Χρύσανθος Λαζαρίδης: Η Χρυσή Αυγή είναι κόμμα νεοναζί!

Απέκλεισε ο βουλευτής Επικρατείας της Ν.Δ. και στενός συνεργάτης του Πρωθυπουργού, Χρύσανθος Λαζαρίδης, το ενδεχόμενο συνεργασίας με τη Χρυσή Αυγή, μετά και από τις χθεσινές δηλώσεις του Βύρωνα Πολύδωρα που προκάλεσαν αντιδράσεις.

«Η Ν.Δ. δεν πρόκειται ποτέ μα ποτέ να συνεργαστεί με τους νεοναζί. Όπως βλέπετε δεν λέω Χρυσή Αυγή. Λέω νεοναζί. Και δεν το κάνουμε τυχαία, δεν το κάνω μόνο εγώ, το κόμμα το κάνει.

Τους αποκαλούμε σαν αυτό που είναι.

Όχι με το όνομα, το οποίο επικαλούνται. Αυτό το ξεκαθάρισε τελικά και ο ίδιος ο κ. Πολύδωρας. Αυτό επειδή ήταν παρεξηγήσιμο, όπως το είπε, το διευκρίνισε ο άνθρωπος», τόνισε, μιλώντας στον τηλεοπτικό σταθμό Mega.

Ο Άδωνις, η… Φώφη, και η κακιά μας μοίρα!

Ο (σαρωτικός) ανασχηματισμός ήρθε και πέρασε.

Προκαλώντας άπειρες συζητήσεις και σχολιασμούς.

Ένθεν κακείθεν, αλλά και διαγωνίως…

Ο πάσα ένας είχε και άποψη.

Λες και παίζει κανένα ρόλο ποιος αναλαμβάνει ποια καρέκλα.

Λες και δεν γνωριζόμαστε πάνω κάτω όλοι μεταξύ μας.

Με ελάχιστες εξαιρέσεις, οι πολιτικοί μας είναι όλοι ίδιοι.

Δυστυχώς.

Πάρε τον έναν και χτύπα τον άλλο.

Μια κλειστή, πολλές φορές κληρονομική, κάστα που ανακυκλώνεται συνεχώς, και που πουλάει φύκια για μεταξωτές κορδέλες, με μόνο στόχο την πολιτική επιβίωση, και την επανεκλογή των μελών της.

Το πολιτικό μας προσωπικό είναι γερασμένο (κυρίως στις αντιλήψεις) και κολλημένο σε αναχρονιστικές μικροκομματικές πρακτικές και μεθόδους.

  

Το ιερό τοτέμ του παπανδρεϊσμού.

Χθες ήλθε το καλοκαίρι ή, για να είμαι ακριβής, χθες κατάλαβα ότι ήλθε το καλοκαίρι. 

Κι όταν λέω «καλοκαίρι», δεν το εννοώ ημερολογιακά ή κλιματολογικά.

Πάει καιρός, άλλωστε, αφότου μεγάλωσαν οι μέρες.

Οι ζέστες έχουν πια μπει για τα καλά και τα μπάνια έχουν αρχίσει.

Από μια ηλικία και μετά -αναλόγως του πότε τελειώνουν οι αυταπάτες για τον καθένα- το καλοκαίρι παύει, δυστυχώς, να είναι ο τρόπος με τον οποίο αισθάνεσαι τα πράγματα.

Δεν το φέρνει πια η «γαλάζια προκυμαία» και δεν είναι «καρεκλάκια, πετονιές μες στο πανέρι», που λέει ο Σαββόπουλος.

Γίνεται έννοια συνυφασμένη με την επαγγελματική δραστηριότητα του καθενός και, στη δημοσιογραφία, όπως τουλάχιστον το αντιλαμβάνομαι εγώ, το καλοκαίρι έρχεται όταν το ασήμαντο γίνεται ξαφνικά σημαντικό, επειδή απλούστατα πρέπει να γεμίσει χώρος στα έντυπα και να καλυφθεί χρόνος στα ραδιοτηλεοπτικά μέσα.

Έτσι, λοιπόν, χθες, έγινε μέγα θέμα το ότι ο Μάκης Βορίδης, μιλώντας από το βήμα του συνεδρίου της Νέας Δημοκρατίας, το περασμένο Σάββατο, απευθυνόμενος δηλαδή σε κοινό αμιγώς κομματικό, απέδωσε την καταστροφή της χώρας στις πολιτικές του Ανδρέα Παπανδρέου κατά τη δεκαετία του 1980.

Η Ευρώπη κινδυνεύει (οικονομικά), ο κόσμος όχι.

Μήπως κάτι δεν πάει καλά με εμάς τους Ευρωπαίους;

Θεωρούμε τους εαυτούς μας ως θεματοφύλακες της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, τους υπερασπιστές της ελευθερίας, της ισότητας, και της αδελφότητας, τους δημιουργούς της βιομηχανικής επανάστασης, και την ήπειρο για την οποία μίλησε ο Fukuyama όταν περιέγραφε το τέλος της ιστορίας.

Οικονομικά όμως, δεν πάμε πουθενά!

