Ποιο άσυλο, και ποιοι το δικαιούνται;

Αυτό τον καιρό το έριξα στην μελέτη προσπαθώντας να κατανοήσω τον παραλογισμό που ζούμε με την νέα μορφή εισβολής ξένων εθνοτήτων στην χώρα. Προχθές διάβαζα από την σελίδα της Ύπατης Αρμοστίας του ΟΗΕ για τα δικαιώματα αυτών που κατέθεσαν αίτηση χορήγησης άσύλου και έκανα και σχετική ανάρτηση. Σήμερα είπα να δω ποιοι δικαιούνται χορήγησης ασύλου που είναι και η αιτία της παραμονής των χιλιάδων εδώ και της αναστάτωσης που προξενούν.

Μπήκα λοιπόν στην σελίδα του Υπουργείου Προστασίας του Πολίτη, που είναι το αρμόδιο υπουργείο χορήγησης ασύλου και διαβάζω:
«Το άσυλο είναι η προστασία που δίνεται από ένα κράτος σε άτομα που φεύγουν από τη χώρα τους, ή φοβούνται να επιστρέψουν σε αυτήν διότι διώκονται.
Οι προϋποθέσεις χορήγησης ασύλου διέπονται, κατ´αρχήν, από τη Διεθνή Σύμβαση της Γενεύης του 1951 για το Καθεστώς των Προσφύγων. Αίτηση για άσυλο μπορεί να κάνει κάποιος ο οποίος έχει φύγει από τη χώρα του και δεν μπορεί να γυρίσει, επειδή φοβάται βάσιμα ότι θα υποστεί δίωξη για έναν ή περισσότερους από τους παρακάτω λόγους:
φυλής
θρησκείας
εθνικότητας
συμμετοχής σε ιδιαίτερη κοινωνική ομάδα
πολιτικών πεποιθήσεων
Προκειμένου να χορηγηθεί άσυλο σε έναν αιτούντα, θα πρέπει να πληροί τις παραπάνω προϋποθέσεις και τουλάχιστον έναν λόγο δίωξης»…

Multi-Culturalism ή Melting pot;

Τι είναι «πολύ-πολιτισμικότητα»; Είναι καλό ή κακό για μια κοινωνία;

Και τι συμβαίνει όταν προσπαθούμε με «έξωθεν καταναγκασμό» να μετατρέψουμε μια κοινωνία σε «πολύ-πολιτισμική»;

Το ζήτημα έγινε επίκαιρο τώρα που άναψε η δημόσια συζήτηση για το λαθρομεταναστευτικό.

·       Πρώτα-πρώτα, «Πολιτισμός» (όρος που εισήγαγε στα Ελληνικά για πρώτη φορά ο Κοραής, μεταφράζοντας το γαλλικό: civilization), είναι όλες οι πνευματικές προϋποθέσεις συμβίωσης των ανθρώπων σε οργανωμένη κοινωνία.

Τα κοινά ήθη που αποδέχονται, οι κοινές αξίες που ασπάζονται, τα αισθητικά και τα ηθικά τους πρότυπα, οι νόμοι, οι κανόνες (καλής) συμπεριφοράς – ασφαλώς και πρωτίστως η κοινή γλώσσα που χρησιμοποιούν και οι θρησκευτικές τους πεποιθήσεις – κατ’ επέκτασιν και ο τρόπος που εργάζονται, επιβιώνουν, χρησιμοποιούν τα εργαλεία τους και αμύνονται κατά κοινών εχθρών.

Ο «Πολιτισμός» είναι παράγωγο της «Πόλης» (Civic environment), όπου οι άνθρωποι συνυπάρχουν και πρέπει να εμπεδώσουν «κοινούς τρόπους».

Μεμονωμένα άτομα – απομονωμένοι «Ροβινσώνες Κρούσοι» σε ερημικά νησιά – δεν αναπτύσσουν «Πολιτισμό» με την έννοια αυτή.

Ο «Πολιτισμός» προϋποθέτει την «κοινότητα-πόλη» και είναι ο κοινός τρόπος συνύπαρξής των πολιτών της.

Όσο πιο σύνθετη είναι η κοινωνία, τόσο πιο αναπτυγμένος πρέπει να είναι και ο «Πολιτισμός» που την «συνέχει» - που την κρατά ενωμένη και την αναπαράγει…