Η «αναμάρτητη» Ευρώπη…

Μια ευρωπαϊκή ηγεσία βουτηγμένη στη σαπίλα και στη διαφθορά παραδίδει μαθήματα οικονομικής «ηθικής», με θύματα αθώους και ανυποψίαστους λαούς. 
Ελλάδα και Κύπρος έχουν μπει στο στόχαστρο των υπέρ  άνω υποψίας  ευρωπαίων εταίρων, οι οποίοι στο όνομα της πάταξης της διαφθοράς και του εξορθολογισμού «γονατίζουν» λαούς με μνημόνια και μέτρα εξαθλίωσης.

Ξεχνούν όμως ότι οι ίδιοι είναι πρώτοι διδάσκαλοι στις μίζες και στις απάτες. 

Ξεχνούν ποιοι στο όνομα των διακρατικών συμφωνιών «εκβίαζαν» ακόμα και αρχηγούς κρατών προς όφελος των επιχειρήσεών τους.

Για να θυμηθούμε λίγο...   

Είναι ο Μπένυ ο πιο σέξι πολιτικός του πλανήτη;

Αφορμή για το ερώτημα του τίτλου, αποτέλεσε μια κουβέντα που είχα σήμερα με γυναίκες συναδέλφους μου.

Όταν η συζήτηση ήρθε στην χθεσινή κόντρα της ζηλώτριας ανακρίτριας Κωνσταντοπούλου με τον ευτραφή αρχηγό του Πασόκ, και στα διάφορα υπονοούμενα που εκτοξεύτηκαν εκατέρωθεν, η συζήτηση μας εξετράπη, και τελικά προέκυψαν μερικά περίεργα, πλην όμως πολύ χρήσιμα, συμπεράσματα. Και το κυριότερο εξ αυτών, ότι ο Μπένυ αρέσει στις γυναίκες!

Έτσι ακριβώς όπως το ακούτε.

Οι οποίες (γυναίκες) βάζουν στην άκρη τις πολιτικές του, όπως και τον εν γένει πολιτικό του βίο, και επικεντρώνονται στην χάρη, στη γοητεία,  και στον ζωώδη μαγνητισμό που εκπέμπει ως άνδρας (έστω και γεματούλης), αλλά και στην εκφορά του λόγου του, που, όπως λένε,  μεταδίδει … κτηνώδη σεξουαλικότητα!!!!!!

Και αν στα παραπάνω προσθέσω κι εγώ την αναμφισβήτητη ευφυία του, ιδού ένα εκρηκτικό μίγμα, που κάνει τις γυναίκες βούτυρο στο έλεός του.

Συνωμοσίες δολοφονίας, ο Νταν Μπράουν, και ο … Τζιμ Μπελούσι.

Το αποκαλούμενο «σχέδιο δολοφονίας» του πρώην πρωθυπουργού Κώστα Καραμανλή μπορεί να είναι γοητευτική ιστορία μόνο για όσους πιστεύουν ότι τα αναγνώσματα του Νταν Μπράουν παραπέμπουν στην πραγματικότητα.

 

Για τους κανονικούς ανθρώπους δεν μπορεί να είναι αλήθεια.

Ποιος θα ήθελε να σκοτώσει έναν άνθρωπο στην πρωθυπουργία του οποίου δεν διακυβεύθηκαν σοβαρά πράγματα;

Παρέλαβε μια χώρα τις παραμονές της μεγαλύτερης διεθνούς αθλητικής διοργάνωσης και την παρέδωσε, επτά χρόνια αργότερα, εσπευσμένα, πριν κληθεί να διαχειριστεί την οικονομική κρίση και τις συνέπειές της, ενώ στο μεταξύ είχε κάνει συστηματικά πολιτική παροχών στην κομματική πελατεία του και σε ισχυρές κοινωνικές ομάδες πίεσης.

Η Κίνα δεν έχει χώρο για τους νεκρούς της!

Με σχεδόν ενάμιση δισεκατομμύριο κατοίκους, η Κίνα, όσο αχανής κι αν είναι, άρχισε πλέον να ζορίζεται στην εξεύρεση χώρων για να θάβει τους νεκρούς της.

