Μου το έλεγε από μικρή
η μανούλα μου, που μέχρι σήμερα δεν εκστόμισε ποτέ στη ζωή της κάτι
προσβλητικό, βάναυσο, υβριστικό και δεν ανέβασε τον τόνο της φωνής της, ακόμη
κι όταν… ανέβαινε το αίμα στο κεφάλι της:
“Οι λέξεις είναι σαν τις πέτρες. Όταν τις
πετάξεις, δεν μπορείς να τις γυρίσεις πίσω”. Αλλά εγώ ήμουν τσαούσα από φύση
και από μίμηση του απόλυτου πατέρα μου, που δεν υποχωρούσε και δεν μάσαγε τα
λόγια του...
Μέχρι που μεγάλωσα αρκετά και κατάλαβα την τεράστια
αξία και την ψυχική δύναμη που απαιτεί αυτή η στάση ζωής, τη βαθιά σοφία της
και τη θετική επιρροή της σε επίπεδο κοινωνικών, επαγγελματικών και προσωπικών
σχέσεων…
Αυτό που δεν είχα συνειδητοποιήσει όμως σε όλη
την έκτασή του ήταν το πολιτικό επίπεδο.
Μέχρι που φτάσαμε στην εσχατιά με τα ναζιστικά
υβρεολόγια, τους κουτσαβακισμούς και τους εκφοβισμούς μέσα στη Βουλή.
Όμως πριν από την εσχατιά είχε ήδη διανυθεί σε
μεγάλο βαθμό η μοιραία διαδρομή της σταδιακής κατάπτωσης.
Δεν πέσαμε δηλαδή, διολισθήσαμε χρόνο με το
χρόνο.
Και η διαδρομή προς αυτήν την decadence δεν
έγινε από φασίστες αλλά από δημοκράτες δεξιούς, κεντρώους και αριστερούς, που
έγιναν δημοφιλείς και πολιτικοί αστέρες με αυτή τη λεκτική επιθετικότητα και
την εμπάθεια να φορτώνει κάθε λέξη τους και κάθε μορφασμό τους.
Γιατί όλα αυτά; Διότι προχθές έπειτα από ακόμη
ένα παρανοϊκό επεισόδιο μεταξύ γνωστών πια πρωταγωνιστών της έντασης και των
λεκτικών επιθέσεων μπορώ να πω με σιγουριά ότι αυτή δεν είναι πια η Βουλή των
Ελλήνων, είναι η Βουλή των Βαρβάρων.
Μαριάνα Πυργιώτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου