Starman!

David Bowie... Starman!

Το δημόσιο είναι κλινικά νεκρό…

Η κρίση μπαίνει στον τέταρτο ή πέμπτο χρόνο της (έχω χάσει τον λογαριασμό), τα πάντα έχουν έρθει τα πάνω κάτω, και όμως ακόμη συζητάμε για το πώς θα διώξουμε τους επίορκους από το δημόσιο.

Για το πώς θα λειτουργήσει αποδοτικά ούτε κουβέντα.

Εκεί το έχουμε πάρει όλοι απόφαση πως το δημόσιο δεν σώζεται με τίποτα…

Μάλιστα, σε κάποια φάση ήταν να έρθει και κλιμάκιο Γερμανών (ή Γάλλων) ειδικών για να εξορθολογήσει(!) το δημόσιό μας.

Νομίζω πως όντως ήρθαν τελικά οι ειδικοί, αλλά έφυγαν νύχτα, σηκώνοντας ψηλά τα χέρια…

 

Για αυτό και αναδημοσιεύω ένα άρθρο επί του ζητήματος, που είχε αναρτηθεί πριν από έναν και βάλε χρόνο.

Δυστυχώς, αποδείχτηκε προφητικό.

Σκουριές… και σκουριασμένα μυαλά.

Ομολογώ ότι το ζήτημα με την εκμετάλλευση του χρυσού δεν το γνωρίζω, ούτε καν επιδερμικά.

Γνωρίζω όμως ότι στη συγκεκριμένη περιοχή της Χαλκιδικής, υπήρχε εξόρυξη και εκμετάλλευση του από την αρχαιότητα.

Όπως επίσης γνωρίζω πως στη περιοχή εκείνη, δεν υπάρχει κάποια ιδιαίτερη τουριστική υποδομή, όπως αυτή της υπόλοιπης Χαλκιδικής.

Η βασική ένσταση των διαμαρτυρόμενων κατοίκων, αν έχω καταλάβει καλά, είναι πως καταστρέφεται το περιβάλλον.

Μια άλλη ένσταση είναι ότι οι ξένοι αρπάζουν το χρυσό μας.

Ποια όμως σημαντική  επένδυση δεν καταστρέφει το περιβάλλον;

Τα εργοστάσια, τα ξενοδοχεία, τα αεροδρόμια, ποιά;

 

Το προφίλ του «νεοφιλελεύθερου».

Στην Ελλάδα μετά από χρόνια επαρχιώτικης λογικής και πελατειακών σχέσεων, ήρθε η νέα “μόδα” του νεοφιλελευθερισμού.

Υποτιθέμενοι αστοί και γραβατωμένα καθάρματα βρήκαν το νέο τους αποκούμπι που μάλιστα είναι προσαρμοσμένο στις απαιτήσεις των καιρών.

Δηλαδή, απανθρωπιά, ψυχοπαθολογία που βαφτίζεται άποψη και κυνισμός.

 Οι θιασώτες του πολλοί.

Βουλευτάδες, υπουργοί με πτυχίο, managers που αναλαμβάνουν πόστο σε κόμμα, παπαγάλοι που παριστάνουν τους αντικειμενικούς ενημερωτές-εξημερωτές του κοινού νου, ψευτοδιανοούμενοι, χιπστεροναζί που γράφουν σε δήθεν εναλλακτικά έντυπα, “υπεύθυνοι αριστεροί” που ζέχνουν μασχαλίλα.

Οι επίορκοι, τα κομματόσκυλα, και το χάος…

Είναι γνωστό πως ειδικά από την μεταπολίτευση και εντεύθεν, ο δημόσιος τομέας της Ελλάδας αποτέλεσε την κολυμβήθρα του Σιλωάμ για κάθε είδους κατεργάρη.

Κυρίως του ενδημικού στην χώρα μας κομματόσκυλου.

Αυτού, που λόγω μπάρμπα στη Κορώνη, ή ελέω αφισοκόλλησης, μπορούσε να κάνει (κυριολεκτικά) ότι ήθελε, ακόμη κι αν ήταν σκεπάρνι από πλευράς τυπικών προσόντων.