Ποια είναι η λύση που βρέθηκε;

Η θάλασσα!

Η νέα γαστρονομική μόδα στην Αμερική!

Όσοι παρακολουθούν αμερικανικές ταινίες κλπ, θα έχουν σίγουρα υπόψη τους τον όρο roadkill, που αναφέρεται στα διάφορα άγρια και μη ζώα που σκοτώνονται κατά χιλιάδες κάθε μέρα στην Αμερική.

Σε μια αχανή χώρα σαν τις ΗΠΑ, με το ατέλειωτο οδικό της δίκτυο, μεγάλο μέρος του οποίου περνάει μέσα από παρθένα φύση, τα εν λόγω θύματα της ασφάλτου είναι πολλά.

Ελάφια, αντιλόπες, τάρανδοι, λαγοί, αλεπούδες, σκίουροι,  φίδια, ποντίκια, και άλλα πολλά είδη ζώων σκοτώνονται καθημερινά από τα αυτοκίνητα.

Και πολλοί Αμερικάνοι…. τα τρώνε!

Δημόσιο τέλος. Βγάλτε τα πέρα μόνοι σας.

Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν θέλουν πραγματικά ελευθερία, επειδή η ελευθερία προϋποθέτει ανάληψη ευθύνης και οι περισσότεροι τρέμουν την ανάληψη ευθύνης. Κάπως έτσι τοποθετούσε το ζήτημα της ελευθερίας ο πατέρας της ανθρώπινης ψυχολογίας, ο Σίγκμουντ Φρόυντ.

Με αυτή την παραδοχή δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κάποιος γιατί ο δεξιός ή αριστερός ολοκληρωτισμός βρίσκει οπαδούς μόλις υπάρξει ανάσχεση της οικονομικής ευημερίας. Κάθε φορά δηλαδή που προκύπτει μια οικονομική κρίση. 

Είναι ο πολιτισμός... ανόητε!

Κάπου διάβασα ότι ο Ρ. Σουμάν, ιδρυτής της σημερινής ΕΕ, προς τας δυσμάς του βίου του, είχε πει: «Αν μπορούσα να ξεκινήσω από την αρχή, δεν θα άρχιζα από τον άνθρακα και τον χάλυβα, αλλά από τον Πολιτισμό».

Η Ευρωπαϊκή Ένωση άρχισε με 6 χώρες ως «Ευρωπαϊκή Κοινότητα Άνθρακα και Χάλυβα».

Μετά από έναν καταστροφικό πόλεμο, η ήπειρος και οι λαοί της λαχταρούσαν να χτίσουν ξανά τις οικονομίες τους.

Το κατάφεραν και σε μισό αιώνα έφθασαν ξανά στο υψηλότερο επίπεδο υλικής ευμάρειας.

Ταυτόχρονα, πολλές ευρωπαϊκές μεγαλουπόλεις έγιναν πάλι πολιτισμικά κέντρα αναφοράς σε παγκόσμιο επίπεδο, όπως και πριν από τον πόλεμο, με μόνο ανταγωνιστή την Αμερική.

Κύπρος: Ένας πρώτος απολογισμός.

Παραδοσιακά το πολιτικό σύστημα της Μεγαλονήσου χαρακτηριζόταν από ικανούς δρώντες που πετύχαιναν να σώζουν την παρτίδα υπό συνθήκες εξαιρετικά δύσκολες. Η Κύπρος αποτελούσε πάντα το «ριγμένο» παιδί του Ελληνισμού, οπότε αναγκάστηκε να μάθει να στηρίζεται στα πόδια της δίχως να έχει να περιμένει πολλά από το ελλαδικό κράτος που εξαιτίας σωρείας σφαλμάτων, λανθασμένων χειρισμών και αυτοκαταστροφικών επιλογών δεν επέτυχε ποτέ την ένωση.

Όμως τα τελευταία χρόνια, μετά τον θάνατο του ιστορικού ηγέτη Τάσσου Παπαδόπουλου, το πολιτικό σύστημα της Κύπρου δείχνει αδύναμο να παρακολουθήσει τις κλιμακώσεις του διεθνούς παιγνίου.