Motorhead...

The Ace of Spades, by Motorhead...

Οι τοπικοί Μπέηδες και τα μπαϊράκια τους.

Το δικαίωμα στην ησυχία είναι ιερό. Αλλά είναι και καθολικό.

Όταν κάποιος ζητεί να τον αφήσουν ήσυχο δεν το ζητεί μόνο για τις υποχρεώσεις του προς το σύνολο, αλλά και τις απολαβές του από αυτό.

Υπό την έννοια αυτή θα ήταν γνήσια η έκκληση του δημάρχου Αλεξανδρούπολης να αφήσουν ήσυχη την όμορφη αυτή ακριτική περιοχή, αν το αίτημα ήταν καθαρό, υπό την έννοια ότι δεν συνοδευόταν από απαιτήσεις προς τους υπόλοιπους φορολογούμενους.

Να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή: Σε συνάντησή του με τον Καναδό πρέσβη σχετικά με την επένδυση για τα μεταλλεία χρυσού στην περιοχή ο δήμαρχος Αλεξανδρούπολης κ. Βαγγέλης Λαμπάκης επικαλέστηκε το δικαίωμα στην ησυχία: «Θέλουμε να μας αφήσετε ήσυχους να αναπτύξουμε εδώ την αλιεία μας, την κτηνοτροφία μας, τον τουρισμό μας, τα δάση μας, για να μπορέσουμε να προκόψουμε», είπε ο κ. Λαμπάκης.

 

Έγκλημα και τιμωρία.

Προκαλούν μεγάλη έκπληξη -και όχι μόνον σε εμένα- τα σχόλια πολλών ακραίων «αντιμνημονιακών» σχολιαστών για τις βαριές καταδικαστικές αποφάσεις των δικαστηρίων σε περιπτώσεις διαφθοράς και, γενικότερα, κακοδιαχείρισης του δημόσιου χρήματος.

 

Είναι, βεβαίως, καλύτερο να επιβάλλονται πάντοτε και συστηματικά ποινές ήπιες, παρά να εξαντλείται η αυστηρότητα που πρόβλεψε ο νομοθέτης, μόνον όταν η χώρα παλεύει για να αποφύγει την καταστροφή.

Ο Ψωμιάδης δεν τραγουδά πια εδώ…

Ο Παναγιώτης Ψωμιάδης δεν είναι πια κολομπίνα. Ούτε Ζορό.

Δεν ανεβαίνει στα άλογα, δεν τραγουδάει στα κανάλια, δεν μιλάει για το “κράτος των Αθηνών”, δεν χαριεντίζεται με παρουσιάστριες και παρουσιαστές.

Ακόμη και τα πρωινά του Γιώργου Αυτιά έγιναν φτωχότερα, αφού έχασε έναν προνομιακό συνομιλητή.

Δεν αγωνιούν, δεν γελάνε και δεν κλαίνε πια μαζί με οικειότητα και τηλεοπτική αβροφροσύνη.

Αιωνία του η μνήμη.

Μετά τη δολοφονία του Καντάφι, και τον πρόσφατο χαμό του «λατρεμένου» ηγέτη της Βόρειας Κορέας (ξεχνάω το όνομά του), ένας ακόμη αμφιλεγόμενος ηγέτης είπε αντίο στα εγκόσμια.

Μιλάμε για τον «λαοπρόβλητο» Hugo Chavez, ο χθεσινός θάνατος του οποίου δημιουργεί σοβαρές διχογνωμίες όσον αφορά στο έργο και στη πολιτική παρακαταθήκη του.

Φοβάμαι.

Όπως το κάθε τι  στην Ελλάδα, έτσι και η ξαφνική μας αφύπνιση από την βυθιότητα (της χρόνιας επίπλαστης ευμάρειας) γίνεται απότομα, σπασμωδικά, και με τον ζήλο του νεοφώτιστου.

Περάσαμε από την αγροτική οικονομία στην οικονομία υπηρεσιών, χωρίς κανένα μεταβατικό στάδιο.

