Na na na.....

By the Knife...

Όταν μίλησε ο Χάμπερμας…

Στις 28-04-13, ο σπουδαίος Χάμπερμας έδωσε διάλεξη στο Βέλγιο, με θέμα τα προβλήματα της σημερινής ΕΕ και τον τωρινό ρόλο της Γερμανίας στην εξέλιξή τους. Αποκωδικοποιώντας τα, όχι ιδιαίτερα δυσνόητα, μηνύματά του, μπορεί να καταγραφεί η παρακάτω ακολουθία σκέψεων και μηνυμάτων:

1. Ο φιλόσοφος αναφέρει ρητά την αδήριτη διαχρονική βούληση της μεταπολεμικής Γερμανίας να συνδράμει στην ευρωπαϊκή ομογενοποίηση, κυρίως σε σύζευξη με τον έναν ιστορικό αντίπαλο στον πόλεμο, με τη Γαλλία. Αρκεί να θυμηθούμε τα πολιτικά δίδυμα του μεταπολέμου, Αντενάουερ - Ντε Γκωλ, Σμίτ - ντ’ Εσταίν, Κολ - Μιττεράν, Μπραντ - Πομπιντού και τον καίριο ρόλο τους στην πολιτική και οικονομική ενηλικίωση των ιδεών του Μονέ….

Τέχνη και άποψη…

Δεν μπορεί κανείς να ισχυριστεί ότι το θέμα που «έσκασε» πρόσφατα στα ανά την επικράτεια (και όχι μόνο) ελληνόφωνα καφενεία, που κατά περίπτωση ονομάζονται μέσα κοινωνικής δικτύωσης, sites, fora, blogs κλπ δεν κεντρίζει το ενδιαφέρον ενός «μέσου» ιντερνετάκια, όπως η αφεντιά μου.

Αναφέρομαι βεβαίως, στις υποτιθέμενες δηλώσεις της Κικής Δημουλά, γνωστής ποιήτριας της χώρας μας – και τις αποκαλώ υποτιθέμενες όχι διότι αμφισβητώ το ότι πράγματι είπε αυτά που φέρεται ότι είπε, αλλά επειδή υπάρχει μια λεπτή αλλά σαφέστατη διαφορά μεταξύ μια ιδιωτικής κουβέντας και μιας (δημόσιας) δήλωσης.

Προσωπικά θα προσπεράσω την ουσία των «δηλώσεων» αυτών, όχι γιατί δεν έχω άποψη επ’ αυτών (όχι που δε θα είχα) αλλά επειδή το ζήτημα όχι απλώς εξαντλήθηκε σε χρόνο ρεκόρ και τον ορυμαγδό των αναρτήσεων/άρθρων/κλπ «επώνυμων» και «ανώνυμων», αλλά είναι μια ανάσα πια απ’ το να καταντήσει κουραστικό.

Προσωπικά θα εστιάσω σε μία σειρά από ζητήματα τα οποία αναδείχτηκαν με αφορμή  αυτή την ιστορία και ενώ  αυτοτελώς παρουσιάζουν επίσης μεγάλο ενδιαφέρον, δεν εξαντλήθηκαν σε τόσο μεγάλο βαθμό (όπως πέραν από την ουσία των δηλώσεων που λέγαμε, το ζήτημα της ιδεολογικής ηγεμονίας της λεγόμενης αριστεράς). Πάμε λοιπόν:

Περί δημοσίου…

Ας αρχίσουμε με κάτι που μάλλον θα μας βρει όλους σύμφωνους: Εδώ και μερικές δεκαετίες το κίνημα κατά του δημοσίου και υπέρ του ιδιωτικού –για να μιλήσουμε γενικά– κατάφερε να διανύσει μια τεράστια απόσταση· ξεκίνησε ως ιδέα κάποιων περιθωριακών διανοούμενων και πολιτικών και τελικά έγινε δόγμα που η μεγάλη πλειονότητα της διεθνούς ελίτ θεωρεί αυτονόητο.

Έτσι, έννοιες όπως π.χ. κοινωνικό κράτος, αλληλεγγύη, ισότητα, συλλογικό αγαθό, μπορεί να μνημονεύονται μερικές φορές στον ρητορικό λόγο των πολιτικών, αλλά τα (επειγόντως) ζητούμενα είναι άλλα και αντίστροφα: ανταγωνιστικότητα, ελευθερία επιλογής για το άτομο, συρρίκνωση του κράτους, μείωση της φορολογίας, απελευθέρωση της ιδιωτικής πρωτοβουλίας.

Η ιδεολογία αυτή δεν καθιερώθηκε από τη μια μέρα στην άλλη.

Η «νέα σκέψη» προωθήθηκε σταδιακά και συστηματικά, με έναν αποτελεσματικό συνδυασμό εμβριθών αναλύσεων και χοντροκομμένης προπαγάνδας που στόχο είχε το δημόσιο και τις «καταχρήσεις» του, τις οποίες, οι λάτρεις του ιδιωτικού άλλοτε εφεύρισκαν και πάντοτε διόγκωναν.

Και αυτό μάλιστα σε χώρες όπου το κοινωνικό κράτος λειτουργούσε αποδοτικά και είχε να επιδείξει τεράστιες επιτυχίες, στελεχωμένο αξιοκρατικά, με ρίζες στην πολιτική κουλτούρα της Αριστεράς και της Κεντροαριστεράς.

