L.A. Woman...

The Doors

Οι δρακογενιές δεν πάνε διακοπές…

Τον Σεπτέμβριο του 2016 η Θεανώ Φωτίου είχε πει τον Τσίπρα «…ηγέτη παγκόσμιας ακτινοβολίας, απ' αυτούς που γεννιούνται κάθε 100 χρόνια». Γνωρίζοντας από το ποδόσφαιρο ότι κανένας ποδοσφαιριστής δεν έχασε με το να λέει τον εκάστοτε προπονητή του τον καλύτερο στην καριέρα του αντιμετώπισα την δήλωση με κατανόηση.

Ούτως ή άλλως είχε προηγηθεί ο Στέλιος Παππάς που τον Αύγουστο του ’16 είχε αφιερώσει ένα γενέθλιο ποίημα στον Αλέξη Τσίπρα. Το οποίο ανάμεσα σε «πικρές ανάσες», «καημούς και λύπες», «λευτεριά, γνώση και δίκιο» και κάθε άλλο καλολογικό των στίχων των τραγουδιών της μεταπολίτευσης, ανέφερε τον Αλέξη και τον Νίκο σαν «δρακογενιάς βλαστούς». Παρά το ό,τι σε αυτό το σημείο που κάθε άνθρωπος που σέβεται την ποίηση θα του είχε κόψει την καλημέρα, ο Αλέξης Τσίπρας αξιοκρατικά βεβαίως, βεβαίως έκανε τον Στέλιο Παππά πρόεδρο του ΟΑΣΘ. Τα ρεκόρ υπάρχουν όμως για να σπάνε και από χθες το ρεκόρ κυβερνητικής σπάτουλας ανήκει σε έναν αθλητή από την Θεσσαλονίκη που και στο παρελθόν είχε δώσει υποσχέσεις...

Η άλλη Μύκονος… η μαύρη…

Μύκονος, καλοκαίρι 2017. Ο κροίσος Αραβας και η όμορφη σύζυγός του επέλεξαν το νησί για το γαμήλιο ταξίδι τους. Το πρώτο βράδι δίπλα στην πισίνα του ξενοδοχείου με την μαγευτική θέα στη Χώρα αφού απήλαυσαν ένα υπέροχο δείπνο ο Αραβας διέταξε τη νεαρή σύζυγό του να πάει για ύπνο και πρότεινε στην ιδιοκτήτρια του ξενοδοχείου να κατέβουν στη Χώρα να διασκεδάσουν! Εκείνη αρνήθηκε ευγενικά…

Την ίδια νύχτα μερικές χιλιάδες Αραβες κατακτητές του νησιού διασκέδαζαν σε αντροπαρέες των 5-10 ατόμων στα σοκάκια του νησιού των Ανέμων. Μόνο μια παρέα μελαψών κοριτσιών που δεν ξεπερνούσαν τα 20 μοιραζόντουσαν τον ναργιλέ. Η Μύκονος εκτός των άλλων είναι και τίγκα στους ναργιλέδες. Αυτό που καπνίζουν δεν θα τολμούσε να το μυρίσει ούτε ο Walter White...

Το κοινοβούλιο και ο γεμιστήρας…

Τώρα τι ακριβώς γίνεται, συγκρίνουμε το ναζισμό με τον κομμουνισμό, το Χίτλερ με το Στάλιν, τη μιαν άκρη με την άλλη άκρη, το μαύρο με το κόκκινο, το πιστόλι με το κνούτο, τη φρίκη με τη φρίκη;  Αυτά δεν συγκρίνονται, αλλά κρίνονται και πρέπει αδήριτα  να κρίνονται με τον πιο αυστηρό τρόπο χωρίς ‘’ναι μεν, αλλά…’’.

Την κρίση αυτή, λοιπόν, έκανε η ανθρωπότητα  μέσω της ιστορικής, κοινωνικής, πολιτικής, αλλά και νομικής καταδίκης αυτών των καθεστώτων, γι’ αυτό  ακριβώς και κατόρθωσε  η ευρωπαϊκή κοινότητα, αποσκορακίζοντας τον ολοκληρωτισμό, να χτίσει την κοινοβουλευτική δημοκρατία, όπου δεν αποφασίζουν οι γεμιστήρες, αλλά τα κοινοβούλια, ο λαός. Αυτή επικρατεί, ευτυχώς, σήμερα, αυτήν οφείλουμε να προστατέψουμε...

Είπαμε… τα διόδια είναι ανάπτυξη!

Μέσα στον Σεπτέμβριο πρόκειται να τεθούν σε λειτουργία οι υπολειπόμενοι μετωπικοί σταθμοί διοδίων στους παραχωρημένους αυτοκινητόδρομους. Η αρχή θα γίνει από την Ιονία Οδό, με τους σταθμούς Τερόβου και Μενιδίου. Στα μέσα του μήνα θα ακολουθήσει η Κορίνθου- Πατρών, με τη λειτουργία του σταθμού Ελαιώνα και την αμφίπλευρη λειτουργία του σταθμού Ρίου.

Στις 31 Αυγούστου ολοκληρώνεται και τυπικά η κατασκευαστική περίοδος για όλους τους παραχωρημένους σε ιδιώτες αυτοκινητόδρομους. Ετσι δεν θα απαιτείται πλέον απόφαση του υπουργού Υποδομών για την έναρξη λειτουργίας των αδειοδοτημένων και κατασκευασμένων σταθμών διοδίων που προβλέπει ο (εγκεκριμένος με τις συμβάσεις παραχώρησης) σχεδιασμός…

ΔΕΘ: Όλος ο θίασος επί σκηνής…

Εδώ και κάποιες ημέρες η Θεσσαλονίκη μπήκε στο γνώριμο, για κάθε χρόνο τέτοια εποχή, ρυθμό της. Διεθνής Έκθεση γαρ. Η πόλη βάζει τα καλά της. Σουλουπώνεται πασαλειβόμενη. Συνεργεία βάφουν τις διαχωριστικές λωρίδες στους δρόμους, και πάει λέγοντας. Μέχρι εκεί όμως.  Φτιασιδώνουν επιδερμικά τη πόλη για να κρύψουν την ασχήμια της. Σαν κάτι παλιές πουτάνες, που έκαναν πιάτσα κάποτε στα (τουριστικά σήμερα) λαδάδικα. Ή σαν τις σημερινές σιτεμένες «αριστοκράτισσες»,  με το ροζ μαλλί και τα εφτά στρώματα στόκου, που κυκλοφορούν στο Μέγαρο, και στις δεξιώσεις επάνω στα μνημεία θωρηκτά. Να`ταν τα νιάτα δυο φορές…

Η ασχήμια όμως και το γήρας, δυστυχώς δεν κρύβονται. Η Θεσσαλονίκη, όπως άλλωστε και η Έκθεση, αργοπεθαίνει. Έκλεισε το κύκλο της. Σήμερα θυμίζει Λίβερπουλ επί εποχής Θάτσερ. Εγκατάλειψη και λουκέτα παντού. Ο  μόνος οργασμός προέρχεται από τα «γαλάζια παιδιά» της δημοτικής αστυνομίας, που καθημερινά βγάζουν το άχτι τους επί δικαίων και …μόνο. Οι άδικοι έχουν άκρες με το δημοτικό καθεστώς. Δεν κινδυνεύουν με κλήσεις, πρόστιμα και σαχλαμάρες. Αυτά είναι για τους κοινούς θνητούς. (Δεν παύουμε να είμαστε Έλληνες)…