Blue Jean...

David Bowie

Καμμένος: Εκτός των ορίων της δημοκρατίας…

Σε ένα δημοκρατικό καθεστώς, η παραβίαση του νόμου, δεν είναι "ύβρις". Είναι απλώς μία συγκεκριμένη παρανομία. Αντίθετα, μιλάμε για "ύβρι" όταν –ανεξάρτητα από τηn τυπική νομιμότητα– παραβιάζονται τα "μετανομικά" εκείνα όρια, που στοιχειοθετούν τους θεμελιώδεις αυτοπεριορισμούς, στους οποίους στηρίζεται η ίδια η δημοκρατία, αλλά που δεν είναι και τυπικά θεσμισμένοι.

Αφού «σε μια δημοκρατία ο λαός μπορεί να κάνει οτιδήποτε», αλλά «οφείλει να ξέρει ότι δεν μπορεί να κάνει οτιδήποτε». Γι’ αυτό και η δημοκρατία ορίστηκε, ως «το καθεστώς του αυτοπεριορισμού» ή ως «τραγικό καθεστώς» (Κ. Καστοριάδης, Η ελληνική πόλις και η δημιουργία της δημοκρατίας)...

Η Ελλάδα με δελτίο… αλά Λαπαβίτσα!

Στην ιστορία υπάρχει ένας τομέας που λέγεται What if. Τι δηλαδή θα συνέβαινε αν κάτι μια λεπτομέρεια είχε καταλήξει διαφορετικά. Το σκεφτόμουνα διαβάζοντας ένα απόσπασμα από συνέντευξη του Κώστα Λαπαβίτσα στο Βήμα το 2012 για το τι θα συνέβαινε αν η ομάδα του Λαφαζάνη είχε περάσει την γραμμή της στην κυβέρνηση.

Αναφερόμενος στην ανάγκη επιστροφής στην δραχμή ο Λαπαβίτσας είχε πει «Τους πρώτους µήνες θα υπάρξουν προβλήματα στο πετρέλαιο, στα φάρµακα και στα τρόφιµα. Η παραγωγή ενέργειας µπορεί να καλυφθεί από εγχώριες πηγές».

Σταματάει το μυαλό τι θα είχε συμβεί αν η Ελλάδα είχε πάει στην δραχμή και της έσκαγε ένας χειμώνας σαν το φετινό με προβλήματα στο πετρέλαιο, τα φάρμακα και τα τρόφιμα…

Ο Καμμένος δεν θα συλληφθεί ποτέ…

Η κυβέρνηση Τσίπρα διαθέτει δύο υπουργούς-διαμάντια. Τον Παύλο Πολάκη και τον Πάνο Καμμένο. Αριστερός ο πρώτος, δεξιός ο δεύτερος, έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό: υβρίζουν και απειλούν οποιονδήποτε τολμήσει να πει κάτι που πάει κόντρα στο προφίλ που θέλουν να οικοδομήσουν.

Τα δύο μεγαλύτερα κατορθώματα του Πολάκη (εννοείται εκτός από την άψογη λειτουργία του συστήματος Υγείας…), είναι δύο. Πριν από μερικούς μήνες απείλησε ευθέως δημοσιογράφο ότι θα τον χώσει δυο μέτρα κάτω από τη γη (εδώ). Και τις προάλλες εξύβρισε σκαιότατα συνδικαλιστή (εδώ)…

Η επικίνδυνη γλώσσα του λαϊκισμού…

«Γιατί όποιος παλεύει για το δίκιο έχει πάντα δίκιο.

Όποιος υπερασπίζεται την ανθρωπότητα έχει πάντα δίκιο».

Το τραγούδι του Κόμματος (1949)

Ο λαϊκισμός ταυτίζεται με την δημαγωγία από την εποχή της αρχαίας Ρώμης. Στην Ρωσία του 19ου αιώνα, με τους ναρόντνικους, απέκτησε μία μυστηριακή διάσταση, ανάγοντας τον «λαό» σε πηγή σοφίας, καλλιτεχνικής δημιουργίας και ειδυλλιακής διαβίωσης. Αλλά στην Ρωσία του 19ου αιώνα τα πάντα είχαν μυστηριακή διάσταση…

Η βιομηχανία των αγωγών…

Οπως θα θυμάστε τον Ιανουάριο του 2015 την ατμόσφαιρα του ευλογημένου αυτού τόπου τη σάρωσε η αύρα της ελπίδας. Πρωθυπουργός έγινε ο Αλέξης Τσίπρας, υπουργός Οικονομικών ο Γιάνης Βαρουφάκης και το χαρτοφυλάκιο της Αμύνης το ανέλαβε ο Πάνος Καμμένος των ΑΝΕΛ. Η κυβέρνηση βαπτίσθηκε «πρώτη φορά αριστερά», διότι το «αριστεροδεξιά» είχε ήδη χάσει την παρθενία του από τις συνεργασίες της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ με το κόμμα του κ. Καρατζαφέρη εκ δεξιών και το άλλο του κ. Κουβέλη εξ αριστερών.

Με μία μικρή διαφορά. Τον Ιανουάριο του 2015 η αριστερά των κ. Τσίπρα, Φλαμπουράρη μετά της κ. Χριστοδουλοπούλου είχε υποσχεθεί στο χριστεπώνυμο πλήρωμα πως τίποτε δεν θα ήταν ίδιο όπως πριν. Η δευτέρα παρουσία που ευαγγελιζόταν θα ήταν ημέρα κρίσης όχι μόνον για την Ελλάδα αλλά και για την Ευρώπη ολόκληρη. Ο άλλος κόσμος ήταν επιτέλους εφικτός – μακριά από μας. Πόθεν λοιπόν η συνεργασία με τους ΑΝΕΛ; Ισως γιατί το μέλλον της χώρας δεν μπορεί να οικοδομηθεί χωρίς έναν Τέρενς Κουίκ…