Νηστεία-Οβελίας-Σαμαράς

Πραγματικά, αν δε με είχε καταστρέψει οικονομικά η κρίση (και μιλάμε για καταστροφή, όχι φέτος μόνο 10 μέρες διακοπές και τα φρεντοτσίνο μόνο κάθε δεύτερη μέρα καταστροφή , όπως οι περισσότεροι φωνασκούντες στα σόσιαλ μήντια), θα ήταν η πιο διασκεδαστική περίοδος της ζωής μου. Πείτε με εγωιστή, μνησίκακο, κακό, αλλά ηδονίζομαι με το ξεμπρόστιασμα της νοητικής ένδοιας των κομπορημμόνων.

Δις ιζ δε Γκρίς!

Φέτος το Πάσχα ήμουν καλό παιδί.

Μετά από δεν ξέρω κι εγώ πόσα χρόνια κράτησα για λίγο -για μερικά δευτερόλεπτα έστω- λαμπάδα, έως ότου με ένα πρόσχημα της στιγμής («κρατάς μια στιγμή, να πιάσω το μαντίλι μου;») την πάσαρα παραδίπλα.

Επίσης, παρακολούθησα τη λειτουργία της Αναστάσεως! (Τα τελευταία πέντε λεπτά μόνον και αυτά από την τηλεόραση, είναι αλήθεια - πάντως, με τον τρόπο μου, μετείχα· και αυτό έχει σημασία).

Τελευταίο και σπουδαιότερο, όταν μου έλεγαν «Χριστός Ανέστη», εγώ απαντούσα «αληθώς ο Κύριος» και όχι «είσαι βέβαιος;», όπως συνήθιζα εδώ και πάρα πολλά χρόνια - τόσο πολλά που προτιμώ να μην ξέρω πόσα ακριβώς…

Bye Bye… Ντόρα!

Το διάσημο χαμόγελο της κόρης του Μητσοτάκη έχει χαθεί, τους τελευταίους μήνες, από το πρόσωπό της.

Οι ερμηνείες που δίνονται στο εσωτερικό της ΝΔ είναι πολλές.

Ξεχωρίζουμε όμως δύο: η πρώτη, σύμφωνα με τους παροικούντες την γαλάζια Ιερουσαλήμ, έχει να κάνει με την κακή χημεία και την διαχρονική καχυποψία που υπάρχει μεταξύ Σαμαρά – Ντόρας…

ΣΥΡΙΖΑ: «λατέρνα, φτώχεια και γαρύφαλλα…»

Μετά το φιάσκο της Κύπρου και τον εγκλωβισμό σε έναν ευρωσκεπτικισμό που μοιραία οδηγούσε, και πάλι, στο φλερτ με την έξοδο από την ευρωζώνη και το ευρώ, ο ΣΥΡΙΖΑ ανακάλυψε μια νέα προοπτική στη στρατηγική του : τη «συμμαχία του Νότου».

Γυρνώντας από την πορτογαλική επέτειο της «επανάστασης των γαρυφάλλων», ο Αλέξης Τσίπρας, ανακοίνωσε την πρόθεσή του να πρωταγωνιστήσει σε αυτή τη νέα πολιτική πρωτοβουλία θεωρώντας πως αυτή θα είναι η λύση για την «έξοδο από τα μνημόνια» αλλά και το ανάχωμα απέναντι στη γερμανική κυριαρχία.

Το σενάριο είναι απλό ∙ κάτι σαν το μυθιστόρημα «Βόρειοι και Νότιοι» στην παλιά τηλεοπτική εκδοχή του : «εκπληκτικές σκηνές μάχης, ανεκπλήρωτοι έρωτες, αμείωτη δράση».

Μετά τη γοητεία του λατινοαμερικάνικου «τσαβίσμο», μετά τους λαφαζανικούς ύμνους για την κυπριακή «κάλπικη λίρα», ο ΣΥΡΙΖΑ, για μια φορά ακόμη, εκδηλώνει τον αντιευρωπαϊκό πλέον εκτροχιασμό του, επενδύοντας τις ψευδαισθήσεις του στο «μέτωπο του Νότου».

Bullying: Μια βρώμικη πραγματικότητα.

Ο καιρός που το bullying αποτυπωνόταν μόνο σε σκηνές ξένες ταινιών αποτελεί σίγουρα μακρινό παρελθόν.

Η ενδοσχολική βία, ή αλλιώς ο σχολικός εκφοβισμός, ή τραμπουκισμός, ή όπως αλλιώς μπορεί να περιγράψει κανείς το συγκεκριμένο φαινόμενο, αποτελεί απτή πραγματικότητα και μάλιστα όχι και τόσο αφανή. 

Ο αριθμός των περιστατικών που σημειώνονται καθημερινά, ο οποίος αυξάνεται σταδιακά με το πέρασμα των χρόνων, εφιστά σίγουρα την προσοχή όλων

Η κλινική ψυχολόγος- παιδοψυχολόγος, ψυχοθεραπεύτρια, επίτιμο μέλος της Αμερικάνικης Κοινωνίας της Ψυχολογίας PSI CHI, Μαρία Σαράντη και ο κ. Άλκης Κωνσταντίνος Τσιάντης, ψυχίατρος- ψυχοθεραπευτής, αναπληρωτής επιστημονικός υπεύθυνος της Εταιρείας Ψυχοκοινωνικής Υγείας του Παιδιού και του Εφήβου (Ε.Ψ.Υ.Π.Ε.) αναλύουν το φαινόμενο του bullying, καταδεικνύοντας τις αιτίες, τις συνέπειες, αλλά και τους τρόπους με τους οποίους θα πρέπει να κινηθούν οι γονείς και τα παιδιά για να το αντιμετωπίσουν.