Fear of Drowning...

British Sea Power... "Fear of Drowning".

Ποιος θα κρίνει τους κριτές;

Εδώ και ένα περίπου μήνα, η κυβέρνηση αποφάσισε (και καλά έκανε) 

να βάλει φρένο στην ατιμωρησία και στην ασυδοσία που επικρατεί στο δημόσιο, αρχής γενομένης από τους λεγόμενους «επίορκους», και στη συνέχεια τους «κοπανατζήδες».

Καιρός ήταν, και πρώτος εγώ συμφωνώ.

Άσχετα αν όλα αυτά ξεκίνησαν εξαιτίας της εμμονής της τρόικας να μειωθεί ο αριθμός των δημοσίων υπαλλήλων.

Ίσως μέσα από την κρίση βγουν κάποια καλά,  οπότε το σπάσιμο του αποστήματος των ανεπαρκών και ακατάλληλων υπαλλήλων ίσως βοηθήσει γενικότερα την χώρα.

 Αλλά… υπάρχουν πολλά αλλά.

Ο τρόπος που επελέγη προκειμένου να ανευρεθούν οι «κοπανατζήδες»και να συμπληρωθούν οι αριθμοί των προς απόλυση είναι λάθος, κυρίως διότι γίνεται επέλαση επί δικαίων και αδίκων, με εφόδους των «αδιάφθορων» του ΣΕΕΔΔ σε υπηρεσίες, που όμως καμία σχέση δεν έχει η μία με την άλλη.

Ούτε προς το αντικείμενο, ούτε προς το ανθρώπινο δυναμικό τους.

Κελεπούρια από το πουθενά

Θα σας πω μια μικρή ιστορία που έμαθα πριν λίγες μέρες. Ιδιότητες και νούμερα θα αλλάξουν ελαφρώς για να μη θιχτεί κάποιος εμπλεκόμενος.

Συναντάται αιρετός κρατικός προϊστάμενος και το επιτελείο του με συνδικαλιστές υπηρεσίας που υπάγεται στη διοίκησή του. Όλα κυλούν όμορφα κι ωραία, και από τις δυο πλευρές δείχνει να υπάρχει συνεννόηση (λόγω του χαρακτήρα του πολιτικού ανδρός, όπως παραδέχτηκε αλλοϊδεάτης του συνδικαλιστής), μέχρι που φτάνουν σε ένα δόκιμο και δίκαιο ζήτημα.

Η νέα μόδα: Το κυνήγι των Δημοσίων Υπαλλήλων

Κοντεύει να γίνει μόδα.

Όπως κάποτε τα τεριλέν παντελόνια καμπάνα ή οι γελοίες ινδικές φουστάνες που φορούσαν απαραιτήτως οι προοδευτικές γκόμενες.

Κάθε νεοφιλελεύθερος χλέμπουρας, που συνήθως επί τρεις γενιές ραχατεύει σε βάρος του Πρυτανείου, θέλει κι ένα κεφάλι δημοσίου υπαλλήλου.

Μόνο κυνήγι σαν της αλεπούς δεν έχουν προτείνει μερικοί, λάβροι κι αγανακτισμένοι, χτυπώντας το καθεστωτικό  Montblanc τους πάνω στα χαρτάκια τους στα δελτία. Ν’ αμολάμε τον δημόσιο υπάλληλο στα χωράφια και να τον κυνηγάμε με άλογα και σκυλιά ντυμένοι με κόκκινα σακάκια.

Κρίση ξεκρίση… η βλακωδία παραμένει!

Ανέκαθεν στη χώρα μας η σαχλαμάρα πήγαινε σύννεφο.

Είτε ζούσαμε φτωχικά, είτε μαλώναμε για το ποιος θα πρωτοαγοράσει το μεγαλύτερο Κοχίμπα.

