Η επαναστατική γυμναστική δεν πείθει πλέον.

Σαν χθες μας φαίνονται οι εποχές που η αριστερά «κατέβαζε» στον δρόμο πλήθη διαδηλωτών για πάσα νόσο και πάσα … θεραπεία!

Κι όμως, έχουν περάσει πολλά χρόνια που πια ο κόσμος έχει γυρίσει την πλάτη του στην επαναστατική γυμναστική των φανταστικών (και φαντασμένων) γηγενών επιγόνων του Μάρξ, του Λένιν, του Στάλιν και του Μάο.

Το οξύμωρο είναι επίσης, πως η αριστερά κατάφερνε να «συγκινεί» τα πλήθη και να τα «γυμνάζει» επαναστατικά τις εποχές που «δέναμε τα σκυλιά με τα λουκάνικα», ενώ αδυνατεί να συνεγείρει και να εμπνεύσει έστω, ένα ικανό κι ευπαρουσίαστο «επαναστατικό» συλλαλητήριο την σημερινή εποχή, που ο κόσμος έχει φάει ήδη τα τελευταία μπαγιάτικα λουκάνικα και αρχίζει να λοξοκοιτάζει ήδη προς το μέρος των … σκυλιών!

Τι να λέμε…

Ένα σούπερ πάρτι απόλαυσαν περίπου 1.500 άνθρωποι στο Nammos της Μυκόνου το

βράδυ  της Κυριακής με τον Αντώνη Ρέμο σε μεγάλα κέφια να τραγουδά και να διασκεδάζει Έλληνες και ξένους παραθεριστές.
Στο γνωστό beach bar στην παραλία Ψαρού, συγκεντρώθηκαν καλλιτέχνες, μοντέλα, ηθοποιοί, επιχειρηματίες, stars από την Ελλάδα και το εξωτερικό όπως η Σοφία Βεργκάρα και η Ναόμι Κάμπελ.

Από νωρίς το απόγευμα της Κυριακής, είχε αρχίσει να στήνεται ο εξοπλισμός στη διάσημη παραλία και να γίνονται οι λοιπές αλλαγές πάνω στην άμμο, προκειμένου να φιλοξενηθεί το βράδυ το πλήθος θαυμαστών του καλλιτέχνη.

Η σκηνή ήταν πλωτή, καθώς βρισκόταν σχεδόν μέσα στη θάλασσα, ενώ όλες οι ξαπλώστρες είχαν «εξαφανιστεί» και αντικατασταθεί με λευκά τραπέζια και καρέκλες.

Λίγο μετά τη 1:30, ο τραγουδιστής καλησπέρισε τον κόσμο και του υποσχέθηκε μια μαγική βραδιά – και φυσικά το πέτυχε.

Η ουσία, και η εικόνα…

Ένα από τα παράδοξα της δημοκρατίας (δυτικού τύπου) όπως έχει εξελιχθεί στις μέρες μας, είναι και το γεγονός ότι στη παραγωγή πολιτικής  (λέμε τώρα) περισσότερο μετράει το επιφαίνεσθαι και τα επικοινωνιακά τρικ, παρά η ουσία.

Για αυτό και βλέπουμε, ειδικά στη Δύση, οι πολιτικοί να είναι πιστά και πειθήνια όργανα των επαγγελματιών επικοινωνιολόγων, ακόμη και των ενδυματολόγων, και να άγονται και να φέρονται από τις δημοσκοπήσεις μάλλον παρά από τις ανάγκες (πολιτικές, οικονομικές, και κοινωνικές).

Είναι δηλαδή κάτι σαν το περίφημο φιλοσοφικό ερώτημα: Αν πέσει κεραυνός στο δάσος, και δεν το δει κανείς, δεν υπάρχει δηλαδή παρατηρητής, έπεσε στα αλήθεια;

Ο Πούτιν κήρυξε τον πόλεμο στους γκέι!

Στις 3 Ιουλίου, ο Β. Πούτιν υπέγραψε νομοσχέδιο που απαγορεύει την υιοθεσία παιδιών που γεννιούνται στη Ρωσία από ζευγάρια ομοφυλοφίλων, αλλά και από ζευγάρια ή από έναν γονέα που ζει σε χώρα όπου επιτρέπονται οι γάμοι μεταξύ ατόμων του ιδίου φύλου.

Λίγες μέρες πριν, και μόλις έξι μήνες πριν η χώρα του φιλοξενήσει τους χειμερινούς Ολυμπιακούς αγώνες, ο Πούτιν υπέγραψε έναν ακόμη νόμο, που επιτρέπει στην αστυνομία να συλλαμβάνει τουρίστες, και αλλοδαπούς, όταν υπάρχουν υποψίες ότι είναι ομοφυλόφιλοι, ή τάσσονται υπέρ των γκέι, και μπορεί να τους κρατάει φυλακισμένους ως και 14 ημέρες.

Κλίνατε επί … δεξιά!

Χώρες με γερές βάσεις στο πολιτικό τους σύστημα διαθέτουν έναν ισχυρό κεντρώο χώρο. Εδώ συντελούνται οι συγκλίσεις των κυβερνητικών κομμάτων τους.

Το Κέντρο είναι το σημείο ισορροπίας για συναινέσεις, ακόμη περισσότερο σε ώρες κρίσεων.

