Empty...

Ray LaMontagne

Χριστουγεννιάτικα ψυχανεμίσματα…

Στολισμένα έλατα, λαμπιόνια και φάτνες κοσμούν δρόμους, μπαλκόνια και πλατείες για να φωτίσουν γιορτινά μοσχομυρωδάτες μέρες αγάπης, προσφοράς, προσδοκίας και συγχώρεσης .

Με τις ψυχές, όμως, των ανθρώπων τι γίνεται; Πώς στολίζονται με το πνεύμα των Χριστουγέννων; Πώς ζεσταίνονται οι πιο παγωμένες απ΄αυτές από την θαλπωρή της ανθρωπιάς και της ελπίδας; Πώς αγγίζει τις πιο μίζερες μια νότα χαράς και αισιοδοξίας; Γιατί, τέλος, άλλες βιώνουν τέτοια εποχή συναισθηματική έξαψη και άλλες μελαγχολικό ψυχοπλάκωμα;

Χριστούγεννα με δανεικά…

Χριστούγεννα. Σα μεγαλοβδομάδα είναι. Ούτε καν το εορταστικό πήξιμο στους δρόμους. Μόνο ότι έχει σχέση με φαγητό κινείται. Είναι το τελευταίο που απέμεινε. Η επιβίωση. Τρώω, άρα υπάρχω. Τα παλιά μεγαλεία έχουν τελειώσει εδώ και χρόνια, αλλά σήμερα μας τέλειωσε και η ελπίδα.

Ο μέσος αφελής πολίτης αυτής της χώρας και ο μέσος παντελώς αγράμματος καταλαβαίνει ότι ο Αλέξης της καρδιάς του δεν κατάφερε να κάνει το γάιδαρο να πετάξει και έχει πέσει σε μαύρη κατάθλιψη. Και δεν βρίσκει πια και κάτι ανάλογο να πιαστεί. Ανοίγει το βιβλίο των μικρών εξερευνητών και βλέπει, Λαφαζάνη, Λαπαβίτσα, Ζωή, Λεβέντη, Ραχήλ, Μιχαλολιάκο, Γκλέτσο, Σώρα, Αλαβάνο και απελπίζεται. Είπαμε είναι αγράμματος, είναι αφελής, αλλά τυφλός δεν είναι. Κόβει τις φάτσες και διστάζει να ταυτιστεί, να ενθουσιαστεί και να πιστέψει πάλι ένα ανάλογο παραμύθι. Κουράστηκε. Το κομμουνιστικό όνειρο απομακρύνεται, μαζί με τα λεφτά. Hοpeless…

Ο θάνατος του John Lennon…

Τέτοιες μέρες πριν από πολλά χρόνια δολοφονήθηκε  από τον Mark Chapman, ο θρύλος της μουσικής John Lennon. Λίγες ώρες πριν γίνει το κακό, ο Chapman βγήκε φωτογραφία με το θύμα του, ζητώντας από τον Lennon να υπογράψει τον νέο του δίσκο. Μάλιστα, όπως είπε μετά, την στιγμή της φωτογράφησης είχε το πιστόλι στη τσέπη του, αλλά κώλωσε…

 

Το θύμα με τον θύτη του

Στη συνέχεια περίμενε υπομονετικά έξω από το κτίριο Dakota, όπου έμενε ο τραγουδιστής, για να προχωρήσει στο αρρωστημένο του σχέδιο.

Οι σύγχρονοι αριστεροί “δηλωσίες”…

Στα πέτρινα χρόνια της ιστορίας της αριστεράς στον τόπο μας, τότε πουν οι πρόγονοι των σημερινών κομμουνιστών, μαρτυρούσαν για τις ιδέες τους στα ξερονήσια και στη Μακρόνησο, η μεγαλύτερη ντροπή και παντοτινή ρετσινιά,ήταν να υπογράψουν τη δήλωση μετανοίας και αποκήρυξης του κομμουνισμού

Πολλοί δεν άντεξαν τα βασανιστήρια και υπέγραψαν τις δηλώσεις τις οποίες στη συνέχεια υποχρεώνονταν να διαβάσουν ενώπιον των συγκρατουμένων συντρόφων τους. Και μπορεί ως “δηλωσίες” να έβαζαν τέρμα στα βασανιστήρια, γίνονταν όμως ταυτόχρονα και αποδιοπομπαίοι τράγοι από το κόμμα και τους πρώην συντρόφους τους. Ήταν  από τα πιο μελανές  στιγμές της νεώτερης ιστορίας που στοιχειώνει μέχρι σήμερα το πολιτικό μας σύστημα παρ' ότι πέρασαν τόσα χρόνια...

Στο ίδιο έργο θεατές...

Κάπου έχει αρχίσει να το χάνει το αίσθημα του μέτρου ο πρωθυπουργός και αυτό είναι κάτι που θα πρέπει να το διαχειριστεί την περίοδο αυτή των εορτών όταν του δοθεί η δυνατότητα για ορισμένες στιγμές ηρεμίας και περισυλλογής. Γιατί η εικόνα που δίνει τον τελευταίο καιρό είναι ενός ανθρώπου που υπό το βάρος της πίεσης έχει αρχίσει να χάνει τον έλεγχο.

Μπορεί να το μάζεψε στη συνέχεια, όμως αυτό που ειπώθηκε από τον Αλέξη Τσίπρα για εκείνους που δεν είναι καλά στην ψυχή τους και το οποίο φωτογράφιζε ευθέως τον Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, υπερβαίνει τα επίπεδα της πολιτικής αντιπαράθεσης, ακόμη και της έντονης υπεράσπισης –όπως ενδεχομένως θεωρείται από τον Έλληνα πρωθυπουργό– των θέσεων της χώρας. Πρόκειται για φρασεολογία που χαρακτηρίζεται απρεπής και σαφώς δεν προάγει και τον διαπραγματευτικό διάλογο. Η "απάντηση" αυτή του κ. Τσίπρα στις ευθύνες που του κατελόγισε ο Γερμανός ΥΠΟΙΚ για τη στάση του, δεν ήταν απλώς δεικτική. Αυτό δεν θα ήταν πρόβλημα. Ήταν απρεπής. Και αυτό είναι πρόβλημα…