Συμβαίνουν και αλλού…

Τελικά δεν είναι μόνο η ελληνική δικαιοσύνη, και γενικά το ελληνικό σύστημα που τα κάνει μπάχαλο μερικές φορές, απελευθερώνοντας σκληρούς κακοποιούς … κατά λάθος!

Το ίδιο συμβαίνει και στα καλύτερα σπίτια, όπως για παράδειγμα στην Αμερική, που αν μη τι άλλο φημίζεται για το οργανωμένο και αποτελεσματικό (και αυστηρό) σωφρονιστικό της σύστημα.

Όσοι πιστοί προσέλθετε…

Η σκληρή γραμμή που ακολούθησε η κυβέρνηση στο θέμα των εργαζομένων στις συγκοινωνίες κάνει επίκαιρο παρά ποτέ, αυτό το κεντρικό ερώτημα: Με ποιους ταυτίζεσαι ως πολιτικός χώρος και ποιες νοοτροπίες αντιμάχεσαι;

Ποιους επιχειρείς να εκφράσεις και ποιοι εκφράζουν αντιλήψεις που αντικρούουν θεμελιώδεις αρχές σου;

 

Για ένα μέρος του βαθέως κομματικού μηχανισμού η απάντηση μπορεί να μην είναι και τόσο προφανής και μοιάζει να κινείται σε υπόγεια αντίθεση με την διαυγή στάση του πρωθυπουργού.

 

Χρειαζόμαστε μια επανάσταση.

Ο δημόσιος λόγος έχει κατακλυστεί από αμετροέπεια, από έλλειψη ευγένειας, αισθητικής και ανεκτικότητας, από έναν πρόδηλο πατερναλισμό και από μια ευκολία στο να κατασκευάζουμε τηλεοπτικά είδωλα, να ρίχνουμε στο συλλογικό ανάθεμα πρώην εκλεκτούς της τηλεαρένας και να ξεχνάμε δηλώσεις, θέσεις, αναλύσεις, δεσμεύσεις, υποσχέσεις και παντός τύπου δημόσιες τοποθετήσεις των συγκαιρινών «σοφών» του σύγχρονου «γαλατικού χωριού», δίχως τις αγαπημένες προσωπικότητες του γνωστού κόμικς των Renne Goscinny και Albert Uderzo, αλλά ούτε και τη σοφία του μοναδικού φόβου που μπορεί πραγματικά να απασχολήσει μια συλλογική οντότητα: «Να μην πέσει ο ουρανός στα κεφάλια μας».

Υπερβολές, μη ρεαλιστικές στοχεύσεις και μονοσήμαντες αναλύσεις κατακλύζουν τη δημόσια σφαίρα.

Τοποθετήσεις που, αντί να προσφέρουν απαντήσεις στα καίρια προβλήματα που απασχολούν τον πολίτη, στέλνουν την μπάλα στην κερκίδα με ωμότητα και κυνισμό.

Μη πυροβολείτε τον Μαρξ… αλλά ούτε και τον Κέινς!

Θα έχετε ακουστά την περίφημη 11η θέση για τον Feurbach του Καρλ Μαρξ: «οι φιλόσοφοι έχουν απλά ερμηνεύσει τον κόσμο με διάφορους τρόπους. Το θέμα είναι να τον αλλάξουμε».

 

Καλό, δεν λέω, αλλά πώς να τον αλλάξεις αν δεν τον κατανοήσεις;

Και πώς να τον κατανοήσεις στο βαθμό που στοχάζεσαι εσχατολογικά;

Έτσι την πάτησαν πολλοί δεξιοί και αριστεροί και όχι ο Μαρξ.

Διότι ο Μαρξ  δεν σκεφτόταν εσχατολογικά – δεν ήταν καν μαρξιστής – αλλά διαλεκτικά και συγκυριακά, καταλήγοντας όμως σε συμπεράσματα εσχατολογικού χαρακτήρα για να προκαλέσει κοινωνική, μαζική δράση για αλλαγή του κόσμου της αποξένωσης του ανθρώπου από την εργασία του και κατακερματισμού του εαυτού του.

Νόμος είναι τα καπρίτσια των συνδικαλιστών!

Ένας αγροτοσυνδικαλιστής μιλούσε στην κάμερα κάπου έξω από τη Λάρισα: «Εμείς έχουμε μόνο ένα αίτημα», είπε.«Να φύγουν τα ΜΑΤ για να μπορέσουμε να διαδηλώσουμε».

