Θυμάμαι…

Θυμάμαι τα φάσκελα να πέφτουν κατά ριπάς πάνω από τα κεφάλια των τσολιάδων, στους τείχους του Κοινοβουλίου. Και λίγο πιο κάτω, σε ένα τραπέζι σαν τα πάνελ του Παπαδάκη, τον Γιάνη, τον Τσακαλώτο, τον Κατρούγκαλο και τον Καζάκη να εξηγούν πώς θα φύγουμε από την κρίση και ταυτοχρόνως θα βάλουμε και λεφτά στην τσέπη. «Όχι μόνο θα μας τα δώσουν, θα μας παρακαλάνε να τα πάρουμε».

Τι απέγινε ο Καζάκης; Και γιατί δεν έκανε καριέρα αντίστοιχη των άλλων; 

Θυμάμαι εκείνο το παλικάρι που έγινε σύμβολο αμφισβήτησης επειδή, κάνοντας παρέλαση, σήκωσε το χέρι και μούτζωσε την εξέδρα των επισήμων. Τους «δασύτριχους πολίτες και της Αυριανής τους τρωγλοδύτες», που έλεγε ο Σαββόπουλος, να βρίζουν και να φτύνουν τον Κάρολο Παπούλια, να επιτίθενται στην κεφαλή του πολιτεύματος…

Ο Βελόπουλος, ο Γιάνης και ο Κοέλιο…

Το μυαλό ενός ψηφοφόρου του Βελόπουλου είναι ένα μυαλό τετράγωνο, που λένε, το οποίο ακολουθεί με αυστηρότητα την οδό της επαγωγής.

Ξυπνάει, ας πούμε το πρωί, πρέπει να πληρώσει ΔΕΗ, δεν έχει τα χρήματα, θυμώνει, θυμάται την Αλωση της Πόλης και καταλήγει στο συμπέρασμα ότι, αν ο Πατριάρχης ξαναλειτουργήσει στην Αγιά Σοφιά, δεν θα χρειάζεται ούτε ΔΕΗ ούτε τίποτε.

Αν αργότερα στο καφενείο τον ρωτήσουν πού τα ’μαθε όλ’ αυτά, θα συστήσει στους αμόρφωτους να διαβάσουν καμιά επιστολή του Ιησού για να ξεστραβωθούν.

Αφού δε αποφανθεί ότι όλοι οι πολιτικοί είναι λαμόγια και όλοι οι γιατροί σου ζητάνε φακελάκια για να σου βγάλουν τη χολή, γι’ αυτό χρειάζεται η θανατική ποινή, θα πεταχτεί από το καφενείο για να τσακωθεί…