Mind Games...

John Lennon

Το θράσος και η υποκρισία της Δούρου δεν έχουν όριο…

Είναι χαρακτηριστικό της γνώρισμα το θράσος της κ. Δούρου και το απέδειξε στις απαντήσεις που έσπευσε να δώσει σχετικά με τις καθαρίστριες.

Υπενθυμίζεται ότι η Περιφέρεια επέλεξε να προσλάβει ιδιωτική εταιρεία για τον καθαρισμό του κτιρίου της ενώ θα μπορούσε να προσλάβει τις καθαρίστριες που έχουν απολυθεί από το υπουργείο Οικονομικών.

Ή τουλάχιστον κάποιες άλλες κι όχι ιδιωτική εταιρεία.

Μάλιστα, ο εν λόγω διαγωνισμός που είχε ξεκινήσει επί Σγουρού όχι μόνο δεν ακυρώθηκε από τη Δούρου αλλά υπεγράφη για να προχωρήσει...

Καταφερτζήδες και ξετσίπωτοι…

Αλλάζουν τις απόψεις όπως τα πουκάμισά τους.

Κοροϊδεύουν το πόπολο ανάλογα με τη συγκυρία.

Χτες υποστήριζαν με πάθος ό,τι (πρόσωπα και καταστάσεις) σήμερα αντιμάχονται. Και πάντα βρίσκουν στέγη.

Είναι οι καταφερτζήδες.

Και δεν είναι μόνον αυτό.

Αντί να είναι μαζεμένοι, αφού ξέρουν ότι έχουν τη φωλιά τους λερωμένη, ξεσπαθώνουν κι από πάνω, καταχεριάζοντας άλλους, που στο κάτω- κάτω δεν έχουν να επιδείξουν τη δική τους καπατσοσύνη (ή ξετσιπωσιά).

Ας δούμε δύο παραδείγματα των ημερών:

Οι λέξεις είναι σαν τις πέτρες…

Μου το έλεγε από μικρή η μανούλα μου, που μέχρι σήμερα δεν εκστόμισε ποτέ στη ζωή της κάτι προσβλητικό, βάναυσο, υβριστικό και δεν ανέβασε τον τόνο της φωνής της, ακόμη κι όταν… ανέβαινε το αίμα στο κεφάλι της:

“Οι λέξεις είναι σαν τις πέτρες. Όταν τις πετάξεις, δεν μπορείς να τις γυρίσεις πίσω”. Αλλά εγώ ήμουν τσαούσα από φύση και από μίμηση του απόλυτου πατέρα μου, που δεν υποχωρούσε και δεν μάσαγε τα λόγια του...

Η ρεαλίστρια Ρένα, και ο αιώνιος έφηβος Στρατούλης!

Δύο ήταν τα γεγονότα αυτής της εβδομάδας που ξεχώρισαν κατά τη δική μου ποταπή αντίληψη των πραγμάτων.

Το ένα είναι η μεγαλειώδης κυβίστηση της Ρένας της καρδιάς μας, αυτής με το μπεγλέρι, που πριν αλέκτωρ λαλήσει τρις παράτησε το όραμα της λαοκρατίας, και προσαρμόστηκε στη σκληρή πραγματικότητα του διοικείν.

Όπως έχω γράψει άπειρες φορές, άλλο η εύκολη και ανέξοδη καταγγελία των πάντων, άλλο το χάιδεμα των αφτιών του κάθε πικραμένου, άλλο η μαγκιά στα πεζοδρόμια, και άλλο η καρέκλα της ευθύνης, όπως αυτή που έλαχε στο Ρενάκι με το ντεκαπέ μαλλί και τη μαύρη ρίζα…

Μοναχικοί λύκοι ή αδέσποτα σκυλιά;

Ο άνδρας με το τσεκούρι που επιτέθηκε στους αστυνομικούς της Νέας Υόρκης δεν είχε καμία σχέση με τρομοκρατικές ομάδες στο εξωτερικό, πλην όμως είχε δείξει εξτρεμιστικές τάσεις στο διαδίκτυο, σύμφωνα με τις αστυνομικές αρχές.

Όπως ανέφερε ο Επίτροπος της αστυνομίας της Νέας Υόρκης, «έγινε εξτρεμιστής από μόνος του…».

Δεν είναι ακόμη ξεκάθαρο το τι οδήγησε τον Zale Thompson στο να κάνει αυτό που έκανε, αλλά κάποιοι αναφέρουν τα φιλοϊσλαμικά του συναισθήματα, όπως ο ίδιος τα ανέβαζε στο διαδίκτυο.

Άλλοι πάλι μιλούν για φυλετικό μίσος, και όχι τζιχάντ.

Και τα δυο όμως μπορεί να ισχύουν, ειδικά όταν μιλάμε για αυτού του είδους τους περιθωριακούς χαρακτήρες που τελευταία εμπλέκονται όλο και πιο πολύ στον ιερό πόλεμο εναντίον δυτικών στόχων…

Τουρκική απασχόληση.

Όταν δεν έχεις τίποτα να κάνεις, γιατί τα πράγματα εξελίσσονται χωρίς εσένα, πρέπει να βρεις μια απασχόληση για να πείσεις τους δικούς σου ότι κάνεις κάτι.

Σε αυτή την περίπτωση βρίσκεται και η Τουρκία με το θέμα της κυπριακής ΑΟΖ. Αφού δεν κατάφερε να κάνει τίποτα εδώ και μια δεκαετία, όταν η Κύπρος θέσπισε την ΑΟΖ και έκανε τρεις οριοθετήσεις με την Αίγυπτο, το Λίβανο και το Ισραήλ προσπαθεί να καλύψει το κενό της με κινήσεις που αγγίζουν το γελοίο, αφού αυτό δεν σκοτώνει.