Changes...

Black Sabbath

Τα αίτια της κατάρρευσης κι η θεραπεία της…

Το μεγάλο ερώτημα που απασχολεί ολοένα και περισσότερους συμπολίτες μας, τουλάχιστον ανάμεσα σε αυτούς, που σκέπτονται και αναζητούν, κι όχι ανάμεσα σε αυτούς, που αντιδρούν με κραυγές η με αφορισμούς, που συχνότατα εμπεριέχουν συνωμοσιολογικές ανοησίες, είναι πώς φθάσαμε ως εδώ. Και τούτο διότι αν δεν κατακτήσουμε τη γνώση για την σημερινή μας κατάρρευση, που βιώνουμε όχι μόνον σε οικονομικό αλλά και σε πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο, δεν πρόκειται να μπορέσουμε να βρούμε τις λύσεις για να αλλάξουμε την μοίρα μας και να μπορέσουμε να αποκτήσουμε και πάλι την δυναμική για το μέλλον.

Το ερώτημα κατατρύχει πολλούς κι αρκετές προσεγγίσεις έχουν ακουστεί κι έχουν διατυπωθεί προς την ουσιαστική του απάντηση. Θυμήθηκα ένα κείμενο, που είχε γράψει σε χρόνο ανύποπτο για τους περισσότερους εξ ημών, ένας ογκόλιθος του πνεύματος, ο Παναγιώτης Κονδύλης, που τόσο πρόωρα έχασε τη ζωή του το 1998, προτού καν συμπληρώσει τα 60 του χρόνια…

Στους παπατζήδες δεν κάνουν ρεβεράντζες…

Για να μην κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας! Οι 153 θα είναι 153 και ας πουλιέται η ΔΕΗ κομματάκι κομματάκι στις λαϊκές. Ακόμη κι αν συμφωνηθεί ότι οι συλλογικές συμβάσεις θα επιστρέψουν, αφού πρώτα καταργηθεί το υπερταμείο, σε 99 χρόνια και μία μέρα. Ακόμη κι αν το αφορολόγητο πέσει στο μισό ευρώ.

Κανένας τους δεν τολμά να ρίξει την κυβέρνηση, γιατί θα τον αναλάβει η κομματική ιστορία και θα τον παραδώσει ως “προδότη” στον αιώνα τον άπαντα -ξέρει από τέτοια η Αριστερά. Και κανένας τους δεν θέλει να ρίξει την κυβέρνηση, γιατί μια χαρά βολεύτηκαν, τώρα που γνώρισαν τα προνόμια της εξουσίας, και θα το τραβήξουν όσο πάει. Αν μπορέσουν και παραπέρα, όπως ο Μαδούρο που θαυμάζουν...

Γιατί δεν θέλω να ξαναδώ το SURVIVOR!

Δεν το κρύβω πως ανήκω στην κατηγορία αυτών που περιστασιακά βλέπουν το Survivor. Κι όταν λέω περιστασιακά, εννοώ πως δεν θα χαλάσω το πρόγραμμα μου για να μείνω σπίτι, να το παρακολουθήσω ντε και καλά, όμως εφόσον δεν έχω κάτι άλλο να κάνω, εννοείται πως δε θα το χάσω!

 

Μα καλά! Έχουν και κινητά;

Κι όσο για τους επικριτές, ουδόλως μ’ ενδιαφέρει, αφού ο καθένας μας, για τους δικούς του λόγους κάθε φορά, έχουμε το δικαίωμα να ξεφεύγουμε με όποιον τρόπο θεωρούμε ότι μας βοηθάει να χαλαρώσουμε… να γελάσουμε… να παρατηρήσουμε… να απορήσουμε...

Να τα λέμε κι αυτά...

Ένα από τα προαπαιτούμενα της πρώτης αξιολόγησης ήταν η ολοκλήρωση της παραχώρησης της εμπορικής εκμετάλλευσης των 14 (μεγάλων, ακολουθούν 23 μικρότερα) αεροδρομίων στην Γερμανική Fraport. Οι συμβάσεις παραχώρησης κυρώθηκαν από το Κοινοβούλιο, πέρυσι τον Μάιο.  Αλλά δεν διενεργήθηκε παράδοση-παραλαβή των αεροδρομίων, διότι υπήρχαν διάφορα ζητήματα που ήταν αναγκαίο να επιλυθούν.

 

Χρησιμοποιώντας αυτά τα μικροζητήματα (παρότι πολλών η επίλυση προβλεπόταν στην κυρωθείσα σύμβαση), κατόρθωσε να καθυστερήσει την παράδοση έως και σήμερα. Πριν λίγες μέρες όμως επιλύθηκε και το τελευταίο από αυτά (δανεισμός με εγγύηση του Ελληνικού Δημοσίου, ως φυσικού ιδιοκτήτη των αεροδρομίων), δόθηκε και η έγκριση από την Διεύθυνση Ανταγωνισμού της Κομισιόν (DGComp), έγιναν οι επίσημες ανακοινώσεις και η παράδοση ορίστηκε για τα μέσα Απριλίου…

Πώς μπορεί να συγκριθεί με τον Σαμαρά;

Η αξία του ηττημένου δίνει δόξα στον νικητή, λέει το παλιό ρητό. Κάτω από αυτές τις συνθήκες ο ΣΥΡΙΖΑ θα έπρεπε να έχει ένα σεβασμό στη Νέα Δημοκρατία που τη νίκησε δύο φορές. Όπως θα έπρεπε να έχει σεβασμό και σ’ αυτούς που χτυπάει καθημερινά ή όποιους κατασκευάζει ως εχθρούς.

Ίσως πάλι το γεγονός ότι στοχοποιεί συγκεκριμένους ανθρώπους που έχουν μια πορεία, να δίνει και στους Συριζαίους μια δόξα, μια αίγλη. Όταν χτυπάς έναν ανώτερό σου κερδίζεις κι εσύ, τουλάχιστον φήμη...