Μια μικρή εξαίρεση...

Απόψε κάνουμε μια μικρή εξαίρεση, και σας παρουσιάζουμε μια μουσική αφιέρωση από τον φίλο Ερωτοφωτόσχιστο, που αφιερώνει αυτό το τραγούδι στην μοναδική του Αριέλ, και της εύχεται καλή επιτυχία για αύριο...

Almost Paradise από τους Mike Reno & Ann Wilson ...

Η Αγία ΔΕΚΟ….

Το αν η Εκκλησία επιτρέπει να υπάρχει στους κόλπους της σε υψηλό αξίωμα ο υμνητής ενός στυγερού δολοφόνου δεν θα έπρεπε να αφορά μόνο αυτήν.

Ένας μητροπολίτης είναι εκ των πραγμάτων πνευματικός ηγέτης μιας μεγάλης μερίδας συμπολιτών μας - δεν είναι μόνο η προσωπικότητα που εμπνέει, είναι και το αξίωμα που παρασύρει.

Το ίδιο ισχύει και για πολλούς άλλους μητροπολίτες και παπάδες. Τα άμφια υποβάλλουν τους πιστούς και τα λόγια που βγαίνουν μέσα από τα πυκνά γένια για κάποιους γίνονται δόγμα.

Και όταν το δόγμα περιέχει μηνύματα εθνικιστικά, ρατσιστικά, φασιστικά ή και παρανοϊκά ακόμα, όπως συμβαίνει στην περίπτωση του Αγίου Αιγιαλείας αλλά και σε άλλες, η πολλαπλασιαστική ισχύς του ράσου γίνεται επικίνδυνη.

 

Παρασυρμένοι ιδεολόγοι, ιδεοληπτικοί χαχόληδες, ή απλά ψυχοπαθείς;

Στην μεταπολεμική Ελλάδα η αριστερά (σε όλο της το φάσμα) δεν είναι απλά μια ιδεολογία, μια πολιτική θέση η έστω μια κοσμοθεωρία.
ΕΙΝΑΙ ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΜΕ ΟΛΗ ΤΗΝ ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΗΣ ΛΕΞΗΣ!

Και όπως όλες οι θρησκείες, έτσι και  η ΕΛΛΗΝΙΚΗ αριστερά (την διαχωρίζω γιατί δεν έχει καμία σχεδόν σχέση τουλάχιστον με την ευρωπαϊκή αριστερά) έχει τις φονταμενταλιστικές της ομάδες-σέχτες, οι οποίες μάλιστα διαθέτουν αρκετά μεγάλο αριθμό “πιστών” έτοιμων να θυσιαστούν, με τα όπλα στα χέρια πολεμώντας για τα “θρησκευτικά” τους ιδεώδη. Για το δικό τους «πιλάφι».

I like, you like… we like!

Ρε, τι έχουμε πάθει. Ανάθεμα τον Ζούγκεμπεργκ και την παρέα του που εφηύραν την επιλογή “κοινωνικής επιδοκιμασίας” στις αναρτήσεις των χρηστών του facebook, γνωστή και ως like.

 

Ποιος θα περίμενε ότι αυτή η δυνατότητα του κάθε χρήστη να επικροτεί μια φωτογραφία, ένα σχόλιο, το status ή μια δραστηριότητα, θα αποκτούσε τέτοια διάσταση στην κοινωνία του διαδικτύου;

Όταν πρωτοεμφανίστηκε το συγκεκριμένο σύμβολο με τον αντίχειρα υψωμένο, ουδείς περίμενε τη σημασία που θα αποδιδόταν στην κίνηση αυτή αλλά και τις πολλαπλές ερμηνείες που μπορεί να έχει ένα like ή και ένα… καθόλου like.

Σε σημείο μάλιστα που άνετα μπορείς να τα κατηγοριοποιήσεις.

Εδώ Στρατούλης: Έγινα… λούτσα!

Στην αρχαιότητα, ήταν συνηθισμένο θέαμα οι βασιλείς, οι άρχοντες και οι λοιποί μεγαλόσχημοι να μεταφέρονται στους ώμους σκλάβων, επάνω σε πολυτελή φορεία, ή ακόμη και επάνω  σε ασπίδες (βλ. Αστερίξ).

 

Στη συνέχεια της ανθρώπινης ιστορίας, οι εκάστοτε κυβερνώντες, αλλά και οι απλοί πλούσιοι διέθεταν δούλους για να τους κάνουν αέρα, να τους βάζουν τα σταφύλια στο στόμα, να τους διασκεδάζουν, και γενικά να τους υπηρετούν στα πάντα.

