Still Breathing...

Green Day

Βαρέσαμε διάλυση…

Οι φίλοι εκτός Θεσσαλονίκης δεν μπορούσαν να διανοηθούν ότι αυτά που περιγράφαμε στα ρεπορτάζ, στο facebook, στην τηλεόραση, στα ραδιόφωνα ήταν αληθινά. Oτι από την ημέρα των Θεοφανίων ήρθε μια αφύσικη παγωνιά με τη θερμοκρασία να κατρακυλά πολλούς βαθμούς κάτω από το μηδέν, ότι πάγωσαν νερά σε δρόμους και σωλήνες στα μπαλκόνια, ότι τα περισσότερα σπίτια αντιμετώπισαν σοβαρά προβλήματα με τη θέρμανση και το νερό κι ότι καπάκι ήρθε και μια χιονόπτωση που κατέστησε τις μετακινήσεις μας βασανιστήριο.

Oτι στην πόλη χάθηκε κάθε έλεγχος, ότι σπίτια έμειναν χωρίς νερό επί μια εβδομάδα, ότι λόγω βλαβών υπάρχουν πολύ σοβαρά προβλήματα στην υδροδότηση της πόλης κι ότι γίνονται διακοπές κεντρικά, ότι έμεινε το Ιπποκράτειο νοσοκομείο χωρίς νερό την ημέρα που είχε γενική εφημερία κι ότι δεν έχουμε ιδέα ακόμη τι ζημιές ακριβώς έχουν τα σπίτια μας και οι κρατικές υποδομές…

Ποιος θα ξαναμιλήσει στον Γιάννη Αναξιοπρεπή;

Βράδυ Δευτέρας, η πιο κρύα νύχτα του χειμώνα στην Αθήνα. Στο κέντρο φιλοξενίας αστέγων του Δήμου Αθηναίων ο υπάλληλος βάρδιας μαθαίνει ότι ο αντικαταστάτης του δεν θα έρθει. Αποφασίζει να κλειδώσει το κέντρο και να αφήσει τους άστεγους στο δρόμο. Τι συμβαίνει στο μυαλό του;

Προσπάθησα να έρθω στη θέση αυτού του ανθρώπου, που χάριν ευκολίας ας τον πούμε Γιάννη Αναξιοπρεπή. Ο Γιάννης πληρώνεται έναν μέτριο μισθό, από τον οποίο δεν θα είναι ικανοποιημένος, αλλά κανείς δεν τον εμποδίζει να βρει έναν καλύτερο. Ο Γιάννης, στη σημερινή εποχή της ανεργίας στο 25%, πληρώνεται έναν καλό μισθό. Τα ίδια λεφτά με τον Γιάννη που φυλάει μία αίθουσα παίρνει ένας δάσκαλος που καλείται να διαπλάσει ανθρώπους, τα ίδια και ένας αστυνόμος που κυνηγάει κακοποιούς με ένα πιστόλι...