Εδώ και έξι ολόκληρα χρόνια, το ΑΕΠ της ΕΕ δεν αυξήθηκε καθόλου.

Και όμως… κάτι κινείται!

Το άκρον άωτον της κοινοτυπίας σήμερα είναι να διαπιστώσει κανείς ότι το ελληνικό πολιτικό σύστημα νοσεί.

Ελάχιστα λιγότερο (αλλά πάλι σε πάρα πολύ υψηλό βαθμό) κοινότυπες είναι και οι παρεπόμενες διαπιστώσεις ότι το ελληνικό πρόβλημα είναι περισσότερο πολιτικό παρά οικονομικό, το ότι το επάγγελμα (κανονικά σε εισαγωγικά αλλά στην Ελλάδα δυστυχώς όχι) του πολιτικού είναι μακράν το πιο κλειστό σε μια χώρα με σπάνια ειδικότητα στα κλειστά επαγγέλματα, και ότι εν τέλει και υπό την τρομακτική πίεση της κρίσης το πολιτικό σύστημα θα αλλάξει δραματικά.

 

Προς ποια κατεύθυνση είναι ακόμα αμφισβητήσιμο, ωστόσο οι δομικές αλλαγές έχουν αρχίσει εδώ και καιρό και σήμερα βρίσκονται σε πλήρη εξέλιξη.

Και αυτή ακριβώς είναι η απόπειρα συνεισφοράς του παρόντος άρθρου, να διερευνήσει δηλαδή προς τα πού πάει το πράγμα, και ποιες εν τέλει είναι οι προοπτικές της χώρας  (άμεσα και αναπόσπαστα συνδεδεμένη με το παρόν και το ποιόν του πολιτικού της προσωπικού).

Έλληνας δεν γεννιέσαι… γίνεσαι!

Κατά το λεξικό των κοινωνικών επιστημών, το οποίο συντάχθηκε το 1972 κάτω από την εποπτεία της UNESCO και άρα το περιεχόμενό του αποτελείται από κείμενα συμφωνημένα ανάμεσα σ’ Ανατολή και Δύση, Βορρά και Νότο, «έθνος» σημαίνει «ευρύτερη κοινωνία ανθρώπων, τους οποίους ενώνουν κοινές πολιτιστικές αντιλήψεις και κοινή συνείδηση.

Καταλαμβάνει κοινή εδαφική περιοχή, γι’ αυτό και τα μέλη που το απαρτίζουν έχουν κοινά συμφέροντα χώρου και εδάφους.

Ωστόσο η αποφασιστική συνδετική δύναμή του προέρχεται κατά ποικίλους τρόπους από μια έντονη αίσθηση της δικής του ιστορίας, της ιδιαίτερης θρησκείας ή της μοναδικής κουλτούρας, στην οποία περιλαμβάνεται και η γλώσσα.

Ένα έθνος μπορεί να υπάρχει ως ιστορική κοινότητα και πολιτιστικός δεσμός χωρίς να έχει πολιτική αυτονομία ή κρατική οντότητα».

Σε όλα αυτά, ούτε θέμα ράτσας και φυλετικής καθαρότητας μπαίνει ούτε θέμα συγγένειας αίματος ή χρώματος της επιδερμίδας.

Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο αποτελεί την πιο πρόσφατη απόδειξη αυτής της αλήθειας. Μια άλλη αλήθεια είναι ότι οι πιο ζωντανοί και πιο όμορφοι ανθρώπινοι οργανισμοί είναι αυτοί που προέρχονται από τη μίξη: Οι μιγάδες.

Σε αντίθεση με εκείνους που προέρχονται από συγγενική αιμομιξία και είναι καταδικασμένοι να αφανιστούν.

Εξ ου και η οικογενειακή αιμομιξία καταπολεμήθηκε από τις αρχέγονες ακόμα κοινωνίες.

Τα χάλκινα είδωλα της μεταπολίτευσης.

Η Αριστερά έχει υφάνει τον ιστό της ιδεολογικής ηγεμονίας της (μια κατάσταση που τείνει να οδηγήσει το έθνος μας σε αφανισμό) με τη δημιουργία μιας σειράς ψεύτικων ειδώλων - από τη «γενιά του Πολυτεχνείου» και τη βιομηχανία παραγωγής «αντιστασιακών παρασήμων» μέχρι την «πολιτική ορθότητα» και τον Ανδρέα Παπανδρέου.

Όλα τα παραπάνω τα υπερασπίζεται το συνδικάτο της παρακμής με φαρισαϊκή υστερία και πρωτοφανές πείσμα.

Η στάση της Αριστεράς εξηγείται εύκολα.

Η περιχαράκωση των κενόδοξων αξιών και των ασήμαντων συμβόλων της εντός ενός «άβατου», στο οποίο δεν χωρεί η κριτική, είναι προαπαιτούμενο για τη συνέχιση της κυριαρχίας της στην Ελλάδα.

Όπου εισχωρεί το σκληρό φως της λογικής και της ευθυκρισίας, υποστέλλονται οι σημαίες της παράταξης που στρέφεται εναντίον του έθνους και της Ιστορίας μας.