Μεσαίωνας ΣΥΡΙΖΑ στο μυαλό και τον μισθό…

Αναγέννηση, Διαφωτισμός, Γαλλική Επανάσταση, Βιομηχανική Επανάσταση, «έκρηξη» στις μεταφορές, την παραγωγή τροφίμων, την ιατρική και την έρευνα, άνοδος και πτώση των μεγάλων αποικιακών αυτοκρατοριών, 1ος Παγκόσμιος Πόλεμος, Κοινωνία των Εθνών, Οκτωβριανή Επανάσταση, το κραχ του 1929, 2ος Παγκόσμιος Πόλεμος, ΟΗΕ, Ψυχρός Πόλεμος, ΕΟΚ, ευρωπαϊκό κοινωνικό κράτος, ο άνθρωπος στο διάστημα, ψηφιακή εποχή, η πτώση του Τείχους.

Τόσος κόπος, τόσο αίμα για να γυρίσουμε που; Στον Μεσαίωνα; Όλα έγιναν για να συζητά ο Σόιμπλε με τον Ντάισελμπλουμ την κατώτατη σύνταξη της κυρά Μαρίκας στην Ελλάδα; Και ο Κατρούγκαλος να καταργεί τη φτώχεια με ... 384 ευρώ εθνική σύνταξη; Όλα έγιναν για να βλέπω εγώ τον Αλέξη σε high definition να αυταπατάται και να με εξαπατά;

ΣΥΡΙΖΑ και Δημοκρατία: Λάδι και νερό…

Αν ένας συμπολίτης μας εκφράσει τον θαυμασμό του για τον Αδόλφο τον Χίτλερ ή για τον Χόρχε τον Ραφαέλ τον Βιδέλα ή για τον Γιώργη τον Παπαδόπουλο κανείς, νομίζω, δεν θα πιστέψει πως ο συγκεκριμένος άνθρωπος μπορεί να είναι ταυτόχρονα και δημοκράτης, ασχέτως του τι μπορεί να ισχυρίζεται ο ίδιος. Με απλά λόγια, όταν ακούτε κάποιον να λέει «ένας Παπαδόπουλος χρειάζεται» ξέρετε πως έχετε να κάνετε με ένα φασιστόμουτρο. Είναι, λοιπόν, απορίας άξιο το ότι υπάρχουν συνάνθρωποί μας που πιστεύουν πως θαυμαστές του Μάο, του Λένιν ή του Φιντέλ του Κάστρο είναι ποτέ δυνατόν να νοιάζονται για τη δημοκρατία.

Το ότι αυτοί οι καλόπιστοι συνάνθρωποι πιστεύουν σε οξύμωρα, όπως το Λενινιστής και Δημοκράτης, δεν είναι μόνο αποτέλεσμα αφέλειας. Είναι και της καλής δουλειάς που έχει κάνει το αριστερό μάρκετινγκ, εκμεταλλευόμενο –κυρίως– την ελεεινή επταετία και μια από τις πολλές τραγικές της συνέπειες: Το ότι άνθρωποι οι οποίοι, είτε κατά βάθος είτε απροκάλυπτα, ήθελαν μια άλλου τύπου δικτατορία θεωρήθηκαν ντε και καλά δημοκράτες...

Ζούμε ανάμεσά τους…

Αλέξη, σε ευχαριστώ που δεν με πρόδωσες!

Είμαι από τη φύση μου προοδευτικός άνθρωπος που πάντα αναζητούσα το κοινωνικά δίκαιο και υγιές, χωρίς ομολογουμένως να το βρίσκω.

Πέρασα μια περίοδο που πίστεψα ότι μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο, όμως σύντομα απογοητεύτηκα και η ενασχόλησή μου με τα πολιτικά τεκταινόμενα περιορίστηκε στις διαπιστώσεις και στην απλή παρακολούθηση με την ανάλογη απογοήτευση.

Δεν σου κρύβω ότι σε ψήφιζα από τη στιγμή που ανέλαβες τα ηνία του ΣΥΡΙΖΑ, όχι γιατί σε εμπιστεύτηκα αλλά γιατί έβγαζες αυτήν τη νεανική δυναμική που είχε τόσο ανάγκη ο τόπος…

Η κατάντια μιας ιστορικής εφημερίδας…

Προσπαθώ να καταλάβω τι έγινε και η εφημερίδα «Αυγή» κάθε μέρα κατρακυλά σε λασπώδη μονοπάτια. Τι συνέβη και μια ιστορική εφημερίδα που τις σελίδες της κόσμησαν διανοούμενοι υψηλού επιπέδου, λογοτέχνες, ποιητές, ιστορικοί, όχι μόνον του χώρου της Αριστεράς, σήμερα έχει μετατραπεί σε φωνή μίσους και διχασμού. Πώς από τις 50.000 ημερήσια φύλλα προδικτατορικά, ξέπεσε σε κάτι παραπάνω από μια χιλιάδα σήμερα.

Μια πρώτη απάντηση είναι πως ακολουθεί την ίδια πορεία με τον πολιτικό φορέα που εκπροσωπεί. Όση σχέση έχει ο ΣΥΡΙΖΑ με το ΚΚΕ εσωτερικού και την αποκαλούμενη «ανανεωτική αριστερά», τόση έχει και η «Αυγή» του σήμερα με την «Αυγή» της δεκαετίας του 70. Όση σχέση έχουν οι Μπανιάδες και τα ορφανά του ΚΚΕ με τον Η.Ηλιού, τον Λ.Κύρκο και τον Μπ.Δρακόπουλο, τόση σχέση και η «Αυγή» του κ. Χρήστου και του κ. Καρτερού με την «Αυγή» του Σ. Χρυσοστομίδη, του Γρ. Γιάνναρου, του Τ. Βουρνά...