Είμαστε όντως θύματα. Αλλά τίνος;

Υπάρχει ένα φαινόμενο στις ανθρώπινες δραστηριότητες και συναναστροφές, που η επιστήμη της ψυχολογίας το ονομάζει peer group pressure.

Δεν είμαι ψυχολόγος, και δεν γνωρίζω πως ο όρος αυτός χρησιμοποιείται στην ελληνική γλώσσα, αλλά μια ελεύθερη μετάφρασή του είναι «η πίεση των ομοίων», ή «η πίεση της ομάδας».

Πως παρασυρόμαστε δηλαδή, χωρίς πολλές φορές να το καταλάβουμε…

Και από όσα είμαι σε θέση να γνωρίζω, ακόμη και εμπειρικά, πρόκειται για ένα πραγματικά ισχυρό στοιχείο, που καθορίζει πολλές από τις καθημερινές συμπεριφορές ή απόψεις μας, που όμως τις θεωρούμε δεδομένες.

Ο θάνατος του Ασλάνη, και του life style.

O Μιχάλης Ασλάνης ήταν ένας ευγενέστατος άνθρωπος.

Ήσυχα έζησε τη ζωή του και ήσυχα έφυγε από αυτήν.

Τίμησε την Ελλάδα μέσα από τη δουλειά του καθώς θεωρούνταν από τους σημαντικότερους Έλληνες μόδιστρους, αναγνωρισμένος στο διεθνές jet set.

Τα ρούχα του είχαν πάντα αρχαιοελληνικά χαρακτηριστικά και αυτό ήταν προς τιμήν του.

Άλλωστε, αν δει κανείς τις σπουδές που είχε κάνει ο Ασλάνης θα καταλάβει ότι δεν ήταν ένας από τους «καραγκιόζηδες» μόδιστρους που κινούνταν μόνο και μόνο για επίδειξη μεταξύ Μυκόνου και Κολωνακίου.

Σπούδασε διακόσμηση, γραφικές τέχνες, ιστορία τέχνης και θεάτρου, στο πλάι σπουδαίων καθηγητών, όπως οι ζωγράφοι Τέτσης, Μοσχίδης, Γούναρης, Πρέκας και Βακαλό.

Αυτό τα λέει όλα και όσοι τον ήξεραν λένε πράγματι πόσο ευαίσθητος ήταν και πόσο καλή ψυχή.

Καλό του ταξίδι λοιπόν, ωστόσο, η… πιθανή αυτοκτονία του είναι η σφραγίδα στο τέλος μιας εποχής στο χώρο της μόδας.

Ρέκβιεμ για ένα «γουρούνι»…

Καλοκαιράκι του 2007. Ιούλιος, βράδυ Παρασκευής.

Γλυκιά νύχτα, ξάστερη, πριν να μας χτυπήσει το τσουνάμι της κρίσης. Η Αθήνα πλημμυρισμένη κέφι και ζωή.

Τα τραπεζάκια έξω, γεμάτα. Τα

α εφηβάκια βγαίναν ραντεβού.

Ήταν 11, κι ένα παλληκαράκι λίγο μεγαλύτερο, 24 χρονών, ετοιμαζόταν να πάει στο δικό του ραντεβού – με τον θάνατο.

Ήταν αστυνομικός. Είχε υπηρεσία στη συναυλία που γίνονταν στο γήπεδο του Baseball.

Στη σκηνή θα ανέβαινε η αφρόκρεμα του ελληνικού ροκ.

Το παλληκαράκι, πηγαίνοντας να συναντήσει τον θάνατο, μπορεί να είχε βάλει το CD από τα «Διάφανα Κρίνα» που θα έπαιζαν εκείνη τη νύχτα και να σιγοτραγουδούσε μαζί τους: «Τα χρόνια μου ναυάγησαν στις ξέρες σου».

Δεν ήξερε ότι σε λίγο θα «παραχωρούσε τις πληγές του, να εξασκηθούν οι μανιακοί και οι αρχάριοι”.

Μοντέλα παύλα βιζιτούδες…

Πολλά έχουν λεχθεί, και εξίσου πολλά έχουν γραφτεί, χρόνια τώρα, για το περίφημο ελληνικό lifestyle, που όπως κάθε τι άλλο, στη χώρα μας αποτελεί μια φτηνιάρικη καρικατούρα του αντίστοιχου ξένου.

Και ειδικά στα χρόνια της στρεβλής ανάπτυξης, το lifestyle ήταν κυρίαρχο, χάρη σε μια «κλειστή» κλίκα επώνυμων μαϊντανών, και καλά opinion makers, που στην τελική κατέστρεψαν τα εγκεφαλικά κύτταρα μιας ολόκληρης γενιάς, πλουτίζοντας παράλληλα οι ίδιοι.

