Ιωάννα και Μαριέττα

Λάκης με τα ψηλά ρεβέρ.

Αι γενεαί πάσαι…

Προικισμένη γενιά η δική μου (των νυν «πενήντα κάτι»), όπως τόσες άλλες της νεοελληνικής ανάβασης.

Με σπουδαία συλλογικά κατορθώματα – ας μην τα απαριθμήσουμε.

Ισως αγχωθούν οι νεότατες γενιές που κομίζουν το βάρος της επικείμενης εθνικής απογείωσης.

Πολέμους, Κατοχή, Εμφύλιο δεν βιώσαμε – «τυχερά παιδιά», εμμένει ο αντίλαλος τεθνεώτων μας.

Γαλουχηθήκαμε στο σφύζον ιδεών μεταπολιτευτικό τοπίο του δημοκρατικού ξεσπάσματος· Ελλάς, Ελλήνων, Αντιστασιακών.

Γαλβανιστήκαμε, με πολιτική, κυρίως κομματική όρεξη Γαργαντούα, στο πλουραλιστικό πεδίο διαπάλης και Ανανεώσιμων Πηγών Σκέψης (ΑΠΣ).

Μνήμη από λάσπη και αργύρια στην Ευρώπη…

Τι εννοούσε ο Ντέιβιντ Χιουμ όταν έγραφε στον Άνταμ Σμιθ: «Τίποτε πράγματι δεν θα μπορούσε να αποτελέσει ισχυρότερη προϋπόθεση σφάλματος από την επιδοκιμασία του πλήθους»;

Προφανώς μιλούσε για τις ψευδαισθήσεις και την άγνοια –κάτι που μονίμως ταλανίζει το πλήθος.

Στην Ελλάδα το πλήθος του 1974, του 1981, του 1999, του 2004 που ένοιωθε την περηφάνεια των Ολυμπιακών «στη γενέτειρά τους», επιδοκίμαζε με ωσαννά και σπολλάτη τους επί γης πολιτικούς, σωτήρες και λαμόγια.

Ήταν τελείως διαφορετικά χρόνια.

Ήταν διαφορετικά για την Ελλάδα.

Ήταν διαφορετικά χρόνια για την Ευρώπη…

Το νεύμα του Διός…

Την ώρα που γράφονται οι σειρές αυτές δεν έχουν προχωρήσει οι ανασκαφείς πέρα από τον τρίτο θάλαμο του ταφικού μνημείου της Αμφίπολης.

Δεν έχει διαπιστωθεί ακόμη το περιεχόμενο του τέταρτου θαλάμου.

Επικρέμαται ατεκμηρίωτη αλλά και αιωρούμενη σαν τη σπάθη του Δαμοκλέους η εικασία καθηγήτριας του Πανεπιστημίου της Αθήνας, ότι το μνημείο είναι ρωμαϊκό, παρά την κατηγορηματική και ευλόγως οργισμένη διαβεβαίωση της εφόρου κ. Περιστέρη, ότι υπάρχουν όλες οι αποδείξεις για την εποχή της ανέγερσής του 150 τουλάχιστον χρόνια πριν από την εμφάνιση Ρωμαίων στην Ελλάδα.