Τα παραδείγματα είναι πολλά.

Τα κομματόσκυλα ήταν οι ουσιαστικοί ρυθμιστές του δημοσίου, αφού σε αυτό οι προσλήψεις, οι προαγωγές, οι αξιολογήσεις, οι μεταθέσεις, ακόμη και οι παρουσίες εξαρτώνται άμεσα από κομματικές και πολιτικές παρεμβάσεις.

Και όπως είναι φυσικό, μέσα σε αυτό το τουρλουμπούκι, έλαμπε και λάμπει το άστρο του κομματόσκυλου.

Παιδιά και αντιβιοτικά.

Η μακροχρόνια προστασία της υγείας των παιδιών επιβάλλει να μην τα δίνουμε αντιβιοτικά, ακόμη και όταν πάσχουν από ωτίτιδες ή ρινικές μολύνσεις.

Πολλοί είναι οι γονείς, ακόμη και οι πιο μορφωμένοι ή καλά ενημερωμένοι, που στρέφονται με μεγάλη ευκολία προς τα αντιβιοτικά όταν πρόκειται για τα παιδιά τους.

Αυτό όμως είναι λάθος.

Λαός και κόμματα σε κρίση.

Λοιπόν, μία από τις μεταπολιτευτικές πηγές του εθνικού κακού ονομάζεται κομματικός πατριωτισμός.

Επί δεκαετίες τα κόμματα που κυβερνούσαν, διαχειρίζονταν το συμφέρον της χώρας μέσα από το πρίσμα του κομματικού συμφέροντος.

Συντηρούσαν με ιερατική ευλάβεια τον κομματικό πατριωτισμό των ψηφοφόρων τους δια των πελατειακών σχέσεων και εκτοξεύοντας την αδρεναλίνη τους με υπερφίαλες αναφορές σε ιστορικά πρόσωπα.

«Εθνάρχης» ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, «μεγάλος» ο Ανδρέας Παπανδρέου και άλλα τέτοια.

Αλλά και οι προεκλογικές προγραμματικές θέσεις τους ποτέ δεν βρίσκονταν πάνω και πέρα από τις εσωκομματικές ισορροπίες ή τους κομματικούς πόθους.

Από τα «πράσινα» και «γαλάζια» καφενεία της δεκαετίας του ’80 και το «Τσοβόλα δωσ’ τα όλα», μέχρι τη διαχείριση της ανόδου του Χρηματιστηρίου το 2000 και το «λάδωμα» των πυρόπληκτων το 2007, το προεκλογικό παιχνίδι έπαιρνε χαρακτηριστικά οικονομικού πολέμου με τους κομματικούς στρατούς να ρίχνονται στην μάχη χωρίς πολιτική συνείδηση.

Ο νόμος για τους επίορκους και οι παρενέργειές του.

Η Σ. είναι ευσυνείδητη υπάλληλος και αγαπάει τη δουλειά της στον ευρύτερο δημόσιο τομέα.

Πριν από λίγα χρόνια, σε μια ταραγμένη περίοδο της ζωής και μετά από διαζύγιο, έμπλεξε με κάτι χρέη.

Οι δύο πιστωτές της, για διάφορους λόγους που έχουν σχέση με τις συμβουλές των δικηγόρων τους, επέλεξαν να μην πάρουν μέρος των χρημάτων πίσω, όπως τους προσφέρεται, με υπόσχεση για εξόφληση όλου του ποσού, αλλά να τη μηνύσουν για απάτη.

Το αδίκημα είναι ποινικό κι όχι πια μια “αστική διαφορά”.

Εφευρέθηκε μάλιστα μια γελοία δικαιολογία, ότι τα λεφτά δόθηκαν με την υπόσχεση ότι θα τους εξασφαλίσει πρόσληψη στη δημόσια υπηρεσία όπου εργάζεται, αυτή μια απλή υπάλληλος, όταν όλοι γνωρίζουν ότι τέτοια υπόσχεση δεν την “αγοράζει” ούτε παιδί του δημοτικού.

Για τη μία μήνυση η Σ. αθωώθηκε, η άλλη εκκρεμεί.

Κι εδώ αρχίζουν οι παρενέργειες.