Η Γιάννα και το κουτσό της άλογο…

 «Δώσε το χέρι σου. Σφιχτή χειραψία».

«Ανασηκωμένους τους ώμους. Μην καμπουριάζεις».

«Όταν κάθεσαι τα πόδια να είναι κλειστά. Δεν κάθεσαι σε καφενέ! Και να κοιτάς τον άλλον στα μάτια».

«Όταν σε ρωτούν κάτι κρίσιμο μην κάνεις Αααα... Δείχνεις ότι δεν έχεις απάντηση». Κώδικες σωστής ανατροφής.

Δώσαμε τόνους πτυχίων στα παιδιά μας αλλά ξεχάσαμε την έννοια ανατροφή. Και τα σχολεία διδάσκουν δήθεν...

Κάτι σε μόρφωση αλλά όχι ανατροφή πια.

Παρακολούθησα τον Αλέξη με τον Πρόεδρο Κλίντον. Αρχικά, την εικόνα με φωνή. Μετά χωρίς φωνή.

Ο Αλέξης είναι ο σύγχρονος Ελληναράς. Όχι ο Έλληνας.

Και δεν έχει να κάνει με τα αγγλικά του…

Έλεος! Έλεος πια, Mr Tsipras…

Η φράση που συνεχώς σχηματιζόταν σαν ψίθυρος, σαν προσευχή, παρακολουθώντας τη συζήτηση Κλίντον/Τσίπρα στο Clinton Global Initiative, ήταν: έλεος... έλεος... έλεος! 

Τον Τσίπρα προλογίζει η γνωστή και μη λησμονημένη Γιάννα Αγγελοπούλου, με καναρινί ταγιέρ, που εμφανιζόμενη ως πρέσβειρα της Ελληνικής Δημοκρατίας (ναι, είναι πάντα διορισμένη ως πρέσβειρα εκ προσωπικοτήτων, απορώ γιατί δεν το έχουν ζητήσει και άλλοι εκπρόσωποι του επιχειρηματικού κόσμου!) λέει στο παγκόσμιο ακροατήριο πόσο μοναδικός, πόσο ανεπανάληπτος είναι ο Mr. Alexis Tsipras…

Τι κάνεις Αλέξη; Κουκιά σπέρνω…

Το είδαμε κι αυτό! Ο οργισμένος επαναστάτης (πρώην κνίτης ντε) που κάποτε έκανε καταλήψεις, ανέβαινε στα οδοφράγματα, ταξίδευε στην Γένοβα για να διαδηλώσει, και γενικά ζούσε για την εξέγερση… ζούσε για την ανατροπή του σάπιου καπιταλισμού…  αίφνης μεταμορφώθηκε σε άκακο χαριτωμένο γατάκι μόλις βρέθηκε μπροστά στον άλλοτε εκπρόσωπο του κακού αμερικανικού ιμπεριαλισμού, τον οποίο κάποτε  κατακεραύνωναν οι σύντροφοί του ως τον νέο Χίτλερ!

Τον οποίο «Χίτλερ», πριν από χρόνια, οι ομοϊδεάτες του (μπορεί και ο ίδιος) είχαν δικάσει και καταδικάσει σε ανοιχτό λαϊκό δικαστήριο στην πλατεία Συντάγματος, με γενικό λαϊκό εισαγγελέα (ανταρτοδίκη) τον αΧτιβιστή ηθοποιό Καζάκο ( ο Χαϊκάλης τότε ήταν ακόμη Πασόκ), με τις καντίνες να γνωρίζουν πιένες...

To φουγάρο του φρενοκομείου…

Η Λαμπέτη ήταν μια συγκλονιστική ηθοποιός. Τι κρίμα, αν δεν πρόλαβες ηλικιακά να τη δεις στη σκηνή του θεάτρου να παίζει! Αρκέσου στις κινηματογραφικές της ταινίες.

Είχε και μια εξαιρετικά χαρακτηριστική άρθρωση, με ένα διαφυγόν «ρο». Αυτό μπορεί, σε άλλους ανθρώπους, να ήταν το ανατρεπτικό στοιχείο, για να σκεφτούν έστω, το επάγγελμα του ηθοποιού. Οι κακόμοιροι! Που θα έλεγε και κείνη, με την πιο γοητευτική υπεροψία, που μπορεί να διαθέτει άνθρωπος!

Βοήθειαααα!

Η ελληνική τραγωδία με τίτλο «Απέραντο κυβερνοτρελοκομείο» συνεχίζεται.

Ως φαίνεται, είναι εντελώς αδύνατον να απαλλαγούμε από τον ζουρλομανδύα. Και επίσης ως φαίνεται και διαρκώς αποκαλύπτεται, ο Αλέξης Τσίπρας πάσχει αφόρητα από διχασμό πολιτικής προσωπικότητας!

Ο πρώτος Τσίπρας είναι αυτός που λαμβάνουμε από την τηλεοπτική, εικονική πραγματικότητα. Φρεσκοξυρισμένος, σιδερωμένος, κουστουμαρισμένος, χαμογελαστός, γοητευτικός, λαμπερός.

Η φωτογραφική του αποτύπωση, ο πλήρης ορισμός εκσυγχρονισμού, ευρωπαϊσμού, μοντερνισμού.

Η εικόνα που τσαλακώνει τη φωτογραφία του Βαγγέλα. Οπως περίπου με την κλασική απεικόνιση του μπακάλη που πουλάει τοις μετρητοίς και του άλλου του ρακένδυτου και κατεστραμμένου που πουλάει επί πιστώσει. Μα είναι δυνατόν, Βαγγέλη μου, να «πουλήσεις» με πίστωση στον Αλέξη;

Αρπα τώρα μία!