Λένε μάλιστα πως πολλοί πασάδες επί οθωμανικής αυτοκρατορίας είχαν καταντήσει τόσο πλαδαροί και παχύσαρκοι από την ακινησία, που χρειάζονταν ειδικοί δούλοι για να τους πάνε από τον ένα σοφά στον άλλον…

Χώρια που ακόμη και για το τσιμπούκι τους είχαν τα λεγόμενα τσιμπούκ τσογλάνια για να τους το ανάβουν, αλλά και για να το κρατάνε αναμμένο.

Ένα νέο πρακτικό μοντέλο για τον σύγχρονο επαναστάτη!

Μπορεί οι λάτρεις της αυτοκίνησης στη χώρα μας να έχουν βάλει πλερέζες εξαιτίας της δραματικής πτώσης στις πωλήσεις  αυτοκινήτων, λόγω χαρατσιών, κλπ, αλλά υπάρχει φως στο τούνελ.

Κυρίως για αυτούς με «ιδεολογικές» και «επαναστατικές» ανησυχίες, που χρειάζονται ένα όχημα για … εργαλείο του αγώνα τους.

 

Έτσι, οσμιζόμενη τις εξελίξεις, η αγορά ανοίγει διάπλατα στα επαγγελματικά φορτηγάκια τύπου βαν, που αποτελούν πλέον  τον πιο πιστό σύντροφο του κάθε αντιεξουσιαστή που σέβεται τον εαυτό του, αλλά και το λειτούργημά του, πολεμώντας το άθλιο σύστημα, μπλα… μπλα.

Μια περίεργη κηδεία.

Τις προάλλες κοντοστάθηκα έξω από ένα νεκροταφείο.

Μου ‘κανε εντύπωση γιατί είχε μαζευτεί κόσμος πολύς, άντρες κυρίως, που είχανε σχεδόν όλοι τους μουστάκια σέρτικα, επιβλητικά, πλάι σε δόντια χρυσαφένια.

Και σε κοιτούσαν με βλέμματα περίεργα, θολά, λες και το ένα τους το μάτι ήτανε κανονικό και τ’ άλλο γυάλινο. 

 

Κι ήταν η ατμόσφαιρα φορτισμένη αλλά, για έναν περίεργο λόγο, δεν ένιωθες πένθος να μπαίνει στα πνευμόνια σου, όχι, δεν ήταν πόνος από θάνατο τούτος ο αέρας που ανέμιζε τις δεκάδες παρατεταγμένες σημαίες.

Θα ‘λεγες ότι στα δάκρυα διέκρινες κάμποσες σταγόνες υπερηφάνειας να κυλάνε πάνω στα ροζιασμένα μάγουλα των τεθλιμμένων.

Δεν είχα ξαναπετύχει ποτές μου τέτοια περίεργη κηδεία…

Άμα έχεις καλή παρέα... και στη φυλακή είναι ωραία!

«Η Αριστερά πρέπει να δράσει μέσα στο πλαίσιο της οργανικής κρίσης του καπιταλισμού. Το έδαφος είναι για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια πολύ πρόσφορο».

(Γιώργος Κιμούλης, από συνέντευξη του στο newpost.gr 18/10/2012)

  

Θα πρέπει αν μη τι άλλο, να αποδώσω συνέπεια στο λόγο του ηθοποιού-διανοούμενου.

Σύμφωνα με την εφημερίδα Δημοκρατία, εκδόθηκε σε βάρος του Κιμούλη ένταλμα σύλληψης για χρέη προς το δημόσιο, τα οποία ανέρχονται στο αστείο ποσό των… 200.000 ευρώ. 

Χρειάζονται και μερικές φάπες που και που…

Δεν πρόλαβε η αστυνομία να δώσει στη δημοσιότητα τις φωτογραφίες των τεσσάρων συλληφθέντων για τη ληστεία στο Βελβεντό Κοζάνης, και αμέσως έσπευσαν οι επαγγελματίες πονόψυχοι να φωνάξουν «φάουλ»!

Όπου να’ ναι θα εμφανιστεί κι ο Στρατούλης….

 

Αφορμή τα πρησμένα χείλη και τα μαυρισμένα μάτια των δραστών.

Πρόκειται, λένε για κατάφωρη εγκληματική ενέργεια, για  βασανισμό κρατουμένων, για μεσαιωνικές πρακτικές, και κυρίως για αυτογκόλ της αστυνομίας, η οποία ξεδιάντροπα ομολογεί τις πομπές της!

Ή κάπως έτσι…