Τόσες μέρες, δεν είχα γράψει ούτε λέξη για αυτό
το θέμα που ήταν στο επίκεντρο της δημόσιας συζήτησης. Διάβαζα απλώς
τα σχόλια, επωνύμων και ανωνύμων, και διαπίστωνα, για πολλοστή φορά, την
παράνοια που ως ενδημική νόσος έχει εγκατασταθεί για τα καλά στη σκέψη και στις
“αξίες” του Νεοέλληνα.
Γράφω τώρα, που η
υπόθεση αποδείχθηκε μέγα φιάσκο, για να σχολιάσω όχι την δικονομική της πλευρά
– δεν είμαι αρμόδιος – αλλά το πώς την προσέλαβε το μεγαλύτερο μέρος του κοινού
με την “καθοδήγηση” πολιτικών και ΜΜΕ.
Ο Ριχάρδος ασκούσε (και θα εξακολουθήσει να
ασκεί για πολύ καιρό ακόμα, όπως πάει η Οικονομία) ένα επάγγελμα. Αγόραζε κάτι που κάποιοι άλλοι πουλούσαν. Πού είναι
το μεμπτό; Προφανώς αυτοί που πουλούσαν είχαν ανάγκη τα λεφτά. Αλλά αυτοί
πήγαιναν στον Ριχάρδο, δεν πήγαινε ο Ριχάρδος σ΄ αυτούς…