Με αποτέλεσμα να γεμίσουμε από wannabe μοντέλα και τραγουδιάρες, ή στην καλύτερη παρουσιάστριες(!), οι οποίες όμως, πλην ελαχίστων καπάτσων, που ήξεραν πως και πόσο θα πουλήσουν την φρεσκάδα τους, απλά κατέληγαν «βιζιτάκια» στο έλεος του κάθε ματσωμένου (αλλά και μη).

Λάιφ σταιλ και ξερό ψωμί….

Μπαίνεις στο ίντερνετ και -δεν μπορεί!- κάπου θα σε πιάσουν: «Οι διακοπές του Γρηγόρη Αρναούτογλου με την έγκυο σύζυγό του», «Στη θάλασσα ο Αντώνης Ρέμος με το μοντέλο τάδε», «Η φωτογραφία που ανέβασε η Ελένη στο twitter απ’ τα Άχλα».

Φίλος μου έλεγε με παράπονο ότι στην παραλία η 25χρονη ανιψιά του λιάζεται με το Ciao και το Hello! στο χέρι, να χαζεύει celebrities.

Τον θεώρησα υπερβολικό, αλλά μου το είπαν πολλοί.

Βγήκε, λέει, και καινούργιο περιοδικό του είδους, που λέγεται You και είναι φτηνότερο από τα άλλα, οπότε το προτιμούν.

Προχθές έπεσαν στα χέρια μου δυο τεύχη περιοδικών: το OK 3-9 Ιουλίου και το Hello! της 17ης Ιουλίου.

Μπούτια, οπίσθια και μπούστα να δουν τα μάτια σου!

Όλα αψεγάδιαστα, μαυρισμένα, αλαβάστρινα, τέλεια!

Μαλλί άριστα διατηρημένο μες στη θάλασσα!

Μέσα, δε, οι συνοδευτικές φωτογραφίες, δείχνουν ένα είδος ανθρώπων που δεν υπάρχει περίπτωση ποτέ να συναντήσουμε: μονίμως χαμογελαστό, άριστα στημένο, χωρίς καμιά ατέλεια, ευτυχισμένο, καλοντυμένο, καλοζωισμένο, απολύτως υγιές, δραστήριο, που δεν το σκιάζει φοβέρα καμιά.

Η φαντασία στην εξουσία…

Την κυρία Σουλβατζή ορισμένοι την αποκαλούν «εθνική αρχαιολόγο».

Προφανώς, διότι δεν κατάφερε να βρει τον τάφο του Μεγάλου Αλεξάνδρου.

Επειδή όμως, ως εθνική αρχαιολόγος που είναι, δεν είναι δυνατόν να μην έχει καταφέρει να επιτύχει τον στόχο τον οποίον έχει αναλάβει για λογαριασμό του έθνους, η κυρία Σουλβατζή αποδίδει την αποτυχία της σε παρέμβαση αντεθνικών δυνάμεων. 

Κατονομάζει δε, διότι επιστήμων άνθρωπος δεν μιλάει χωρίς στοιχεία, τον πρώην πρωθυπουργό Κώστα Σημίτη, τον δαιμόνιο Πάγκαλο, και λοιπούς λομπίστες εβραϊκού τύπου.

Αυτοί, λέει, αφού προσπάθησαν να την αποθαρρύνουν να εισχωρήσει περαιτέρω στα άδυτα της όασης Σίουα, και αφού απέτυχαν, σήκωσαν το τηλέφωνο και απαίτησαν από την αιγυπτιακή κυβέρνηση να μην της το επιτρέψει.

Συρία: Ανοίγουν οι πόρτες του φρενοκομείου…

Την ώρα που ανοίγουν την πόρτα του φρενοκομείου με την προαναγγελθείσα επίθεση εναντίον του Άσαντ στη Συρία, Αμερικανοί και Βρετανοί παίζουν αριστοτεχνικά το μόνο παιγνίδι που ξέρουν καλά: Τον πόλεμο της επικοινωνίας.

Λένε ότι τα χτυπήματα θα διαρκέσουν δυο - τρεις μέρες και ότι στόχος τους είναι η τιμωρία του προέδρου της Συρίας Άσαντ επειδή χρησιμοποίησε χημικά εναντίον αμάχων.

Προσέξτε: Οι Αμερικανοί υποστηρίζουν ότι δεν έχουν στόχο να ανατρέψουν τον Άσαντ, αλλά απλώς θέλουν να τον τιμωρήσουν επειδή χρησιμοποίησε χημικά σκοτώνοντας ανυπεράσπιστα παιδιά. Ποιος μπορεί να διαφωνήσει με αυτό;
Πώς έχουν τη βεβαιότητα οι Αμερικανοί και οι Βρετανοί ότι τα χημικά έπεσαν από τον Άσαντ;