Στη χώρα μας έχουμε μια αξιωματική αντιπολίτευση, που ούτε καν προσπαθεί να ανοιχθεί στο Κέντρο.

Ταυτόχρονα, είναι ανησυχητικές οι ενδείξεις για δεξιά στροφή της ΝΔ.

Γιατί εκδηλώνεται η στροφή αυτή;

Σε ένα επίπεδο είναι ανακλαστική.

Η σημερινή ΝΔ είναι πιο δεξιά απ' ό,τι στο παρελθόν.

Ως αξιωματική αντιπολίτευση απεδείχθη πολωτική, λαϊκίστικη και αντιμεταρρυθμιστική.

Επίσης, η ΝΔ μετά την κατάρρευση της τρικομματικής προσπαθεί σπασμωδικά να κερδίσει ψηφοφόρους από τη Χρυσή Αυγή, καθώς νιώθει ανασφάλεια για τις αντοχές της δικομματικής κυβέρνησης.

Τέλος, η ΝΔ μοιάζει να πιστεύει πως «βρέξει χιονίσει», οι κεντρώοι ψηφοφόροι δεν έχουν άλλη επιλογή από την ίδια.

Καθώς ο ΣΥΡΙΖΑ, αυτοκτονικά, κάνει αλλεπάλληλες ενέσεις ανασφάλειας στο εκλογικό σώμα (όπως λ.χ. με τα περί στάσης πληρωμών)!

Ιστορία και προπαγάνδα.

 Η επιλογή του βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Βαγγέλη Διαμαντόπουλου να μας θυμίσει τον Άρη Βελουχιώτη και τη φράση του «καλή αντάμωση στα γουναράδικα», επιβεβαιώνει πανηγυρικά τη βαθύτερη εμπέδωση μιας πολιτικής πρακτικής που βασίζεται στην καταχρηστική ιδιοποίηση της ιστορίας της Κατοχής και του Εμφυλίου για προπαγανδιστικούς σκοπούς.

Η αναφορά στα ιστορικά γεγονότα της δεκαετίας του ’40 γίνεται με τρόπο που αντί να τονίζει την τραγική διάσταση μιας μεγάλης ανθρώπινης και εθνικής καταστροφής έτσι ώστε να μην επαναληφθεί, αντίθετα, απλοποιεί και παραποιεί μια σύνθετη πραγματικότητα, μετατρέποντάς την σε μισαλλόδοξη και φανατική πολιτική συνθηματολογία και προπαγάνδα που επιχειρεί να εκμαιεύσει μιαν εύκολη συναισθηματική αντίδραση από ένα κοινό που έχει εθιστεί στο να τρέφεται από ιστορικούς μύθους και να αναζητά αποδιοπομπαίους τράγους.

Η ζωή είναι σκληρή… και άδικη.

Πριν από αρκετά χρόνια μια συνέντευξη από το διάσημο παραπληγικό, ένεκα μυοπάθειας, επιστήμονα Στίβεν Χόκινγκ ήταν ενδιαφέρουσα και όχι μόνο για το περιεχόμενό της.

Η γράμμα γράμμα παράθεση των απόψεων του επιστήμονα μέσω ενός συστήματος ηλεκτρονικού υπολογιστή που διάβαζε τις επιλογές, ήταν από μόνη της μια ξεχωριστή εμπειρία.

Αντιθέτως, μια συνέντευξη υπό τέτοιες συνθήκες από έναν άνθρωπο που συνήθιζες μαζί του να πίνεις τσίπουρα και να ανταλλάσσεις χίλιες μύριες απόψεις σε λίγα λεπτά δεν είναι και ό,τι καλύτερο.

Ο λόγος για την Αγγελική Χατζηδημητρίου, τη Χιώτισσα δημοσιογράφο που πριν από 7,5 χρόνια τραυματίστηκε σοβαρά ενώ ασκούσε το επάγγελμά της, από τον ιδιωτικό φρουρό του εργοστασίου της ΔΕΗ στη Χίο.

Από τότε και εξαιτίας λανθασμένων ιατρικών γνωματεύσεων και ιατρικών πράξεων η Αγγελική καταδικάστηκε «να κλειδωθεί στον εαυτό της».

Με αλαλία, τετραπληγική, φέροντας τραχειοστομία και γαστροστομία, η Αγγελική ζει σε συνθήκες συνδρόμου γνωστού ως «locked in».

Πάμε πλατεία…

Ο ΣΥΡΙΖΑ αναζητά στις πλατείες του εξωτερικού το όραμα της επαναστατικής κοινωνίας που ετοιμάζεται να εγκαταστήσει.

Πριν από λίγους μήνες είχε ως πρότυπο την πλατεία Ταχρίρ, όπου κάποιοι ακραιφνείς Ισλαμιστές έριχναν το προηγούμενο στρατιωτικό καθεστώς.

Στη συνέχεια εκφράστηκε η επιθυμία να γίνουμε σαν την Αργεντινή, που έχει προεδράρα λεβεντιά, αλλά σύντομα η αναφορά ξεχάστηκε γιατί οι πλατείες της γέμισαν από κακούς αγανακτισμένους που ζητούσαν ψωμί, ελευθερία, και … χαρτί υγείας.