Emotional rescue!

Αφιερωμένο εξαιρετικά στον φίλο Top Gun, από τον  Strange.
Οι Rolling Stones στο Emotional Rescue....

Οι μυτιές πληρώνονται…

Το Ζιγκολίκι, η Ρουφιανιά (κίτρινη Δημοσιογραφία), το «taperning» και η κλεψιά, δεν σε κάνουν Αστό, αλλά ΑΣΤΕΙΟ)…

 

Μ αρέσει που κάποτε, όλα τα ΒΠδια, άμα τα ρώταγες, σου λέγανε ότι ο Γιωργάκης είναι πολύ cool…!

Ήταν και πολύ trendy να γουστάρεις το Γιωργάκη – George κάποτε…

Σκοτεινός κυνισμός...

Τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης η Αριστερά, διωκόμενη για χρόνια, έγινε δεκτή ως το άπαν της ηθικής τελείωσης.

Αριστερός, για πολλούς, θεωρούνταν εκείνος που απαρνήθηκε τον εαυτό του και τον υποκειμενισμό του, που ό,τι κι αν έκανε στόχευε πάντα το συλλογικό καλό, που δεν είχε πρόβλημα ακόμα και τη ζωή του να δώσει «για να γυρίσει ο ήλιος...».

 

Κάπως έτσι, αριστερός έφτασε να σημαίνει ιερομάρτυρας.

Και αν κανείς έκανε κουβέντα για τα ανελεύθερα καθεστώτα της Ανατολικής Ευρώπης, άλλοι έλεγαν ότι ήταν καθεστώτα συκοφαντημένα και άλλοι ότι απέτυχε προσωρινά στην πράξη ό,τι στη θεωρία ήταν ολόσωστο - γι' αυτό άλλωστε είχε επινοηθεί ο όρος «υπαρκτός σοσιαλισμός», για να αντιδιασταλεί η σκληρή πραγματικότητα από την ουτοπία.

 

Έχουμε τους τρομοκράτες που μας αξίζουν…

Όπως είχε γράψει κάποτε ο Μαριγκέλα (νομίζω), «σε μια ανήθικη εποχή, η ανυπακοή αποτελεί ηθικό καθήκον».

Και εκτός του ότι το παραπάνω ακούγεται όμορφα, είναι και αλήθεια, ειδικά σήμερα που όλο το πολιτικό και οικονομικό σκηνικό (σε παγκόσμιο επίπεδο) μπάζει από παντού.

Και βέβαια αυτό ίσχυε ανέκαθεν, οπότε και ιστορικά προέκυψαν διάφορα ριζοσπαστικά, επαναστατικά, και  ανατρεπτικά κινήματα, γεμάτα αγνούς και μη ιδεολόγους που ζητούσαν να ανατρέψουν το βρώμικο και πάντα κυρίαρχο σύστημα, και να το αντικαταστήσουν με μια δική τους εκδοχή του «χαμένου παραδείσου».

Βέβαια το μόνο που βγήκε από κάθε τέτοια επανάσταση ήταν μια νέα τάξη εκμεταλλευτών…

Πολιτικά ορθοί … επαρχιώτες!

Τα τελευταία χρόνια έχει επικρατήσει η political correct συμπεριφορά και στην χώρα μας.
Μας ήρθε ως “κώδικας ορθής συμπεριφοράς” (λες και τον είχαμε ανάγκη) από το εξωτερικό αλλά εμείς, ως συνήθως, το παρακάναμε.

Σε καμία χώρα του δυτικού πολιτισμένου χώρου, από εκεί δηλαδή που μας ήρθε το “political correct”, η αστυνομία δεν δέχεται τόση πίεση για “ορθή συμπεριφορά” και τόση αρνητική κριτική για την άσκηση των καθηκόντων της.

Όλος ο θίασος επί σκηνής.

Συνεχίζοντας την παράδοση του πρώτου χουντικού συλλαλητηρίου που έγινε τον Ιούνιο του 1999 με αφορμή τον θάνατο του αρχιπραξικοπηματία Γεώργιου Παπαδόπουλου, οι νοσταλγοί της δικτατορίας αποχαιρέτησαν, την περασμένη Πέμπτη, τον Νίκο Ντερτιλή, τον τελευταίο έγκλειστο χουντικό, πυροβολώντας στον αέρα.

 

Παρ’ ότι έχουν περάσει αρκετά χρόνια μεταξύ των δύο αυτών συλλαλητηρίων των νοσταλγών της δικτατορίας, πολλά πράγματα φαίνεται ότι δεν έχουν αλλάξει καθόλου. Η μοναδική διαφορά που υπήρξε είναι ότι εφέτος ανάμεσα στα ακροδεξιά στοιχεία που αποχαιρέτησαν τον «σκληρό» της επταετίας Ντερτιλή βρίσκονταν και κάποιοι βουλευτές.

Τα μεταξωτά βρακιά θέλουν και επιδέξιους ….

Θέλω να κάνω ντα τους αστυνομικούς που έκαναν ντα τα μελισσόπουλα… 

Η μαμά μου που της το είπα, έχει την άποψη ότι οι μπάτσοι δεν πρέπει να μπαίνουν στο προαύλιο του σχολείου όταν παίζουν τα παιδιά, γιατί αυτό προκαλεί στρες στα μικρά και παθαίνουν αναφυλαξία.

 

Αν όμως κάνουν του κεφαλιού τους οι παλιοαστυνομικοί και μπουν, η μαμά μου είπε ότι δικαίως τα παιδάκια πρέπει να τους χώσουν κλωτσιά στο καλάμι ή να τους πετάξουν καμιά στρακαστρούκα και οι αστυνομικοί να γυρίσουν και το άλλο μάγουλο, γιατί δεν πρέπει να χάνουν την ψυχραιμία τους σε έναν κόσμο αγγελικά πλασμένο, όπου το λιοντάρι παίζει με το παιδί και το πρόβατο με το λύκο.

Και εδώ έβαλε το χεράκι της η Ζωή (Κλάρα Μπελ)!

Η Αυστραλέζα Ντάνα Μαρί Σέιντ είναι μία από τις τέσσερις τουρίστριες που σύρονται εδώ και επτά χρόνια στα ελληνικά δικαστήρια επειδή έπεσαν θύματα βιασμού το καλοκαίρι του 2005 στην Ελλάδα.

Και για τις τέσσερις περιπτώσεις στη θέση του κατηγορουμένου βρίσκεται ο ίδιος άνδρας.

Η υπόθεση της Ντάνα δεν έχει ακόμα δικαστεί!

Έπειτα από ένα μπαράζ αναβολών και ένα επαναλαμβανόμενο πέρα-δώθε μεταξύ Αυστραλίας και της χώρας μας, αποφάσισε να μιλήσει ανοιχτά στα «ΝΕΑ» για την εμπειρία της με την ελληνική Δικαιοσύνη λέγοντας τα πράγματα με το όνομά τους.