Little Red Rooster...

The Doors

Το Ποτάμι, και εγώ…

Αφορμή για το παρόν, υπήρξε το άρθρο του φίλου μου του Strange ( εδώ ) και τα ζητήματα που θίγει.

Και στα οποία θα αναφερθώ, παρόλο που είναι μεγάλος ο πειρασμός να ανταποδώσω τα ουκ ολίγα κοπλιμέντα που μου επιφύλαξε, καθώς και η δική μου εκτίμηση παρά τις επιμέρους διαφορές μας (και πολιτικές) είναι παραπάνω από δεδομένη.

Εξάλλου αν σήμερα γράφω άρθρα ως “Παραβάτης” αυτό οφείλεται σχεδόν αποκλειστικά στον Strange, όχι τόσο επειδή ευγενικά μου παραχωρεί χώρο στον Ορθογράφο (εξάλλου από blogs άλλο τίποτα), αλλά επειδή αυτός με έπεισε με επίμονη προσπάθεια ότι αξίζει τον κόπο να κάθομαι να γράφω τις σκέψεις μου. 

Διότι και εγώ ως γνήσιο τέκνο της γενιάς μου (συν πλην 40) μεγάλωσα πιστεύοντας ότι δεν αξίζει κανείς να κάνει πολλά περισσότερα πέρα απ' το να σχολιάζει απλώς τα κοινά απ' τον καναπέ του ή στα πάσης φύσεως καφενεία… 

Ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα.

(Παλιό, αλλά ισχύει...)

Υπάρχει μια ολόκληρη γενιά συμπατριωτών μας που πέρασε μια ζωή στην τούφα.
Δεν την κατακρίνω, σ αυτήν άλλωστε ανήκει και η σύζυγός μου, αλλά μπορώ να την κρίνω.

Πρόκειται για τη γενιά που μεγάλωσε επί παντοδυναμίας Πασόκ, όπου τα πάντα όλα ήταν ισοπεδωμένα, τα πακέτα Ντελόρ, και οι επιδοτήσεις της ΕΟΚ έπεφταν σαν χαλάζι, όπου τα διάφορα ιδιωτικά κανάλια διαμόρφωναν συνειδήσεις, όπου τα ινδάλματα όλων ήταν ο Βασίλης Καρράς και η Ρούλα Κορομηλά, και όπου ελλείψει πραγματικών εχθρών και προβλημάτων, οι νέοι μας εξαντλούσαν την επαναστατικότητά τους σε ανούσιες καταλήψεις σχολείων, σε rave party, και αργότερα το βράδυ στον…. Πανταζή.

Τα υποκείμενα…

Το όνειρο των ψηφιακών μηδενικών γίνεται πραγματικότητα.

Ιδιαίτερα οι μαρξίζοντες, δικαιούνται ολόκληρη την πίτα καθότι ευεπίφοροι στην ουτοπική σαχλαμάρα της σοσιαλιστικής κοινωνίας.

Με εφόδιο την πεποίθηση ότι ζουν λίγο πριν το 1830, εκμεταλλευόμενοι το τρομοκρατικό όραμα της απολυτότητας, την αισθητική ταλιμπανικής λόξας διανθισμένη με αγγλικά νηπιαγωγείου και την μύχια βεβαιότητα ότι το αίμα τους θα βάψει τον τοίχο σχολείων, σανατορίων και ευαγών ιδρυμάτων· η βεβιασμένη αντιστοιχία συνθηκών με όπλο τον σκουριασμένο άβακα, ο αντικαπιταλιστικός μοντερνισμός και η πρωτότυπη φέτα, προσφέρουν γλωσσικά θέσφατα για τους αποτυχημένους καλλιτέχνες.

Η Ν.Δ. και ο ιδεολογικός αναπροσανατολισμός της…

Με αφορμή την υπόθεση Μπαλτάκου έχει ξεκινήσει συζήτηση για την ανάγκη ιδεολογικού αναπροσανατολισμού της ΝΔ.

Θεωρώ ότι σε κάθε περίπτωση αποτελεί ψευτοδίλημμα το ερώτημα, αν η ΝΔ πρέπει να στραφεί προς τον κεντρώο χώρο ή προς τα δεξιά για να αντλήσει εκ νέου δυναμική εξουσίας.

Το εν λόγω ψευτοδίλημμα τίθεται κυρίως από τα «κέντρα» εξουσίας εκείνα που προσπαθούν εναγωνίως να ωθήσουν τη ΝΔ προς το κέντρο, προκειμένου να διασώσουν πολιτικά το εγχείρημα της κεντροαριστεράς, όπως και αν βαφτιστεί τελικά.

Μύχιος λοιπόν σκοπός αυτών είναι η διάσωση του ΠΑΣΟΚ και κυρίως των «κορυφαίων» στελεχών του πάλαι ποτέ κραταιού Κινήματος, καθώς η συνέχιση της συνεργασίας με τη ΝΔ αποτελεί το μόνο λόγο ύπαρξης που τους απέμεινε…

Να τελειώνουμε με τους φασίστες…

Ο θυμός δεν είναι καλός σύμβουλος – εάν όμως μπορούσαμε να λύσουμε όλα τα προβλήματα με ασκήσεις γιόγκα, θα είχαμε προ πολλού πλανητάρχη τον Δαλάι Λάμα.

Αυτές τις μέρες νιώθω να με πλημμυρίζει η οργή, αλλά και καμία διάθεση να ορθώσω στο διάβα της το παραμικρό ανάχωμα.

Φαίνεται πως ο καθένας μας έχει το προσωπικό του όριο στο δούλεμα – και μάλλον το δικό μου έχει παραβιαστεί πλειστάκις.

Τέρμα οι μαλακίες. Κομπρέντε;

Μπάστα. Φινίτο…

«Η αλλαγή δεν μπορεί να περιμένει»…

Η εντιμότητα, η ειλικρίνεια, η «καθαρότητα», η αξιοπρέπεια και ο σεβασμός δεν είναι αυτονόητα στην Τοπική Αυτοδιοίκηση. 

Είναι ζητούμενα για τα οποία πρέπει να δώσουμε μάχες!

Η πρώτη εικόνα που διαμορφώνει ο πολίτης για το κράτος είναι η εικόνα που σχηματίζει από -και για- τη Διοίκηση της γειτονιάς και του Δήμου του.

Αν λοιπόν δεν μας αρέσει η εικόνα του κράτους μας, πρέπει να αλλάξουμε την πρώτη -μικρή μεν- εικόνα, για να καταφέρουμε στη συνέχεια να αλλάξουμε και τη μεγάλη εικόνα, του Κράτους.

Είναι εύκολο; Ασφαλώς ΟΧΙ!

Είναι δύσκολο; Ασφαλώς ΟΧΙ!

Το ζήτημα δεν είναι αν είναι κάτι εύκολο ή δύσκολο. 

Το κρίσιμο είναι ότι πρόκειται για κάτι απολύτως αναγκαίο…