Ανατομία μιας δικτατορίας…

Ήρθε λοιπόν το πλήρωμα του χρόνου και η στιγμή που πολλοί περίμεναν, με φόβο ή ελπίδα. Ο Κάστρο έφυγε (εμείς λέμε: επιτέλους!) αλλά κυρίως στη Λατινική Αμερική και την Ελλάδα η διαμάχη για την προσωπικότητα, την παρουσία και την πολιτική του ιδιότητα και κληρονομιά μαίνεται: Ήταν ο Φιντέλ στυγνός δικτάτορας ή δεν ήταν; Είναι η Κούβα μία δικτατορία, ναι ή όχι; (Στο δυτικό κόσμο αυτά τα θέματα είναι εν πολλοίς λυμένα, αλλά σε Λατινική Αμερική και Ελλάδα όχι ιδιατέρως).

Στη Λατινική Αμερική οι λόγοι της εκτίμησης προς τον Φιντέλ Κάστρο από αξιόλογες μερίδες του πληθυσμού δεν είναι ιδεολογικοί, όπως νομίζουν πολλοί αδαείς στην Ελλάδα, δηλαδή δεν οφείλονται στο ότι οι άνθρωποι που τον υποστήριξαν εμφορούνται από μαρξιστικές ιδέες, αλλά είναι λόγοι βασικά εθνικιστικοί. Εκτιμούν τον Κάστρο γιατί ύψωσε το ανάστημά του στις ΗΠΑ και, στα μάτια τους, αντιστάθηκε στα νεοαποικιακά τους σχέδια, ενσάρκωσε δηλαδή στο λατινοαμερικάνικο προαιώνιο φαντασιακό την έστω και συμβολική νίκη των «γηγενών» απέναντι στους «αποικιοκράτες»...

Τις πιο συναρπαστικές σελίδες, ΔΕΝ τις έχουμε διαβάσει ακόμα!!!

Ακούστηκαν και γράφτηκαν πολλά για την σημερινή επέτειο 7 ετών από την εκλογή του Αντώνη Σαμαρά, ως 7ου Προέδρου της Νέας Δημοκρατίας (στις 29 Νοεμβρίου του 2009)… Προφανώς, ο κόσμος δεν το ξεχνάει!

Δεν το ξεχνούν οι φίλοι του Σαμαρά, ασφαλώς… Δεν το ξεχνούν ούτε οι αντίπαλοι του Σαμαρά. Αυτοί κι αν δεν μπορούν να το ξεχάσουν (αν και πολύ θα το ήθελαν)… Αλλά – το σπουδαιότερο – δεν το ξεχνούν κι όλοι εκείνοι που τότε (στα τέλη του 2009) ΔΕΝ ήταν «φίλοι» ούτε «οπαδοί» του Σαμαρά, και σήμερα τον θεωρούν «τον καλύτερο Πρωθυπουργό των τελευταίων δεκαετιών»!

Ή, εν πάση περιπτώσει, όλοι αυτοί που θεωρούν το Σαμαρά ως τον Πρωθυπουργό που έκανε τα περισσότερα από όλους τους άλλους στο λιγότερο χρόνο απ’ ό,τι οποιοσδήποτε άλλος, που υπονομεύθηκε όσο κανείς άλλος και δικαιώθηκε ένα χρόνο μόλις μετά που έφυγε, ώστε να τον νοσταλγούν σήμερα, όσο δεν νοστάλγησαν ποτέ κανένα…

Αν δεν ξεσκεπάζονται οι υποκριτές, θα επανέλθουν…

Ο Σταθάκης υπέγραψε για να προχωρήσουν οι εργασίες στις Σκουριές, ο Σκουρλέτης θα συνεχίσει να παριστάνει τον αδιάλλακτο, ψηφίζοντας όποιο νομοσχέδιο περνά από μπροστά του και ακόμη ένα παραμυθάκι της αντιμνημονιακής εποχής έφτασε στο τέλος.

Αλήθεια, όμως! Πού βρίσκονται όλοι εκείνοι οι καλοί άνθρωποι που διαδήλωναν τις μονές μέρες στη Θεσσαλονίκη και τις ζυγές στη Χαλκιδική, θρηνώντας και οδυρόμενοι για την καταστροφή του περιβάλλοντος; Κράτησαν άραγε για ενθύμιο τις μαύρες μπλούζες με το SOS Χαλκιδική ή τις έκαναν ξεσκονόπανα; Στους δρόμους, πάντως, δεν βρίσκονται...

Μπήκαμε ξανά στη Θεσσαλονίκη!

Για 104 χρόνια και ένα μήνα!! δεν το σκέφθηκε κανείς. Ούτε δεξιός, ούτε αριστερός, ούτε κεντρώος πολιτικός. Ούτε το ΚΚΕ. Ούτε το ΠΑΜΕ. Από τις 26 Οκτωβρίου 1912, που μπήκε ο ελληνικός στρατός, η Θεσσαλονίκη αφέθηκε στην τύχη της... Προχθές όμως, 26 Νοεμβρίου 2016, ο Τσίπρας τερμάτισε την απομόνωσή της. Ίδρυσε Γραφείο Θεσσαλονίκης της Γενικής Γραμματείας του Πρωθυπουργού!!!

Να λοιπόν μια καλή ιδέα για το Γραφείο Πρωθυπουργού της Θεσσαλονίκης (με έξοδα δικά μας) να εγκαινιάσει τη δράση του και να αποδείξει την αναγκαιότητά του...