμών για νέες περικοπές στις συντάξεις μετά από πέντε χρόνια λεηλασίας από τα μνημόνια… Αν όμως κάποιοι εκλαμβάνουν ως αδυναμία την ειλικρινή μας επιθυμία για λύση και τα βήματα που έχουμε κάνει για να καλύψουμε τις διαφορές, ας αναλογιστούν: δεν κουβαλάμε μόνο μια βαριά ιστορία αγώνων».

Με την δήλωσή του αυτή ο Τσίπρας στην εφημερίδα των συντακτών, αν κατάλαβα καλά, καταγγέλλει την μέχρι χθες μεγάλη δική του ευρηματική επιλογή, ότι δηλαδή θέλει πολιτική διαπραγμάτευση.

Γιατί, μπορεί κανείς να σκεφτεί πολιτική διαπραγμάτευση … χωρίς πολιτικές σκοπιμότητες; 

Τι θα είναι τότε; Πολιτική διαπραγμάτευση χωρίς πολιτική;

Η πολιτική έχει πάντα σκοπούς και στόχους, εκτός αν είναι γελοίο παιχνίδι δημοσίων σχέσεων…

Μένουμε Ευρώπη…

Δεν ξέρω τελικά αν η πλειοψηφία του ελληνικού λαού "μένει Ευρώπη".

Οι δημοσκοπήσεις αυτό δείχνουν, αλλά την ώρα της κρίσεως πολλά αλλάζουν κι ομολογώ ότι δεν θα εμπιστευόμουν και τόσο την κρίση των συμπολιτών μου σε ενδεχόμενο δημοψήφισμα. 

Άλλωστε οι περισσότεροι αδυνατούν να αντιληφθούν ότι η ευρωπαϊκή ιδέα είναι κάτι πολύ μεγαλύτερο από το τεχνικό χαρακτηριστικό που ονομάζεται "νόμισμα ευρώ"…

Αρλούμπας το ανάγνωσμα!

Μεγαλύτερη ζημιά από ένα Grexit θα πάθουν οι δανειστές απ ότι η Ελλάδα, μην ανησυχεί ο κόσμος, θα δυσκολευτούμε για μερικούς μήνες αλλά όλα θα πάνε καλά…

Την εκπληκτική αυτή δήλωση την έκανε ένας απίθανος τύπος ονόματι Δημήτρης Στρατούλης που είναι υπουργός της κυβέρνησης!

Παρατήρηση πρώτη. Να τον χαίρεται ο Αλέξης Τσίπρας.

Παρατήρηση δεύτερη. Μπλέξαμε…

«Αναζητώντας δικτάτορα»; (Ο ρόλος της Ζωής Κωνσταντοπούλου)

Η ελληνική κοινωνία, στο έπακρο απελπισμένη, βρίσκεται προς αναζήτηση του ισχυρού άνδρα ή της γυναίκας που θα της επιτρέψει να ταυτιστεί φαντασιακά με κάποια ισχυρή εξουσία, η οποία θα της δώσει επιτέλους την αίσθηση μιας ισορροπίας και μίας τάξης.

Από την αρχή της κρίσης, στις πλατείες και στις συζητήσεις των «καθημερινών ανθρώπων», μπορούσε κανείς να διαγνώσει το ισχυρό αίτημα, διατυπωμένο με χιλιάδες τρόπους, για έναν «ηγέτη», για μια επί τέλους ισχυρή εξουσία που θα βάλει τέρμα στην «κομματοκρατία» και τη ρεμούλα, θα αντιμετωπίσει τους «τοκογλύφους» και «θα απελευθερώσει» την Ελλάδα από τους ξένους ληστές.

Η κολοκυθιά της «αξιοπρέπειας»…

Είπε μια αλήθεια προχθές, στη συνεδρίαση της Κοινοβουλευτικής Ομάδας (15.6.2015), ο πρωθυπουργός: «Τώρα (σ.σ.: μετά πέντε μήνες) ξεκινά η πραγματική διαπραγμάτευση».

Η Μιχαλού αυτοπροσώπως. Ήρθε να εισπράξει το χρέος ...

Αυτό είναι αληθές, διότι μέχρι τώρα δεν γινόταν διαπραγμάτευση. Παιζόταν θέατρο για τους ιθαγενείς, που δυστυχώς το παρακολουθούσαν και στο εξωτερικό.

Μπαρουφάκης ο … κυνικός!

Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ συμπεριφέρεται σαν μια μοντέρνα εκδοχή του αρχαίου φιλοσόφου Διογένη. Αυτό αναφέρει σε ανάλυσή του ο Κώστας Μήλας, καθηγητής Χρηματοοικονομικών στο Πανεπιστήμιο του Λίβερπουλ.

Ο κ. Μήλας παρομοιάζει τον "ασυμβίβαστο" Γιάνη Βαρουφάκη με τον Διογένη τον Κυνικό, με αφορμή και τη στάση του στη Βουλή.

Προσφάτως, ο κ. Βαρουφάκης καθόταν στη Βουλή, κάτω στο πάτωμα, σε στάση οκλαδόν, κάτι που όπως λέει ο κ. Μηλιός θυμίζει τη στάση του Διογένη ο οποίος ξεκουράζεται στα σκαλιά της Αγοράς της Αθήνας, παραπέμποντας μας στον πίνακα του Ραφαήλ η "Σχολή των Αθηνών"…

Γιατί πήγα στο «Σύνταγμα» της Ευρώπης…

Να ξεκαθαρίσω πως ποτέ δεν πίστεψα στις μαζικές συγκεντρώσεις. Ούτε στις πορείες και στις δημόσιες διαμαρτυρίες.

Κι αυτό γιατί, μελετώντας καλά την ιστορία, πάντα διαπίστωνα την καθοδήγηση ή την χειραγώγησή τους από τις εξουσίες. 

Ανέκαθεν εμπιστευόμουν την κοινωνία των πολιτών -όπου και όποτε υπήρξε- και ποτέ αυτό που οι πάντες αποκαλούν «λαό», χωρίς να μπορούν να ταυτίσουν το σημαίνον με το σημαινόμενο της έννοιας.

Στις αληθινές δημοκρατίες, ιδέες, σχέδια και αποφάσεις παίρνονται από την ευθύνη των πολιτών, όχι από τη βουλιμία, το γιούχα, το μίσος και την οργή της μάζας.