Και εκεί που είχα κατασταλάξει στο τι θα ψηφίσω, τσουπ… είχαμε εξελίξεις, και ανατροπές.
50 κόμματα είναι αυτά… πλέρια δημοκρατία και μπόλικη
πολυφωνία. Και όμως είχα καταλήξει.
Έλα όμως που ήρθε από την μια ο Άρειος Πάγος, κι από την
άλλη ο παιδικός φίλος μου ο Ντίμης (μετακλητός σε γραφείο υπουργού), και ήρθαν
τα πάνω κάτω.
Τι έγινε; Ο Άρειος Πάγος έθεσε εκτός εκλογικής
διαδικασίας το κόμμα των Εμφιετζόγλου-Μπογδάνου που είχα αποφασίσει να ψηφίσω…
Ευτυχώς που βρέθηκε ο Ντίμης, με τον οποίο πήγα χθες βράδυ για τσίπουρα, και μου εξήγησε το όνειρο. Μου είπε αλήθειες, και τελικά με έπεισε. Να’ ναι καλά το παλικάρι.
Θα ψηφίσω λοιπόν Κυριάκο για την προκοπή του τόπου.
Γιατί; Διότι ο Κυριάκος είναι ένας από εμάς.
Και επίσης διότι, όπως έχει πει πολλές φορές ο ίδιος, δεν
στηρίχτηκε στο όνομα του μπαμπά του (άλλος πολιτικός τιτάνας), αλλά στη
δουλειά. Σαν κανονικός άνθρωπος.
Δουλειά, δουλειά, δουλειά… λέει, άσχετα αν κάποιοι
κακότροποι τον χλευάζουν, λέγοντας πως κανείς στο σόι του δεν έχει δουλέψει τα
τελευταία 70 χρόνια.
Τέτοιοι σαμποτέρ της ελπίδας πάντα υπήρχαν και πάντα θα
υπάρχουν, γι’ αυτό και δεν τους δίνω σημασία , οπότε πάμε παρακάτω… στα
ουσιώδη...