Περάσαμε από τα χωριά και τα χαμόσπιτα με τα κλήματα στην αυλή, στα τσιμεντένια τέρατα πολυκατοικίες, που μετέτρεψαν τις πόλεις μας σε εφιάλτες στο δρόμο με τα … μπετόν.

Περάσαμε από τα γαϊδούρια, τα κάρρα, και τις μοτοσικλέτες με καλάθι, στις μπέμπες, στα Καγιέν, και στα Μιτσουμπίσι Έβο.

Και πιο πρόσφατα, περάσαμε από τα δυο και μισό κρατικά τηλεοπτικά κανάλια στα σαράντα και βάλε ιδιωτικά.

Περισσότερα και από την Νέα Υόρκη…

Αίμα, πόνος, θάνατος…

Τις τελευταίες μέρες γίναμε μάρτυρες ενός θλιβερού γεγονότος. 

Μάρτυρες σε κάτι που πολλοί γνωρίζαμε ότι γίνεται, αλλά ποτέ δεν καταφέραμε να έχουμε αποδείξεις.

Και να, που ο καιρός τα έφερε έτσι και στη δική μας μικρή πόλη, συνέβη ένα γεγονός που συγκλόνισε το πανελλήνιο και όχι μόνο, τεκμηρίωσε με στοιχεία τη θλιβερή πραγματικότητα.

Ο κύριος με το ψηλό παράστημα

Η πρώτη εικόνα που έχω απ' αυτόν ήταν από την ορκωμοσία, μόλις γύρισε από το Παρίσι. Μέσα στη γενικευμένη ανακούφιση και χαρά, αυτός εκεί, αγέλαστος. Όχι από κακία ή σοβαροφάνεια για τις κάμερες. Ήταν το βάρος των στιγμών. Ένα βάρος που κλήθηκε να κουβαλήσει στους ώμους του, πάλι αυτός, ύστερα από τόσα χρόνια. 

Φιλελευθερισμός και φόροι.

Οι περισσότεροι πολέμιοι του μνημονίου συμφωνούν σε δύο πράγματα: ότι το μνημόνιο ευθύνεται για κάθετι που έχει συμβεί στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια και ότι η επιβολή φόρων είναι μία γνωστή σε όλους στρατηγική επιλογή των δυνάμεων του νεοφιλελευθερισμού. 

Είναι σίγουρα κοπιαστικό και πιθανότατα μάταιο να προσπαθεί κανείς να πείσει έναν εξτρεμιστή μουσουλμάνο καμικάζι να μην τραβήξει το σχοινάκι με τα εκρηκτικά, όταν έχει ήδη πάρει την απόφασή του και πιστεύει ότι η πράξη του θα τον οδηγήσει στον παράδεισο. 

Μεταξύ των εξτρεμιστών μουσουλμάνων και των Ελλήνων αντιμνημονιακών μπορούμε να βρούμε πολλές διαφορές, αλλά σίγουρα κι ένα κοινό: Τυφλός φανατισμός σε συνδυασμό με θεωρίες συνωμοσίας δημιουργούν ένα εκρηκτικό κι επικίνδυνο μείγμα...

Απονενοημένο διάβημα…

Αποφάσισα να φύγω από τον μάταιο τούτο κόσμο.

Όχι, δεν πήρα την απόφαση αυτή λόγω της οικονομικής κρίσης.

Δεν με εξώθησε η Μέρκελ ή η τρόικα.

Εγκαταλείπω τον μάταιο τούτο κόσμο γιατί δεν αντέχω άλλο τον λαϊκισμό, δεν αντέχω άλλο την καθημερινή δολοφονία της νοημοσύνης μου.

Εγκαταλείπω τον μάταιο τούτο κόσμο γιατί δεν αντέχω να ζω σε μια κοινωνία η οποία θεωρεί αυτονόητο ότι μπορεί να κάνει κουμάντο στην τσέπη του άλλου…