Και εκτός από τις πίστες των σκυλάδικων που κρίση ξεκρίση, συνεχίζουν να πνίγονται στα … κοτσάνια, ένα ακόμη νεοελληνικό φρούτο που επιμένει στις μέρες μας είναι αυτό με τους έχοντες και κατέχοντες το «κληρονομικό χάρισμα»!

Δεν πάνε πολλά χρόνια από τότε που οι εφημερίδες, και τα κανάλια ήταν γεμάτα από διαφημίσεις αστρολόγων, καφετζούδων, και λοιπών χαρισματικών (συνήθως δήθεν εξ Αιγύπτου), πολλοί εκ των οποίων πρόβαλλαν και τα «πανεπιστημιακά» τους πτυχία  στην αστρολογία, άσχετα αν κανένα αναγνωρισμένο πανεπιστήμιο στον κόσμο δεν θεωρεί την αστρολογία επιστήμη, πόσο δε μάλλον την διδάσκει…

Το DNA της… μοίρας μας.

Την περασμένη Πέμπτη 25 Απριλίου συμπληρώθηκαν εξήντα χρόνια από την ανακάλυψη του Δεσοξυριβοζονουκλεϊνικού οξέως, ελληνιστί DNA.

Υποθέτω ότι οι δύο επιστήμονες, ο Γουότσον και ο Κρικ, που βρήκαν τον «διπλό έλικα», δεν θα είχαν ποτέ φανταστεί την ευρεία χρήση της ανακάλυψής τους στην αυτοσυνειδησία των Ελλήνων. 

Μπορεί να υποψιάζονταν τις επιστημονικές του χρήσεις, όπως την ταυτοποίηση της πατρότητας, όμως το θεωρώ απίθανο να τους πέρασαν απ’ το μυαλό οι ψυχοθεραπευτικές του ιδιότητες.

Ίσως γιατί υπολόγισαν χωρίς τη δυνατότητα αφομοίωσης των επιστημονικών ανακαλύψεων από τον μικρό αλλά πανάρχαιο λαό που θάλλει στην ανατολική λεκάνη της Μεσογείου….

Είναι στο DNA των Ελλήνων να τερματίζουν πρώτοι σε δρόμους ταχύτητας;

Κι όταν δεν τερματίζουν πρώτοι, αλλά τελευταίοι, αυτό σημαίνει ότι, φύσει απείθαρχοι, παραβιάζουν τις γενετικές του εντολές;

Είναι στο DNA των Ελλήνων να είναι αντιρατσιστές, όπως δήλωσε πρόσφατα ο κ. Σαμαράς;

Ελληνικό επιχειρείν και άλλα ανέκδοτα…

Δυστυχώς το να επιχειρείς στην Ελλάδα είναι σαν αποτυχημένο ανέκδοτο. Ανυπομονείς να φτάσει στο τέλος του, και όταν φτάσει είναι αναντίστοιχο με τις προσδοκίες του ξεκινήματος.

Πόσες φορές δεν έχουμε ακούσει ιστορίες καθημερινής τρέλας, για όποιον υπέπεσε στο ατόπημα να προσπαθήσει να βιοπορίσει ως μη-υπάλληλος του ελληνικού κράτους; Από πού να ξεκινήσω;

Παξιμαδάκια με γλυκάνισο.

Μπαίνουμε αισίως στη Μεγάλη Εβδομάδα και είμαι σίγουρη ότι περιμένετε να διαβάσετε συνταγές για κουλουράκια, τσουρέκια, τσουρεκάκια και άλλα συνηθισμένα και βαρετά.

Να σας πω κάτι; Τέτοιες συνταγές θα βρείτε πάρα πολλές, σχεδόν παντού.

Στο ίντερνετ, σε περιοδικά, σε εφημερίδες (αν αγοράζετε ακόμα), σε παλιά βιβλία, που για να τα ανοίξουμε πια χρειάζεται να τα προσεγγίσουμε με το φτερό, το ξεσκονόπανο και φορώντας χειρουργική μάσκα.