Λογικός ακουγόταν· το δικαίωμα στη διαδήλωση είναι ιερό. Απλώς δεν είπε ότι ήθελε να διαδηλώσει καταμεσής της Εθνικής Οδού.

 

Το χειρότερο όμως είναι άλλο.

Από τα λεγόμενά του και από το ύφος του φαινόταν πως πραγματικά πίστευε ότι έχει το αναφαίρετο δικαίωμα να εμποδίσει τους υπόλοιπους συμπολίτες του να κινούνται ελεύθερα.

Ήθελε, σώνει και καλά, να σταματήσει την κίνηση ώστε να φωνάξει τα αιτήματά του στη μέση του οδοστρώματος. Θεώρησε δε «καταστολή» την απαγόρευση που προβλέπεται από τον νόμο, αλλά και από τη λογική.

Τι σου είναι τα γονίδια;

Αν και γενικά μου αρέσει να παρακολουθώ την επικαιρότητα και να την σχολιάζω,

δεν ασχολήθηκα και δεν ασχολούμαι καθόλου με το «μεγάλο» ζήτημα της λίστας Λαγκάρντ, που κατά πολλούς κλυδωνίζει το σύστημα….

Και όχι διότι δεν είναι όντως σοβαρό ως ζήτημα, αλλά διότι προσωπικά το θεωρώ ανούσιο.

Μας πρόλαβε η Κούβα!

Οι προσπάθειες του κ. Αντώνη Σαμαρά να προσελκύσει επενδύσεις από το Κατάρ, σε συνδυασμό με την αμφίσημη έως αρνητική στάση που τηρεί ο Αλέξης Τσίπρας έναντι των αποκρατικοποιήσεων, καθιστούν επίκαιρες και διδακτικές κάποιες πρόσφατες εξελίξεις στην... Κούβα. 

 

Τη στιγμή που στην Ελλάδα οι πολιτικοί της ριζοσπαστικής Αριστεράς, αλλά και της λαϊκής Δεξιάς, αντιδρούν στις απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων και αμφισβητούν τα οφέλη των ιδιωτικών επενδύσεων, σε έναν από τους τελευταίους προμαχώνες του υπαρκτού σοσιαλισμού δεν φαίνεται να έχουν τέτοιου είδους αναστολές. 

Τα φακελάκια τώρα δικαιώνονται…

Δεν πίστευα στα μάτια μου όταν το διάβασα στο Euro2day το παρακάτω απόσπασμα από τη συνέντευξη του Αλέξη Τσίπρα στη Wall Street Journal προχθές, στις 29 Ιανουαρίου 2013:

«Ο κ. Τσίπρας στάθηκε στο θέμα της δωροδοκίας μιλώντας για τη φροντίδα υγείας στην Ελλάδα. Όπως και οι περισσότεροι στην Ευρώπη, το ελληνικό κράτος είναι ο κύριος προμηθευτής της ιατρικής περίθαλψης μέσω μιας εθνικής υπηρεσίας υγείας, και -στα χαρτιά τουλάχιστον- κάνει σπουδαία δουλειά.

Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας κατατάσσει την Ελλάδα στη 14η θέση στην παγκόσμια κατάταξη, αν και οι κατά κεφαλήν δαπάνες είναι σχετικά χαμηλές. Αντίθετα, οι ΗΠΑ, οι οποίες δαπανούν περισσότερα κατά κεφαλήν χρήματα, έρχονται στην 38η θέση όσον αφορά τη συνολική ποιότητα, πίσω από το Μαρόκο και την Ντομίνικα.

Από στατιστικές, όπως αυτή που δημιουργήθηκε στο ObamaCare, σημειώνει ο αρθρογράφος.

Όμως, ο κ. Τσίπρας δίνει και την άλλη πλευρά.

"Γιατί σε ένα δημόσιο νοσοκομείο, για να υποβληθεί σε χειρουργική επέμβαση κάποιος ασθενής πρέπει να δώσει φάκελο με ένα ορισμένο ποσό;" αναρωτιέται.

Γιατί, πράγματι; αναρωτιέμαι.

"Επειδή το κράτος δίνει χαμηλούς μισθούς στους γιατρούς, νομίζοντας ότι είναι απολύτως φυσικό να προσθέτουν σε αυτήν την αμοιβή", αποδεχόμενοι το φακελάκι».

Πήγα στο site της Wall Street Journal, αναζήτησα το πρωτότυπο, μήπως είχε γίνει λάθος στη μετάφραση και το βρήκα!