Pink Floyd.....

Pink Floyd in Dogs.....

Στο μπαρμπέρικο…

Ζώντας στη Θεσσαλονίκη, ανακαλύπτεις τα καλά κρυμμένα μυστικά της, που ασφαλώς και είναι πολύ περισσότερα και πολύ πιο περίπλοκα από αυτή την ανόητη και απλουστευτική καραμέλα που εμείς οι Νότιοι χρησιμοποιούμε για να περιγράψουμε την πόλη ως... ερωτική [sic].

Αρχίζεις και νιώθεις ότι ανήκεις σε μια πόλη, όταν πλέον έχεις ανακαλύψει το καφέ που μπορείς να «χαθείς» για κάνα δίωρο μόνος σου διαβάζοντας την εφημερίδα σου και όταν πλέον έχεις επιλέξει το μπαρμπέρικό σου.

Χρόνια έψαχνα να βρω ένα παραδοσιακό μπαρμπέρικο που να μου θυμίζει αυτό του θείου μου του Αντώνη στα Περιβόλια Χανίων, εκεί στη στροφή πριν από την πλατεία στο Καστροχώρι.

Με την παλιά άνετη καρέκλα, αυτή που έβαζαν μια σανίδα για εμάς τους μικρούς για να μας φτάνει το ψαλίδι του θείου, που να μυρίζει after shave και αγγλική κρέμα ξυρίσματος, και να αντηχεί το ψαλίδι σαν αυτός που το κρατά να επικοινωνεί μαζί σου δίχως να σου μιλά.

Η καπηλεία του θανάτου...

Δεν νιώθω, εισαγωγικά, καμιά ανάγκη να σας περιγράψω πόσο με συγκλόνισε η τραγωδία των παιδιών της Λάρισας, ούτε να καταθέσω προκαταβολικά τα ρητορικά πιστοποιητικά ευαισθησίας μου, λες και το πόσο άγγιξε τον καθένα μας αποδεικνύεται από την ένταση των λέξεών του.

 

Η πραγματικότητα είναι μία: Αρκετών ανθρώπων η ζωή καταστράφηκε την Πέμπτη και εμείς οι υπόλοιποι παραλύουμε από τη φρίκη των ανθρώπινων, περισσότερο γιατί τα προβάλλουμε στις δικές μας ζωές, για να τα αποσύρουμε σταδιακά στη λήθη - όπως έχουμε κάνει, τόσες φορές, στο παρελθόν.

Αυτό που θέλω να περιγράψω είναι το εμπόριο αυτής της φρίκης.

 

Κάποιοι δεν έβαλαν ακόμη μυαλό.

Υπήρξε μια εποχή, όχι πολύ παλιά, που το «σεμνά και ταπεινά» ήταν απλά ένα σύνθημα.

Όλα πήγαιναν καλά, το χρήμα έρρεε άφθνο, οπότε δικαιούνταν και οι πολιτικοί μας να το ρίχνουν που και που έξω, με τον υπόλοιπο λαό να κάνει τα στραβά μάτια.

 

Σήμερα όμως που το κλίμα είναι βαρύ, και όχι μόνο το οικονομικό, το «σεμνά και ταπεινά» δεν είναι απλά ένα σύνθημα αλλά μια επιταγή!

Όλοι, και ειδικά οι πολιτικοί, οφείλουν να συνέλθουν, να συμμαζευτούν, να ανασκουμπωθούν, και να βάλουν πλάτη στην προσπάθεια ανόρθωσης της χώρας, αντί να το παίζουν… μεγαλοπρεπείς.

Ο βρυχηθμός της τεθνεούσας παρακμής

Η αριστερίζουσα παρακμή διαλαλεί παντού ότι αντιλαμβάνεται το τέλος της. Στα περισσότερα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, μα πρωτίστως στο twitter, μπορεί κανείς να δει με τα ίδια του μάτια το πολύ της θλίψεως που γεννά παραφροσύνη στους ψευτοεπαναστάτες της κακιάς κωμωδίας και του καναπέ. Σαν τα πληγωμένα θηρία βρυχώνται λίγο πριν το τέλος της μεταπολιτευτικής τους ηγεμονίας.

Ετελέσθη την σήμερον...

Beppe Grillo: Ο νέος Ντούτσε!

Ο κωμικός Beppe Grillo, όπως και ο φασίστας δικτάτορας Benito Mussolini παλιότερα, τρελαίνεται στο να βγαίνει στις πλατείες και να υπνωτίζει τον κόσμο.

Εκεί που κάποτε οι νεαροί Ιταλοί επαναλάμβαναν εν χορώ το μάντρα Du-ce! Du-ce! τώρα  επαναλαμβάνουν το Bep-pe! Bep-pe!

 

Αλλά ο ξεσηκωμός του πλήθους δεν είναι το μόνο κοινό στοιχείο που ο Beppe μοιράζεται με τον Benito.

Δυστυχώς για την Ιταλία, αλλά και για την Ευρώπη, εκεί δηλαδή που η δημοκρατία δυσκολεύεται να αντιμετωπίσει την υπαρξιακή της κρίση, υπάρχουν κι άλλα πολλά κοινά σημεία.

Οι «ελευθερίες» της δημοκρατίας.

Στη φυλακή ο Παπαγεωργόπουλος. 

Σε εκείνη που τα ελικόπτερα γίνανε θεσμός και κάνουν αεροπορικές επιδρομές για να απελευθερώσουν...πολιτικούς κρατούμενους.

Τον Βλαστό π.χ. που παλαιότερα ταυτισμένος με την επανάσταση των πυρήνων της μαμάς, διαμαρτυρήθηκε γιατί οι φυλακές δεν είναι Hilton.

 

Αν οι δικαστές θέλουν να δικαιολογήσουν τη μη ένταξή τους στο ενιαίο μισθολόγιο και το κάνουν με τα ισόβια στον Παπαγεωργόπουλο, έχει βάση η καταδίκη του.

Η επανάσταση του τραχανά!

Είδα πρoσφάτως, σε γαστρονομικό περιοδικό κυριακάτικης εφημερίδας, να προβάλλεται στο εξώφυλλο η «Επανάσταση του τραχανά» με δεκαεπτά τρόπους παρασκευής που κάνουν «απολαυστικό το ταπεινό ζυμαρικό».

Επειδή δεν συμπαθώ ιδιαίτερα τον τραχανά, μου είναι δε ασύλληπτο, με τη φιλοσοφική έννοια, να υπάρχουν, όχι δεκαεπτά, αλλά έστω ένας τρόπος παρασκευής που να τον κάνει απολαυστικό. Αν ήταν χυλοπίτες, θα το συζητούσα.

Εννοώ χυλοπίτες και όχι… χυλόπιτες, για να προλάβω τους κακεντρεχείς!

Επειδή λοιπόν δεν έχω τον τραχανά περί πολλού.

Και παρότι… το ’πιασα το υπονοούμενο περί του «ταπεινού ζυμαρικού» και πώς μπορούμε να το «απολαύσουμε»…

Καταραμένη φτώχεια!

Το ενδιαφέρον μου συγκεντρώθηκε όχι στο… σημαίνον: τον τραχανά, αλλά το σημαινόμενο: την επανάσταση.